Steeds hoger, steeds kouder, de natuur steeds weidser

Carolijn Visser (1956) is reisschrijver, trekt al jaren de wereld over en schreef 22 boeken. Ze is getrouwd met de Australische schrijver Wayne McLennan (1954) en woont afwisselend in Amsterdam, Estland en Panama.

Spektakel in de bergen

“Mijn spectaculairste route was er eentje van vier dagen met een jeep door de Himalaya. Begonnen in betoverend Kathmandu en vanaf daar stegen we maar. Steeds hoger, steeds kouder, de natuur steeds weidser, leger en dan die bergen. Het maakte me zó nederig. Bij elke bergpas hebben de Tibetanen het hoogste punt gemarkeerd met kleurige vlaggen en kunstzinnig opgestapelde stenen. Intrigerend. Eenmaal in Lhasa was ik gesloopt, maar het was onvergetelijk.”

Buenos Aires is magisch.

“Ik ben gefascineerd door Buenos Aires. De stad is magisch, allemaal laagbouwwijken die steden op zich zijn. Als het regent glanzen de pleinen, overal die oude gevels en klassieke felverlichte restaurants. Een geweldige schoonheid, vooral in de nachtelijke stad. Alles gaat 24 uur per dag door. Ik denk dat, mocht ik ooit te horen krijgen dat ik nog drie dagen te leven zou hebben, ik in Buenos Aires in een taxi stap en me drie dagen lang laat rondrijden.”

Het hart van Tallin

“Vanaf 1990 kom ik op Raekoja Plats in Tallinn, een middeleeuws plein met alle gebouwen nog schitterend in tact. De hoofdrol speelt het gotische Raadhuis met een minaretachtige toren, die vanuit alle hoeken van de stad omhoog steekt. Het plein heeft de sfeer van de Baltische Duitsers, de gevels pastelkleurig, het plaveisel van de kinderhoofdjes schuin aflopend. Als ik er midden in de nacht onder de sterrenhemel sta, de sneeuw knerpt onder mijn voeten, denk ik: ik sta op het mooiste plein ter wereld.”

Zeeuws ochtendlicht

“Ik zat vorig jaar in de jury van het filmfestival Film by the Sea in Zeeland
en logeerde in Vlissingen aan de boulevard in een heel mooi appartement. Op de achtste verdieping met uitzicht op de monding van de Westerschelde, schepen zo vlakbij dat ik ze bijna kon aanraken. Vanaf het balkon zag ik het ’s morgens licht worden, en soms bij mist de gigantische containerschepen als geesten opduiken. Ik ben in Zeeland opgegroeid, maar zo kende ik het niet.”

De ziel van Claromeco

“Ik was voor mijn boek Argentijnse avonden in het badplaatsje Claromeco in Argentinië, aan de Atlantische Oceaan. Het strand is er onmetelijke kilometers lang. Als het stormt, dendert de zee met geweld het strand op, zo groots. Je kunt er eindeloos lopen, iets wat ze daar niet doen – ze noemden Wayne en mij ‘de wandelaars’. Argentijnen rijden met hun auto’s het strand op om er met de familie mate, de nationale kruidenthee, te drinken.”