‘Onmogelijk weg te leggen’

Aldus Stephen King. Wij zijn het helemaal met hem eens en geven daarom Sluit je ogen weg.

Barbara Ruijgrok 1 augustus 2016

Zijn vorige boek Leven of dood won de prestigieuze Golden Dagger award voor de beste thriller. Hierdoor liet Michael Robotham o.a. genomineerden Stephen King en JK Rowling met lege handen naar huis gaan. We kunnen dus garanderen dat deze Australiër kan schrijven. In zijn nieuwste boek Sluit je ogen komt het vaste personage Joe O’Loughlin weer langs. En wij geven het weg!

Dubbele moord

Op een afgelegen boerderij worden een moeder en haar dochter vermoord. Psycholoog Joe wordt dankzij een oud student onverwacht bij het onderzoek betrokken. En hij blijkt meer van de nietsontziende moordenaar te weten dan hij denkt… Zin geeft het boek Sluit je ogen 3 keer weg. Om in de stemming te komen alvast een leesfragment:

Mijn telefoon trilt. Ik vis hem uit mijn zak en werp een blik op het scherm. Veronica Cray. Ik stop de telefoon weg. De telefoon trilt opnieuw. Dezelfde persoon. Het zal wel geen goed nieuws zijn. Dat is nooit het geval als het van een hoofdinspecteur komt die leiding geeft aan een zware antimisdaadeenheid. Ze belt vast niet om te zeggen dat ik een fortuin heb geërfd, de loterij heb gewonnen of de Nobelprijs voor de vrede heb gekregen.
‘Hoofdinspecteur.’
‘Professor.’
‘Kan ik je later terugbellen?’
‘Nee.’
‘Ik heb het nu alleen… ’
‘Heel druk – ja, ik weet het, ik ook. Ik heb het nog drukker dan een Riverdancer met één been. U zult me niet terugbellen, omdat u geen zin hebt met me te spreken. Dat hebt u nooit, omdat u denkt dat ik iets van u wil. Maar doet u nu eens heel even een stap terug en bedenk dat ik uit vriendschappelijke motieven zou kunnen bellen. Misschien bel ik wel als vriend. Misschien wil ik alleen even bijpraten.’
‘En bel je inderdaad als vriend?’
‘Natuurlijk.’
‘Dus je wilt alleen bijpraten?’
‘Zeker, maar omdat we zijn uitgepraat zou ik graag willen dat u iets voor me bekijkt.’
‘Ik werk niet meer als profiler.’
‘Ik vraag niet om een profiel. Ik wil graag uw mening.’
‘Over een misdaad?’
‘Ja.’
‘Een moord.’
‘Een dubbele.’
Ik wacht af, terwijl ik het beeld van de speurder voor me zie. Ze heeft de bouw van een ton, kort stekelhaar en een voorkeur voor mannenkleding. Ze schrijft haar achternaam met een ‘C’ in plaats van een ‘K’ omdat niemand mag weten dat ze familie is van een stel gestoorde broers, een tweeling die in de jaren zestig de schrik was van het Londense East End. We zijn bevriend, ook al weet ik nooit goed wanneer ik iemand een vriend kan noemen. Ik heb niet zo heel veel vrienden.
‘Zoek maar een andere pyscholoog,’ zeg ik.
‘Dat heb ik gedaan. Hij noemt zichzelf “Mindhunter”. Hij maakt reclame voor zijn diensten. Je hebt vast wel van hem gehoord.’
‘Nee.’
‘Dat is gek. Volgens hem heeft hij alles van jou geleerd.’
‘Wat?!’
‘Hij gaf zelfs jouw naam als referentie op.’
Ik zwijg even.
‘Waar wil je afspreken?’
‘Ik geef je het adres wel door.’