Boekenclubrecensie Billie

In het eerste hoofdstuk van het boek liggen Billie en Franck op de bodem van een kloof in het nationale park van de Cevennen, waar mobieltjes geenvberiek hadden en geen schaap te bekennen was. Ik had werkelijk geen idee waar het boek over ging, hoe ze daar gekomen waren, welke richting het verhaal op zou gaan. Dat wordt pas verklapt in het laatste hoofdstuk, waardoor het een verdraaid knap geschreven boek wordt.

Billie denk dat Franck stervende is , en begint hun gezamenlijke levensgeschiedenis te vertellen aan een ster die ze ziet in de nacht, en ze huilt en huilt en huilt veel. In eerste instantie wilde ik het boek na twee hoofdstukken weg leggen en niet meer verder lezen.

Billie de hoofdpersoon die het verhaal aan lief sterretje vertelt, irriteerde mij mateloos, met haar ordinaire en cynische toon alle kanten op springend. Maar gaandeweg kom je in het verhaal, en wil je weten hoe het met beide verdergaat, en vooral waarom ze daar in die kloof liggen en hoe dat afloopt.

Als je jezelf er voor open zet (het is niet echt mijn stijl, dit boek) kom je toch in een stroomversnelling terecht en sleurt Billie je mee, zodat je het boek in mijn geval in twee dagen uitleest en met een tevreden zucht weg legt.

De hoofdpersoon is niet mijn type maar wat krijg je een sympathie voor haar. Ik dacht wat is dit voor een boek, en concludeer aan het einde dat het ontzettend knap geschreven is.

Ondanks de grofheid of juist door de grofheid van het gekwetste mens Billie, die nooit helemaal haar roots kan verbergen , heb ik meerdere malen hardop zitten lachen.

Robin Valentijn