Boekenclubrecensie Billie

Billie is opgegroeid in een trailer. Ze is grofgebekt en je stelt je tijdens het lezen een ordinair meisje voor, eentje met grote oorringen, veel make-up en van die zoetruikende aardbeiengom in haar mond waar ze af
en toe bellen mee blaast die op haar gezicht kapot knappen. Billie praat zoals ze denkt, gebruikt veel tienertaal en de schrijfster spaart je absoluut niet. Soms moet je je door passages heen worstelen en drie keer lezen wat er staat, maar dat geeft niet. Dat heb je voor Billie over, want al na een paar bladzijden ga je houden van dit openhartige, onzekere en ontzettend lieve meisje.

Ze is niet onder de beste omstandigheden opgegroeid. “Ze hebben het altijd over de buitenwijken waar uitzichtloze jongeren het niet meer zien zitten, maar weet u, lieve mevrouw, op het platteland is het ook niet altijd feest! Als we daar auto’s in brand willen steken, moet er wel eerst eentje voorbijkomen! Het platteland, als je anders bent dan de anderen, is nog erger dan de onverschilligheid van de grote stad.”

Franck is Billies steun en toeverlaat. Ook hij is een buitenbeentje op school en als ze een toneelstuk moeten instuderen, vinden de twee elkaar. Het is vriendschap op het eerste gezicht en hun opvoering is een daverend
succes. Billie en Franck verliezen elkaar soms uit het oog, zijn op andere momenten onafscheidelijk en stimuleren elkaar hun dromen waar te maken. Beiden hebben ze een heftig verleden, dat boven hen blijft hangen. Ze weiden er liever niet over uit, tot op dat moment waarop ze tijdens een vakantie ’s avonds samen in een ravijn donderen.

Billie is ervan overtuigd dat Franck op zijn sterfbed ligt, maar kan in het donker geen hulp halen. Om rustig te blijven, vertelt ze haar levensverhaal aan een ster. En dan gebeurt er een wonder. Waar schrijfster Anna Gavalda jou als lezer in die eerste uren van de nacht wil doen geloven dat Billie het meisje met de zwavelstokjes is, in diepe doffe ellende gehuld en helemaal alleen, blijkt dat naarmate de ochtend dichterbij komt, dit hedendaagse sprookje toch beter gaat aflopen dan gedacht.

Marijke van Leeuwen