“Ik wil geen burgermansbestaan leiden.”

Bij dit jubileum staat bioscoop Het Ketelhuis stil met een heus filmfestival. Vanaf donderdag 1 september tot en met zondag 4 september zijn de beste films van Michiel van Erp te zien. Kijk hier voor kaarten en meer informatie. Zin bracht eerder een bezoek aan de filmmaker, een fragment:

Levenshouding

“Mijn vader had een muziekwinkel aan huis. Met zijn moppen en verhalen kreeg hij iedereen aan het lachen. Hij leerde me dat je nooit voor een baas moest werken, en dat alles kon in het leven. Nu heb ik mijn eigen productiehuis. Het is mij ook gelukt het centrum te worden van de dingen die ik doe. Ik lijk erg op mijn vader, ook qua levenshouding. Observeren, daar heb ik een neus voor. Op mijn 24ste ben ik de televisiewereld ingerold. Ik voelde meteen: dit kan ik. Alle werelden kan ik nu in. Bij mensen thuis komen, erbij zijn tijdens rare, ontroerende situaties. Het filmen en zelf beleven vind ik leuker dan het resultaat: het uitzenden. Ik film veel in Brabant, omdat ik daar vandaan kom. Hoe Brabanders met emoties omgaan vind ik grappig. ‘Mijn moeder is dood, maar het leven gaat door heej!’ Als vrienden ergens boos over zijn, zeg ik altijd: ‘Je kunt er eindeloos over doorpraten, maar het is al gebeurd.’”

Roekeloos

“Ik ben al mijn hele leven geobsedeerd door Ramses Shaffy. Wow, dat je zo roekeloos durft te leven. Dit schilderij heeft Ramses gemaakt van zijn vriend, Joop Admiraal. In 1961 zijn ze naar Rome gegaan om beroemd te worden. Ze schreven brieven aan Shireen Strooker over hoe ellendig het daar was. Ik wilde daar een toneelstuk van maken, daarom ging ik vaak langs bij Joop.
Toen hij doodging, kwam er niets meer van dat stuk. Jaren later vroeg iemand me of ik een dramaserie wilde maken. Ik wist meteen een onderwerp: de jonge jaren van Joop, Ramses en Liesbeth! Toen ik 50 werd hield Olga Zuiderhoek een toespraak. Zij kende Joop en Ramses nog van vroeger. In Joops keuken hing dit schilderij. Opeens kwam zij ermee aan: alsjeblieft! Het heeft iets duisters. Die leuke lieve Joop Admiraal zit in een moeras met zwarte katten eronder. Het is heel lelijk, geestig hè?”

Aangeraakt

“Een jaar of negen voor hij overleed raakte mijn vader dement. Opeens wilde hij geen mandoline meer spelen. Ik vermoed dat hij bang was dat hij het niet meer kon. Dat het te pijnlijk zou worden. Voordat hij in dat tehuis zat, timmerde hij graag. Op een dag had hij voor onze neefjes kinderbedjes gemaakt, maar die waren veel te smal. Dat vond ik erg, het idee dat je jezelf niet meer onder controle hebt. Toch kreeg mijn moeder hem zo ver dat hijweer ging timmeren. Na zijn dood gaf ze me een vogelhuisje dat hij gemaakt heeft. Ik vind het een fijn idee dat hij dit heeft aangeraakt.

Ik heb niet het verlangen om heel oud te worden. 96 worden vind ik geen prestatie. Het is een prestatie als je probeert de kwaliteit van leven te bewaken. Ik heb al een jaar heel erg pijn in mijn duim. Ik blijk artrose te hebben, een ouderdomsziekte. Verschrikkelijk. Somskrijg ik de deur niet meer open. Toen ik 50 werd, had ik zin om theatraal te roepen: ‘Ik word oud! Mijn lichaam gaat nu al mankementen vertonen!’ Toen heb ik maar een groot feest gegeven, haha.”

Documentairemaker

Michiel van Erp (Eindhoven, 1963) debuteert in 1996 als regisseur met documentaireserie Lang leve… Vanaf 2001 is hij ook theaterregisseur, sinds 2003 leidt hij zijn productiemaatschappij De Familie. In 2014 produceert en regisseert hij zijn eerste dramaserie: Ramses, over de jonge jaren van Shaffy. Hij sleepte hiervoor veel belangrijke prijzen in de wacht, zoals de Zilveren Nipkowschijf en een Gouden Kalf. Recenter maakte hij de documentairereeks Hollands Welvaren en de film MH17: het Verdriet van Nederland. Dit najaar is zijn portret van Gordon te zien bij RTL4.

Tekst: Minou op den Velde Fotografie: Brenda van Leeuwen