Op zoek naar werk: banenmarkt

Renate van Iperen (1957), academicus en ervaren manager in de journalistiek en communicatie verbaast zich over de arbeidsmarkt voor 45-plussers.

In haar blogs beschrijft ze haar zoektocht naar werk en stap je met haar mee in de wondere wereld van het UWV, outplacementtrajecten, netwerken, elevator pitches en solliciteren.

Blog 5 # Banenmarkt

Een uitnodiging van het UWV voor een banenmarkt in mijn mailbox. De ‘markt’ wordt met veel tromgeroffel aangekondigd. ‘Laat je zien (het werkt!)’, luidt de aanbeveling. Hier kan het gaan gebeuren, lees ik. Het gaat om het ‘grootste banenevenement van Nederland’. Dringend aangeraden wordt om meerdere exemplaren van je CV mee te nemen, actuele wel te verstaan. Ja duh, ik voel me op kleuterniveau aangesproken. Maar goed, ik print een stuk of tien CV’s uit, kleed me extra netjes aan en ga vol verwachting op pad.

Diep gekrenkt ben ik twee uur later weer thuis. Alle printjes zitten nog in mijn tas. De banenmarkt speelt zich af in een ‘spooky’ leegstaand kantoorpand. M’n jas moet ik aanhouden, kapstokken zijn er niet. Wel honderden werklozen die onwennig langs standjes van potentiële werkgevers schuifelen. Wat hebben zij zoal in de aanbieding? Ongeschoold werk in de schoonmaakbranche en bij callcenters, maar er is ook emplooi voor stratenmakers. Ik weet niet of ik heel hard wil gaan gillen, of huilen. In plaats daarvan maak ik dat ik wegkom.
Een paar maanden later nodigt het UWV mij uit voor een speciaal op 55-plussers gericht traject met de optimistische titel ‘Succesvol naar werk’. Samen met zo’n twaalf anderen leer ik in tien bijeenkomsten hoe een CV eruit moet zien, wat een elevator pitch is, hoe je een LinkedIn-account aanmaakt en wat netwerken is. Tja, we hebben het als groep met voornamelijk middelbaar en hoogopgeleiden heel gezellig en we zijn super gemotiveerd. Maar succesvol naar werk? Niemand van ons vindt in de maanden dat het traject duurt een baan. ‘Politiek Den Haag’ kan intussen zeggen dat ze via het UWV de werkloosheid onder ouderen aanpakt… Ik vind het treurige geldverspilling.

Blog 6 # De telefoon blijft stil

Lang blijf ik niet in de put zitten. Gelukkig heb ik nog steeds voldoende veerkracht en geloof in mijn eigen kunnen. Ik schrijf sollicitatiebrieven en trek de banden aan met mijn omvangrijke netwerk. Omdat ik weet dat netwerkgesprekken effectiever zijn dan schriftelijke sollicitaties, maak ik een lange lijst van mensen met wie ik wil afspreken. We halen herinneringen op, filosoferen over ontwikkelingen in ons vak en praten honderduit over het leven.
Natuurlijk zullen ze aan me denken en me meteen tippen als ze een geschikte vacature voorbij zien komen. Maar vele koppen koffie, lunches en glazen wijn verder, blijft de telefoon opmerkelijk stil en merk ik dat de energie helemaal vanuit mijzelf moet komen. Telkens weer. Daar word ik moe van. En verdrietig.
Ik solliciteer op vacatures die me op het lijf zijn geschreven, maar ik krijg de ene na de andere afwijzing. Van de eerste afwijzingen ben ik dagenlang van slag, maar ik merk dat het went om afgewezen te worden met steeds hetzelfde, afgesleten en inhoudsloze zinnetje: ‘Andere kandidaten passen beter in het functieprofiel’.
Bedoeld wordt vermoedelijk: ‘wij vinden u te oud, hebben uw brief niet eens gelezen en we zijn in het geheel niet geïnteresseerd in uw capaciteiten’. Ik weet dat ik als manager uit pure gemakzucht en arrogantie zulke woorden zelf ook heb geschreven en neem me voor om nóóit, nóóit meer dergelijke nietszeggende teksten te gebruiken.

Teruglezen?
Blog 1 # boventallig
Blog 2 #onbekend terrein
Blog 3 & 4 # kansloos