Liddie Austin: de knieënkwestie

Net als toen

Een paar jaar geleden interviewde ik in New York Inez van Lamsweerde. Een succesvol fotograaf die samen met haar man, Vinoodh Matadin, zowel modeproducties voor tijdschriften maakt als advertentiebeeld voor gerenommeerde modemerken schiet. Tijdens dat interview vertelde Van Lamsweerde dat haar smaak steeds teruggrijpt naar de tijd waarin ze een kind was en met bewondering keek naar de manier waarop haar moeder zich kleedde. “Dat is voor veel modemensen zo,” voegde ze eraan toe.

Liefde voor de jaren 60

Het was voor mij een eyeopener. Dus daarom had ontwerpster Stella McCartney het steeds over de kleren van haar moeder, de betrekkelijk jong gestorven Linda! Het zou ook mijn eigen liefde voor de mode van de jaren 60 kunnen verklaren. Ik hou van recht vallende jurken, niet per se heel kort; van hoge laarzen; van getoupeerd haar; van met kohl opgemaakte ogen met een flinke lik eyeliner en nude lippenstift. Voor de goede orde: zo zie ik er in het dagelijks leven (helaas) niet uit. En ik hou ook van andere dingen: van jeans bijvoorbeeld en van grote sweatshirts – allemaal heel erg níet sixties. Maar in mijn dromen…

De kniekous

De Van Lamsweerde-theorie, zoals ik die voor het gemak maar noem, zou misschien ook mijn liefde voor kniekousen kunnen verklaren. Trends komen en gaan, maar mijn liefde voor de kniekous blijft altijd bestaan. Ook al is het misschien een beetje kinderachtig, ook al vinden sommige mensen het gek: ik draag ze graag. Net als Sarah Jessica Parker in Sex and the city. Of Jill Clayburgh die in T-shirt, onderbroek en kniekousen door haar indrukwekkende New Yorkse appartement danste in de fijne jaren 70-film An unmarried woman.

Mijn kniekousradar staat altijd aan. Mijn hart maakt een sprongetje als de kniekous even terug is in het modebeeld (meestal dankzij Miuccia Prada). Ik herinner me dat ik in een Amerikaans modeblad een productie bekeek die gemaakt was door Grace Coddington – wereldberoemd styliste, sinds we haar zagen in de documentaire The September Issue – en gefotografeerd door Annie Leibovitz, dé celebrityfotograaf, met modellen du jour op een schitterende Italiaanse locatie in de allerduurste en -hipste kleren. Maar ik lette alleen op de kniekousen: mooie dikke zachte wollen bruine Prada-sokken. Dit jaar zie je de kniekous niet in het modebeeld, maar dat interesseert me niks. Ik trek ze gewoon aan. Dat is liefde.

Optrekken maar

Ik hou het meest van overknees, die ik toen ik een jaar of 10 was, combineerde met hotpants. Tegenwoordig draag ik ze onder een jurk of een rok die naar mijn smaak iets te hoog boven de knie valt. Met het klimmen der jaren is de knie niet het lichaamsdeel geworden waarmee ik het meest te koop wil lopen. Een knie is sowieso een vreemd ding als je er goed naar kijkt. En helaas wordt hij er naarmate je ouder wordt niet beter op. Daarbij komt de overknees-kous goed van pas: die trek je er gewoon overheen. Ideaal! Niet altijd natuurlijk, maar in de lente en in de herfst, als het nog te koud of te warm is voor een maillot. Als het warmer wordt dan verwacht, laat ik mijn kniekousen stoer afzakken; is het kouder, dan trek ik ze hoog op. En ja, ik draag ze graag in open schoenen, mits met hak. Zou ik zo van kniekousen houden omdat mijn moeder ze droeg toen ik klein was? Het zou zomaar kunnen. Nostalgie is een belangrijke factor in de mode, geloof dat maar.

Het slobber-effect
Met dikke wollen sokken aan lijken je benen slanker – ook nooit weg. De sokken een maatje te groot kopen, waardoor ze een beetje om de enkel slobberen, geeft een leuk effect. Pas met de kniekous op voor een al te opzichtige schoolmeisjes-look. Die is niet zo chic als je 16+ bent. Oplossing: overkneeskousen die alleen een streepje huid laten zien als je gaat zitten.

Mannen, mijd tweety!
Voor mannen zijn sokken ook een simpele manier om kleur in de breedste zin van het woord in hun outfit te brengen. Een degelijk pak krijgt een boost als het gedragen wordt met een kleurig paar sokken – Paul Smith, zowel de ontwerper als het merk, is hier goed in. Maak het niet te gek: een volwassen man met Tweety-sokken is een beetje sneu.