Skiën voor herintreders!

De eerste keer dat ik ging skiën was ik al 16. Wat ik mij vooral herinner – behalve vallen, benen in de knoop en moeizaam opkrabbelen – is dat de ski’s nog met een touwtje om de benen moesten worden vastgemaakt, de bindingen remden nog niet vanzelf. Een keer na de lunch wilde ik mijn ski’s weer ‘aandoen’, en dat ging mis. Eén ski ging er vandoor en zoefde als een voetzoeker de heuvel af. Op z’n tijd werd-ie door een heuveltje gelanceerd en passeerde hij rakelings wat mensen op ooghoogte. Gelukkig had ik mijn aansprakelijkheidsverzekering op het nippertje niet nodig.

De appeltaartroute

De jaren hierna ging ik om de paar jaar een weekje skiën met vrienden. Ik deed meestal ‘de appeltaartroute’: veel koffiedrinken op terrasjes onderweg, hierbij de zwarte pistes zorgvuldig mijdend. Toen mijn dochter 2 was, dacht ik: leuk, zo’n kleintje op de ski’s en trokken we, wellicht iets te optimistisch, naar de Zwitserse pistes. En het jaar erna weer, want dan kon ze heus meer dan alleen op die slee zitten. Dat klopte en het was zo schattig dat ik vooral bij de kinderpiste bleef om foto’s en filmpjes te maken. De jaren erna kwam het er steeds niet meer van, terwijl het wel bleef knagen. Want eigenlijk waren die wintersportvakanties misschien nog leuker dan de zomervakanties. Zo intensief, samen en gezellig… De trip ‘Voor het eerst weer op de lange latten’ in het Oostenrijkse Tirol, kwam voor mij als geroepen: skiën voor herintreders!

Tirol

Het minibusje van het hotel brengt ons naar de beginnerspiste van Kirchdorf in Tirol. Ik moet een stukje omhoog klauteren met ski’s aan, en dan aan de skileraar mijn kunsten laten zien. Mmm, dat valt me niet tegen. Ik val niet, zelfs niet bijna. Ik krijg les volgens het ‘Comeback2ski’-principe: trainingssessies op maat, privé of in een klein groepje, om oud-skiërs weer vertrouwd te krijgen met het skiën. Mocht het tegenvallen, dan lever je je skispullen en -pas in en krijg je het resterende geld gewoon terug. Van het vrijgekomen budget valt er genoeg te beleven in de Kitzbüheler Alpen: (sneeuwschoen)wandelen, langlaufen, sleeën of curling bijvoorbeeld. Of een dagje naar Innsbruck.

Voor iemand die tien jaar niet heeft geskied (en eigenlijk twintig jaar) gaat het zelfs best goed. Op naar de sleeplift. De skileraar roept vlak voor elke bocht: “Up! And down down down down.” Ik gebruik het als een soort mantra en het werkt. Ik blijf niet meer als een plank rechtop staan. Na anderhalf uur les suis ik vrolijk en zelfverzekerd naar beneden. Nóg een keer!

Ook weer eens van de berg roetsjen? Meer informatie over de cursus staat hier.