Presentator Astrid Kersseboom (1966) is al vijftien jaar het vertrouwde gezicht van het NOS Journaal. Maar wie is de vrouw achter de neutrale nieuwslezer?

Ordenen

“Deze wereldkaart kreeg ik van mijn man. Het karton is magnetisch, dus je kunt er een wereldbol van vouwen. Hij vond dit grappig, omdat ik zo van atlassen hou. Weten waar je bent, ordenen, verbanden leggen, daar hou ik van. Op de middelbare school vond ik geschiedenis al geweldig. Maar de lerares zei: ‘Dat is echt te droog voor jou. Daar word je niet gelukkig van.’ Uit de beroepentest kwam journalistiek, en ik dacht: o ja, natuurlijk! Als er iets groots gebeurt in de wereld, ben je als presentator degene die de vragen stelt en de informatie samenvat. Ik herinner me de grote uitzending over de vliegtuigramp bij Tripoli. Uiteindelijk bleken er veel Nederlanders in te zitten, maar in het begin wisten we dat niet. Maar we moesten wel de zender op. Heel lastig. Een jongetje had het overleefd, Ruben. De eindredacteur zei op mijn oortje: ‘We hebben beeld van het jongetje in het ziekenhuis, praat er maar naar toe.’ Ik zei: ‘Dat gaan we toch niet ongezien de zender opgooien?’ ‘Jawel! Dat is spectaculair!’ Ik dacht: Jezus, de hele familie zit naar de televisie te kijken. Hij is uit dat vliegtuig geslingerd, straks ziet hij er vreselijk uit? Dus ik zei tegen de kijker: ‘Er is nu beeld beschikbaar van Ruben. Dat moet voor de familie van het jongetje heel zwaar zijn, ook om dit te zien.’ Gelukkig viel het mee.”

Duur flesje

“In december 1996 waren we bij een wijnveiling. We hadden net dat huis gebouwd en ons tweede kind was geboren. We hadden geen cent te makken. Kijk nou zei mijn man, een fles Pomerol uit 1966, ons geboortejaar. Dat zou toch leuk zijn? Ben je gek, zei ik. Veel te duur! Die veiling begint en zodra die fles onder de hamer komt zie ik in mijn ooghoek een hand omhooggaan. Wat doe je nou?! Hij had een bod gedaan, maar niemand bood meer daarna. Later zei de veilingmeester: ‘Ik snap er niks van. Ik heb het zusje van deze fles vorige week in New York geveild voor ƒ2400.’ Dat hebben wij dus niet betaald. Het was typisch Jos. We zien wel waar het schip strandt. We hadden geen kelder, dus we konden hem niet goed op temperatuur houden. Shit, wat nu? Dadelijk is die wijn kapot. We hadden hem natuurlijk nooit moeten opdrinken. Zo’n fles moet je bewaren als beleggingsobject. Maar wij hebben hem op oudjaarsavond 1996 met zijn tweeën opgedronken! Hij was lekker, maar als je vraagt: was hij iedere gulden waard? Nou nee, haha.”

33 jaar samen

“We waren 19 en 20 toen we elkaar ontmoetten. We zaten allebei op de School voor Journalistiek. Bij het lustrum presenteerde ik een radio-uitzending, en hij coördineerde de televisie-uitzending. Het ging net lekker na een aantal takes, en tring! Daar ging de telefoon in de studio. ‘Met Jos Frijters, is Cecile in de buurt?’ ‘Nee, die is er niet! En je hebt de opname verkloot!’ Hop, ik gooide de hoorn neer. Daarna dacht ik: dat is ook lullig, die jongen belt gewoon naar de studio en kan ook niet weten dat die telefoon staat doorgeschakeld naar het opnamehok. Ik liep naar hem toe: ‘Sorry hoor!’ Hij keek me aan en zei: ‘Op je knieën, dame!’ Ik moest zo lachen. We zijn nu 33 jaar samen. We zijn allebei heel anders. Jos is outgoing. Als hij woest wordt, word ik juist rustig. Hij houdt van risico’s nemen. We waren 21 toen hij zei: ‘We gaan een huis kopen, en als we het niet meer kunnen betalen, verkopen we het weer.’ Het was een enorme stap, kunnen we het wel betalen? Maar ik dacht: hij heeft gelijk. Ik heb moeten leren om gewoon lekker mee te doen. Anders houd je het niet vol. Op je 19de heb je geen idee welke richting je op gaat groeien. Maar we zijn altijd gelijk op blijven lopen. Soms loopt het minder lekker, maar dat hebben we altijd door te lullen op kunnen lossen.

Werken

Bij ons is het nooit een issue als ik à la minute naar de studio moet. Bij staatsbezoeken ben ik soms drie weken achter elkaar weg. Ik weet wel dat hij beide keren aan het einde van het zwangerschapsverlof zei: ‘Godzijdank ga je binnenkort weer werken. Ik moet er niet aan denken dat ik een vrouw zou hebben die altijd alleen maar thuis over de kinderen zit te praten.’ We zijn altijd heel bewust samen dingen blijven doen. Je moet ervoor uitkijken dat je niet alleen maar vadertje en moedertje speelt, of alles doet met een grote vriendengroep. Met een vriendin ben ik jarenlang naar een grote stad gegaan. Lekker samen bij praten. Toen Amber, de oudste, nog geen drie maanden was, gingen Jos en ik met zijn tweeën een weekendje naar Londen. Nu de kinderen uit huis zijn, ontdekken we weer nieuwe dingen. We gaan regelmatig naar het theater, het museum, of naar de film. De katalysator daarvoor zijn onze kinderen. Amber heeft kunstgeschiedenis en cultuur gestudeerd, en ons rondgeleid door het MOMA in New York. Rutger, onze zoon, volgt de Dutch Film Academy. Hij weet precies welke films wij moeten zien.”

Hele interview lezen? Je vindt het in Zin 1 nu in de winkel of bestel dit nummer online.

CV

Astrid Kersseboom (1966) is presentator. Ze werkte na haar studie journalistiek in Tilburg eerst als bedrijfsjournalist en daarna bij Omroep Brabant. In 1998 debuteerde zij bij de NOS, eerst als nieuwslezer bij de radio, later als presentator van Studio Sport. Sinds 2004 presenteert zij het NOS Journaal, en sinds 2007 verslaat zij live evenementen rond het koninklijk huis, waaronder alle staatsbezoeken en de jaarlijkse Koningsdag.

Tekst: Minou op den Velde | Beeld: Brenda van Leeuwen | Haar en make-up: Patricia Snoek