Misschien had je niet altijd een goede relatie met (een van) je ouders. Verliep het contact moeizaam. Tot dat ineens veranderde: het contact werd zachter, verdiepte zich. Nú in Zin: Zin-lezers over die laatste onvergetelijke momenten samen met hun ouders. Lees hier vijf extra inzendingen:

Hij was er altijd voor mij

Had jij maar in deze tijd geleefd pap. Altijd heb ik me door mijn vader gezien en gehoord gevoeld. Hij was trots op wie ik was. Het is al weer bijna 32 jaar geleden dat hij overleed aan darmkanker. Het was een bikkel, mijn vader. Intense pijnen heeft hij geleden maar hij sprak er met niemand over. Hij had een pantser nodig om nog door te kunnen gaan, want dat wilde hij steeds. Pas in de laatste maand voor zijn overlijden werd hij openhartiger en nam hij me mee in een stuk(je) van zijn leven. Waaruit bleek dat hij niet gelukkig was in zijn huwelijk. Hij heeft toen wensen uitgesproken rondom zijn crematie. Wensen waaraan ik graag wilde en ook kon voldoen, ondanks dat niet iedereen er zo over dacht.

Wat had ik het hem gegund om in deze tijd te leven. Dan hadden we onze gedachtes veel meer met elkaar gedeeld. Dan had ik hem kunnen laten weten dat hij echt ook aan zichzelf had mogen denken. Hij is er altijd voor mij geweest. Bedankt pap!

Gemma (1950)

Aan het lijntje

Ik krijg een telefoontje dat mijn moeder plots in het ziekenhuis is beland. Ik laat de natte handafdrukken voor de opleiding handlezen achter. Het is goed te zien dat mijn ouderlijn aan de levenslijn vastzit. De duiding dat ik niet los ben van mijn ouders.

Wat oogt ze kwetsbaar in dat ziekenhuisbed. Morgen moet ze een ingrijpende operatie ondergaan. Na de afscheidskus ben ik op de gang. Wat nu als ze het niet overleeft? In dat ene moment bedenk ik: nu of nooit. Ik zoek mijn moeder schoorvoetend weer op en vraag of ze eigenlijk wel trots op mij is. “Jazeker kind. Heel erg trots!”

Ze haalt het! Ik kan het bijna niet geloven, maar na anderhalve week is de ouderlijn in mijn linkerhand los. Tot aan de dag van vandaag. Het is mijn overtuiging dat ik los ben van mijn moeder door deze ene vraag.

Tryanka (1963)

Broos

“Je hebt zeker geen tijd voor mij.” Leunend op haar rollator kijkt ze me vijandig aan. Daar waar mijn leven moeiteloos aan mij voorbij glijdt, staat haar klok al geruime tijd stil. Wat er nog tikt, is haar hart in haar uitgewoonde lichaam. “Ik ben op zoek naar een vest, maar ik vind ’t niet.” De scherpe stem heeft de klank van onmacht. “Ik heb alle tijd,” reageer ik losjes. “Kom, dan gaan we samen winkelen.” Met een trage tred loopt ze voor me uit. Een kleine gestalte, een kromgegroeid lichaam, het losse vel,  kleding die ruimschoots om haar heen valt. Haar keurig gekapte hoofd fier vooruit stekend verraadt het laatste restje wilskracht. Bij de afdeling vesten trekt ze haar jas uit. Behoedzaam laat ik haar witte rimpelige armen in de mouwen glijden, ze kermt,  steekt haar vergroeide handen door de opening heen. Haar reumatische vingers weigeren de knoopjes vast te maken. “Ik kan dit niet,” mompelt ze. Ik buig me over haar heen en maak het vest vast. Er woelt iets los in mij. Bij elk knoopje gaat mijn liefde stromen, een zachtheid die ik al jaren niet meer gevoeld heb. Een bijna babyachtige tederheid. Ze is dichterbij dan ooit. Voorzichtig streel ik haar handen.

“Je ziet er prachtig uit,” complimenteer ik haar. Ze tuurt aandachtig in de spiegel.

“Niks aan, oud worden,” moppert ze. We nemen afscheid. Nog even raak ik haar rug aan, voel de botten langs mijn vingers glijden. Vluchtig strijk ik langs haar haar. Tot ziens dan maar. Ze is al 47 jaar in mijn leven, soms dichtbij maar even zo vaak heel ver weg. Ik kijk nog een keer om. Daar gaat ze…mijn stiefmoeder. Vandaag heb ik even van haar gehouden.

Francien (1950)

Gemis

Elke keer bij binnenkomst

zat je daar

in je eigen stoel,

in je eigen gedachten,

met je eigen gevoelens.

Elke keer liet je je verwonderen.

Stelde dezelfde vraag: “Nou zeg, waar kom jij ineens vandaan?”

Ik kwam bij je zitten en streelde je hand.

Gaf antwoord op jouw vraag, dat het eten over een halfuur zou komen.

We dwaalden om elkaars ‘weten’ heen.

Een ‘weten’ waarin we zeiden:

“Ik hou van je. Ik wil je nog niet missen.”

Vandaag ervaarde ik hoe ‘missen’ echt voelt.

Ik wilde je vertellen wat we van het weekend hadden gedaan.

Vragen hoe je mijn nieuwe rok vond.

Ik wilde je weer zien zitten in die te grote stoel.

Met je ochtendjas nog aan. Je zou ‘immer toch zo weer naar bed gaan’.

Ik wilde weten of je je al beter voelde.

Ik wilde…

Ach mam, ik wilde dat ik je nog niet had hoeven missen.

Anneke (1950)

Dag mam, dag kind

De huiskamer zag er anders uit die maandagmiddag. Er was ruimte gemaakt, zodat ze nog zelf, met rollator, naar de wc kon lopen. De woensdag ervoor had ze ingestemd met verhuizen naar een verpleeghuis. Eindelijk, na jaren van verzet zag ze in dat het thuis niet meer ging. Dat verzet was mijn hele leven voelbaar geweest en had eerder tot een jarenlange breuk geleid. Toen ze meer mantelzorg nodig had kwam ik weer thuis. Niet dat ze dat als mantelzorg zag: mijn hele leven lang had ik moet horen “dat doe je toch voor je ouders”. Twee dagen later ging de telefoon… Nog vijf dagen lag ze in de flat waar ze ruim 52 jaar eerder vanuit Leeuwarden was neergestreken. Een week na die maandagmiddag werd ze ‘uitgedragen’ en ging ze naar huis: terug naar Leeuwarden. ‘Dag kind’ waren de meest liefdevolle woorden die ze ooit tegen me uitsprak.

Martha (1957)

Zin in meer?

Lees nog veel meer verhalen van Zin-lezers over de laatste momenten met hun ouders in Zin 8. Nú in de winkel of bestel hem hier!