Als dát toch eens kon. Met Bono filosoferen over het leven. Zielenroerselen uitwisselen met Brené Brown omdat ze je mateloos inspireert. Je ex-man de waarheid zeggen. Wie zou jij (nog) eens willen spreken? Nú in Zin: lezers over het gesprek van hun leven.

1 Feministische bevrijding

Ik zou Simone de Beauvoir graag willen spreken. Ik zou haar willen vertellen dat ik, toen ik haar op mijn 20ste ging lezen, een enorme opluchting voelde. Iemand die woorden gaf aan wat ik al sinds mijn 16de aan onbehagen voelde als ik keek naar de levens van mijn moeder en oudere zussen. Een bevrijding en het begin van mijn feministische ontwikkeling – die mij veel heeft gegeven maar ook zijn keerzijde had. Na het lezen van haar biografie ben ik wat anders tegen haar aan gaan kijken. Mijn enorme bewondering, ook voor haar levensstijl is minder geworden. Nu ik zelf zo in retrospectief op mijn leven kijk, ben ik heel benieuwd naar háár terugblik. Haar relatie met Sartre – voor mij eerst een voorbeeld van gelijkwaardig partnerschap – is nu behoorlijk ongeloofwaardig geworden. En waarom heeft ze haar grote liefde Nelson Algren voor Sartre opgegeven? Is dat de moeite waard geweest? Gespreksstof genoeg lijkt me. Lia

2 Zorgen over doorwerken

Graag zou ik degene spreken die bedacht heeft dat alle werkende Nederlanders tot 68 jaar door moeten werken. Ik ben 56 en werk sinds mijn 18de in de verpleging. Heerlijk werk waarin je je kunt blijven ontwikkelen en dat doorgaans in een fijn team en met meestal dankbare patiënten. Maar ook werk dat in hoog tempo verandert zowel qua zorg als verslaglegging. Vele uren gaan in bijscholing zitten. En na een dienst van acht uur is de rek eruit. Hoezo dan nog sporten of sociale contacten onderhouden? Mijn moeder vertelde dat, als je ouder wordt, je werkzaamheden vertragen. Zo was haar ervaring. Ik heb geen idee hoe ik dat de komende twaalf jaar op mijn werk moet inplannen. Nog twaalf jaar te gaan – minder werken schijnt niet handig te zijn voor mijn pensioen, waaraan ik sinds mijn 23ste steeds heb betaald. Minder werken in een duobaan met een jongere collega, dat zou mij wel wat lijken. Zo blijft de kwaliteit op de werkvloer behouden en kan de jongere generatie de ervaren begeleiding krijgen die anders verloren gaat. Ik ben benieuwd of de rekenkundigen met mij een dag – of liever nog een paar dagen – met mij mee willen lopen. Letterlijk ook: we lopen in een dienst soms wel tien kilometer. Voor mijn gevoel is er weinig aandacht voor de gemiddelde Nederlandse vrouw met normale slijtage. Ik ben heel benieuwd hoe anderen dit zien. Diane

3 Mijn inspiratie in het leven

Ik zou Brené Brown persoonlijk willen bedanken en huggen omdat ze mij enorm heeft geïnspireerd in mijn verlangen om te gaan voor wat zij noemt ‘leven vanuit je volle mens-zijn’: diep van binnen voelen en weten dat je de moeite waard bent. Ik herken mijn eigen pad op weg naar ‘gewoon-mens-te-mogen zijn’ in haar persoonlijke verhalen, die zij prachtig weet te verbinden met theorie verkregen uit kwantitatief én kwalitatief onderzoek. Ze durft haar nek uit te steken en te erkennen dat vallen en opstaan, kwetsbaarheid en moed onderdelen zijn van het lopen van je levenspad. Ik zie het in gedachten helemaal voor me: een bijzondere ontmoeting waarin we, naast dat ik haar bedank, van hart tot hart onze levensavonturen kunnen delen. Leni

4 Frustratie

Wij wilden een gesprek met jou maar jij wilde niet. Waarom? Schaamde je jezelf zo erg dat je een 14-jarige jongen valselijk beschuldigd had van aanranding? Jouw aanranding… Een jongen die op die datum en dat tijdstip gewoon op school zat, zoals videobeelden aangaven. Een jongen ook die ‘s ochtends door vier agenten van zijn bed werd gelicht omdat jij, een 31-jarige getrouwde vrouw, meende in hem de dader te zien van jouw (verzonnen) misdrijf. Hij werd vrijgepleit. Ze konden niet anders. Maar hij en wij, zijn ouders en zusje, zijn dankzij jouw waanideeën door een diep dal gegaan. Wij wilden en willen nog altijd weten waarom. Jij wilde geen gesprek, jij bood geen excuses aan. Dus schreven wij een brief. Waarop wij antwoord kregen: van de politie. Mevrouw wenste geen brieven van ons te ontvangen. Nou, ik wens Mevrouw geen zoon toe die zo lief, leuk, behulpzaam, sociaal en aardig is als de mijne. En dat zou ik in een gesprek graag nog eens duidelijk willen zeggen. Monica

5 Claire van de zorgboerderij

Lieve Claire, ik weet niet of dit een goed gesprek wordt want je zit niet tegenover me. Maar ik praat wel tegen je. Toen ik op de zorgboederij kwam werken, was jij daar. Je ogen zwaar aangezet met kohl, je lippen slordig ingekleurd, je haar in een nonchalante knot op je hoofd. Je kon prachtig schilderen, maar achter jouw mimiek ging een wereld schuil die niemand begreep. Ik mocht je begeleiden in het schilderproces, stap voor stap daalde ik af in de spellonken van je geest. Verf, ecoline, krijt: de kronkels van jouw gedachten vloeiden naadloos over op doek of papier. Jij schiep jouw werkelijkheid, niet vastzittend aan welke grens dan ook. Wat heb ik enorm veel van je geleerd, Claire. Dat de wereld niet maakbaar is, geëffende paden niet bestaan. Het was ook de reden dat je er op een dag niet meer was. Je moest naar een plek waar jij beter begrepen zou worden. Mooie woorden kan ik niet vinden. Prachtige zinnen komen niet over mijn lippen. Aan drie woorden heb ik genoeg: ik mis je. Francien

6 Onrecht

Graag zou ik nog eens een goed gesprek willen voeren met mijn ex-man. Dolgraag zou ik hem willen uitleggen waarom en hoe het komt dat er situaties zijn ontstaan waarop wij allebei geen grip hadden destijds in 1993. Nooit heb ik hem meer kunnen spreken omdat het mijn hartsvriendin is gelukt daar een stokje voor te steken. Ze is met hem getrouwd, nota bene op mijn verjaardag! Door leugens te vertellen over mij heeft ze ervoor gezorgd dat mijn man nooit meer met mij heeft willen praten en nu nog steeds niet met mij in één ruimte wil zijn. De vreselijke gevolgen voor mijn kinderen, die dit hebben moeten meemaken, zijn groot. Ze hebben er nog steeds last van. Wat zou ik hem graag de waarheid vertellen. Iets wat ik nooit meer heb kunnen doen. Barbara

7 Mijn idool

Er is één persoon die ik graag onder vier ogen zou willen spreken en dat is Bono. Ofwel: Paul Hewson, leadzanger en frontman van de Ierse formatie U2. Ja, ik heb Bono een aantal brieven geschreven en deze waren ook heel lang ‘gewoon te lezen op de site U2.com. Je moest wel een beetje moeite doen om mij, Vertigo Hunter, te traceren maar dan had je ook wat – al zeg ik het zelf. Bono heeft hier zelfs een liedje over geschreven, te beluisteren op U2’s laatste plaat Songs of Expierence. Tenminste, dat wil ik dus graag in het gesprek van mijn leven te weten komen. We gaan hierover dan met een heerlijk drankje in een leuke kroeg filosoferen. Het liefst vlieg ik naar Dublin en slaap ik in The Clarence Hotel, het hotel van Bono en gitarist The Edge. Love and light my way to Bono and we will make it the long way to the light. Detlev

Zin in meer?

Lees nog meer brieven in Zin 5. Nú in de winkel of bestel hem hier!

Productie: Daniëlle Bronsgeest