Wat is het geheim van het lange huwelijk van Henk en Patricia? In ieder geval dat zij blijven praten over wat zij nodig hebben van elkaar.

ZIJ

Patricia “Ik ontvluchtte Zuid-Amerika vanwege een liefde de niet gezond voor me was. Mijn vader was een Nederlands diplomaat, mijn moeder Argentijnse. Ik wilde zo ver mogelijk weg van daar, studeren aan de VU. Toen ik uit eten was met een vriendin, zag ik Henk in een ZuidAmerikaanse poncho binnenlopen. Hij was zó knap en kleding uit Zuid-Amerika zag je in die jaren nergens. Hij bleef in mijn hoofd rondspoken, en toen op een dag zag ik hem in de lift van de VU. Ik dacht: wauw, hij is hier! Ik werkte in de wereldwinkel bij de VU en daar kwam hij ook af en toe, dan maak ten we een praatje. Ik noteerde zijn naam en telefoonnummer in mijn agenda. Hij zei: ‘Bel me,’ maar als vrouw bel je een man niet.

Wandeling

Wél probeerde ik hem tegen te komen door ’s ochtends extra vroeg naar de VU te gaan. Hij dacht hetzelfde. We troffen elkaar en wandelden door de botanische tuin. Ergens in mijn hoofd had het idee postgevat dat ik een man wilde trouwen die langer was dan ik. Ik liep altijd op hakken en dan was ik net wat langer dan Henk. Dus deed ik op onze eerste echte date platte espadrilles aan. Henk reageerde wat beledigd met: ‘Zo klein ben ik nou ook weer niet.’ Ik moest lachen. Dat brak het ijs. Toen ik jarig was, besloot ik dat ik die avond niet alleen wilde slapen. Ik nodigde op m’n feestje een leuke jongen uit die ik in de supermarkt had leren kennen. Henk kwam ook. Aan het eind van de avond waren beide jongens nog over. Henk vroeg: ‘Ga je mee?’ Ik hoorde mijzelf ‘Ja’ zeggen, en ben nooit meer bij hem weggegaan.

Thuis in Amsterdam (1975)

Leren ruzie maken

Onze liefde groeide organisch. Henk voelde als thuiskomen. Hij werd mijn ‘partner on the jour ney’. We steunen elkaar in de ontwikkeling die we doormaken, hoe verschillend we ook zijn. Henk is een echte Amsterdammer, maakt met iedereen een praatje. Ik heb meer tijd nodig voor mezelf, reageer vaak secundair. Ik hou van harmonie en schoonheid. Het duurde lang voor dat ik ruzie kon maken. We hebben een zoon: Kabir. Hij is genoemd naar de grote Soefi dichter en hij is het mooiste cadeau uit onze liefde. Met z’n drieën hebben we een heel bijzondere band. Ik weet niet of er vorige levens zijn, maar we hebben weleens gedroomd dat we in een vorig leven boeddhistische monniken waren die ervoor kozen familie te worden.

Onvoorwaardelijk

Toen ik jong was, vond ik dat Henk me ‘eeuwig trouw moest beloven.’ Hij weigerde, was realistisch. We werden verliefd op anderen, allebei. Henk was er bij iedere verliefdheid ten volle van overtuigd dat ik toch niet bij hem weg zou gaan. Toen ik aangaf een tijdje alleen te willen zijn, antwoordde hij: ‘Prima, je mag altijd bij me terugkomen.’ Alleen die woorden al maakten dat ik niet bij hem weg hoefde. Zijn liefde is op veel terreinen onvoorwaardelijk.”

Hij

Henk: “Omdat ze Zuid-Amerikaans is, is ze anders dan anderen. Dat maakte Patricia vanaf de eerste ontmoeting interessant. Ik moest moeite doen haar te begrijpen. Dat moet ik nog steeds. En ik geniet daarvan. Ze is ook na meer dan veertig jaar onvoorspelbaar voor mij. Uiteindelijk denk ik dat ons huwelijk stand heeft gehouden doordat we zo verschillend zijn, doordat zij zo anders is. Het maakt onze relatie avontuurlijk: ik, een rasechte rechtdoorzee-Amsterdammer, en zij met haar Zuid-Amerikaanse en Nederlandse bloed, aan de ene kant heel impulsief en aan de andere kant heel bespiegelend.

Zelfde energie

Toch wist ik vanaf onze eerste afspraak: op metafysisch niveau is zij iemand met dezelfde energie als ik. We zijn als twee zeepbellen van identieke grootte: oprecht, echt, gevoelig en liefdevol. Na onze eerste nacht samen, bleef ze, al hield ze haar kamer nog wel een tijdje aan. Totdat ik een paar dagen naar Parijs ging. Toen ik terugkwam, bleek ze ineens haar volledige intrek bij mij te hebben genomen. Ik was verrast. Mijn idealen waren altijd harmonie, schoonheid en liefde, ik vond ze bij Patricia. Ik zie de grote lijnen, zij de details. In die verschillen vullen we elkaar aan. Ze staat heel anders in het leven dan ik, waardoor mijn leven rijker is geworden.

Geluk

De Israëlische filosoof Yuval Harari zegt: ‘Mensen die een heel gelukkig huwelijk hebben, zijn van zichzelf gelukkig.’ Dat klopt denk ik voor ons allebei, we waren en zijn van onszelf al gelukkig. We voegden samen geluk toe. En ook een kind krijgen vergrootte het geluk. Vader worden was een van de gelukkigste dingen die me overkwamen. Het besef dat je bereid bent je leven te geven voor een ander mens, dat was zo overweldigend mooi. Mijn zoon vertelde me alles, omdat ik al vroeg had besloten hem te accepteren in wie en wat hij was. Tussen ons drieën, Patricia, Kabir en mij heerst harmonie.

Andere relaties

Patricia en ik hebben allebei andere relaties gehad. Dat was voor haar heftiger dan voor mij, omdat ze jaloerser is. Ik had al aan het begin van onze relatie gezegd: ‘Verliefd worden op een ander hoeft niet het einde van onze relatie te betekenen.’ Vlak voordat we trouwden, gingen we bij een spiritueel leraar in retraite. Hij waarschuwde ons: ‘Blijf met elkaar praten.’ Toen we uiteindelijk in de jaren 90 die coach opzochten, was dat precies wat er aan schortte: we praatten te weinig met elkaar. Nu reserveren we daar elke week een vaste tijd voor. De woensdagochtend is onze praatochtend. We beginnen dan met een compliment, waardoor we ons allebei openen.

We sparen in de loop van de week de dingen die we willen zeggen op voor deze ochtend van qualitytime. Wat het oplevert, is dat je veel meer leert over het innerlijk van de ander. Je kunt dezelfde gebeurtenis zo totaal anders opvatten allebei. Door de tijd te nemen naar haar te luisteren, hoeven gevoelens van gekwetstheid geen issue te zijn.”

Ook in Zin? Heb of ken je een bijzondere relatie? Mail naar redactie@zin.nl

TEKST: MARGREET BOTTER | BEELD: HESTER DOOVE