Roué Verveer (1972) is al twintig jaar een van de succesvolste cabaretiers van Nederland. In een wereld waar creatieve crises en burn-outs altijd op de loer liggen, ziet hij zichzelf als de ‘ambtenaar van het cabaret’. De geboren Surinamer blijft zich verbazen zich over het stressvolle leven van de gemiddelde Nederlander – de sleutel tot zijn humor.

Speels

“Op mijn 45ste kwam er opeens een buikje. Toen ging ik letten op mijn voeding. Vroeger moest aan het einde van de maaltijd mijn riem los, poeh! Nu zucht ik elke dag van vermoeidheid, ná de sportschool, haha. Ik wil buikspieren. Gewoon dat je die vormen heel goed ziet. Je moet mij niet tien kilometer laten rennen of roeien. Dat vind ik saai. Ik hoef niet breed te worden, want bodybuilders zijn stijf. Daarom doe ik CrossFit, dat houdt je lean en mobiel, en het is speels. Je rent twee minuten, je doet push-ups en je gaat weer rennen. Boksen vind ik het leukst. Hoewel, leuk? Pfft, als dit niet hoefde had ik het nooit gedaan. Veertig is geen dertig meer. Ik verander, maar dat accepteer ik. Mijn grijze baard laat ik staan. Vroeger ging ik elke dag uit om te dansen. Nu denk ik bij alles: nee joh, morgen moet ik vroeg op. Ik zit liever met vrienden aan de bar te babbelen. En de muziek moet niet te hard. O, je bent saai geworden, zeggen ze. Yep! Klopt.”

Lang samen

“Deze foto is gemaakt voor de kaft van mijn boek Waarom? Daarom! Opvoeden op zijn Surinaams. Mijn zoons en mijn vrouw gingen mee voor de lol. De fotograaf wilde dat we gingen liggen. Pfft, dachten we, maar we moesten toch lachen. Farah en ik zijn al samen vanaf vwo vier. Vorig jaar waren we 22 jaar getrouwd, maar dat hadden we nog nooit gevierd. We wilden een feest met vrienden die bij de bruiloft waren en met wie we nu nog redelijk dagelijks contact hebben. Dat bleken er 23 te zijn, en met ons gezin erbij 27. Allemaal mensen van Suriname, die hier kwamen wonen na de middelbare school.

Nooit alleen

We groeiden op in een tijd dat het leven in Suriname moeilijk was. Eind jaren tachtig was er devaluatie en schaarste. Het land was geïsoleerd. Mijn moeder was onderwijzeres, mijn vader zat in de brandpreventie. Ze konden mij niet veel bieden, dus ging ik op mijn 18de naar Nederland. Ik moest werken om de studie te betalen, want ik kreeg geen studiefinanciering. Mijn vrienden en ik hadden niet veel geld, en toch was het heel leuk. Elke dag belde je mekaar. Onze vrienden van toen zijn nu één grote club. Die 23 man weten alles van elkaar. Je bent nooit alleen. Ik heb het met het overlijden van mijn vader gezien, geweldig. Surinamers nemen je huis over. Je hebt er niets meer te zeggen, haha. Iedereen is er direct, tot lang na de uitvaart. Je hoeft niet meer te koken, elke dag komt er iemand langs om je te helpen. Bij een Nederlander – nu chargeer ik – is het vaak zo dat je wacht op een uitnodiging voor de begrafenis. De koffie en cake, daar gebeurt het. Daarna zijn ze klaar met je.”

Ambtenaar van het cabaret

“Mijn shows staan niet op papier. In mijn mobiele telefoon schrijf ik ideeën op. Kijk, zoals hier: ‘Farah en ik uit elkaar. Nieuwe man heeft het moeilijk. Het moet heel grappig zijn.’ Als ik een nieuwe show maak, ga ik gewoon praten met mijn regisseur. Ik vertel bijvoorbeeld iets over mijn moeder, en hij vraagt door: ‘O ja, wat zei ze dan? Hoe vond je dat?’ Zo komen er allerlei gekke dingen los. Hij tikt daar een verslag van, en dat vertaal ik naar steekwoorden. Met dat papier ga ik het podium op, en ik zie wel hoe ver ik kom. Ik speel een beetje met het onderwerp, en met invallen die ik spontaan krijg. Collega’s zeggen: ‘Ik zou gek worden. Je gaat met vijf steekwoorden en drie gedachtes?’ Ja, daar ga ik mee.

Geen stress

Ik ga me niet vernieuwen. Zolang ik mensen aan het lachen kan maken, vind ik het prima zo. Waarom denk je dat depressiviteit nummer één is bij cabaretiers? Omdat ze het moeilijker maken dan het is. Omdat ze cabaret serieuzer nemen dan het is. Zij denken dat ze steeds beter moeten worden. En gisteren was niet goed genoeg. Ik ben al blij dat ik ben waar ik ben, want dat had ik nooit verwacht. Dus nu ik wat heb bereikt ga ik stressen? Dat is toch raar? Haha. Natuurlijk gaat er wel eens iets mis. Is dan de hele avond verpest? Nee. We spelen ook wel eens 1-1 toch? Of je verliest een keer 1-0. Ben je daarna uitgerangeerd? Nee. Mijn carrière is niet mijn leven. Ik geniet ervan, maar ik zie het als werk. Werk wat ik goed kan, wat ik leuk vind. Waar iedereen blij van wordt. Maar zodra ik het theater uitloop, ben ik klaar. Ik ben de ambtenaar van het cabaret.”

CV

Cabaretier Roué Verveer (1972)  debuteerde in 1999 bij het gezelschap Comedytrain. Sinds 2002 maakt hij succesvolle soloprogramma’s. In 2011 presenteerde hij samen met Daphne Bunskoek het NTR-programma De slavernij. Hij trad tien maal op in Ziggo Dome met Gabbers, en vormt met Murth Mossel, Howard Komproe en Jandino Asporaat het Caribbean Combo. Verveer tourt nu door Nederland met zijn show Heppie de Peppie. Meer lezen? Kijk in Zin 2! Nu in de winkel of koop hem online.

Tekst: Minou op den Velde. Beeld: Brenda van Leeuwen