Erik Jan Harmens (1970), schrijver en dichter, legt iedere Zin uit waarom gedichten gelukkig maken – of tot nadenken stemmen. Deze Zin, Armelle van Halil Gür.
Baklava
Schrijver en dichter Halil Gür groeide op in Gaziantep. Antep in de volksmond geheten, is een van de grootste producenten van pistachenoten in Turkije en geldt als ’s lands baklava-hoofdstad. Niet gek dus dat de snacks een rol in dit gedicht krijgen toebedeeld.
Rode streep
Gürs taal is doorspekt van woorden zo zoet als baklava, de mediterrane filodeegdelicatesse. En dan heb ik het over ‘magie’, ‘mysterie’, ‘roos’ en ‘parel’. Zou ík ze neerpennen, dan zou mijn redacteur bij de uitgeverij er met een dikke rode streep doorheen gaan. Te romantisch, zou hij er bij krabbelen. Maar deze dichter komt ermee weg. Sterker nog, in een land waar gedichten net als mensen vooral gewoon moeten blijven en bij voorkeur handelen over naar Bommel gaan om een brug te zien of de aanblik van jonge sla, is een beetje lyrische verhevenheid meer dan welkom.
Armelle
De laatste regels zitten vol erotiek maar zó verholen, dat je het ook aan je kleinkinderen of grootouders kunt voorlezen. Mooi is dat de verteller bij de wens de doorn in haar roos van vlees te zijn, wel ‘als het aan mij ligt’ toevoegt. Nooit is de liefde een uitgemaakte zaak. Armelle is een Franse naam en betekent prinses, maar het is voor de helft aan haar of ze ook tot koningin gekroond zal worden.
Want daar begon het vijfenvijftig jaar geleden mee. Ik zag Lize voor het eerst op de dansschool in Puttershoek. Lize was 14, ik 17. Ik woonde in ’s-Gravendeel, zij in Puttershoek, waar ze op dansles zat. Het laatste halfuur mochten ook mensen die niet op les zaten meedoen. Ik hield wel van dansen. Kon het best aardig. Lize ook. Ze had altijd wel een stuk of vier jongens om haar heen die met haar wilden dansen.
Wat is de belangrijkste les die hij u leerde?
