Renate Dorrestein (1954) was van 2013 tot haar overlijden in 2018 columniste van Zin. Als eerbetoon aan Nederlands liefste en grappigste schrijver plaatsen we de komende weken elke dag een column van Renate.

Conditie

Pas een paar weken vóór onze Italiaanse vakantie besefte ik dat ik dringend iets aan mijn conditie moest doen. In het gewone bestaan heb ik soms al moeite om de man van mijn leven bij te houden en sjok ik op drie meter afstand hijgend achter hem aan, want hij heeft veel langere benen dan ik. Toegegeven, hij gebruikt ze ook veel meer dan ik de mijne, hou op, er is geen sport of die man beoefent hem. Dus nu we binnenkort gingen wandelen in de bergen van Cinque Terre moest ik mezelf snel opkrikken.

Power Maxx

Voor dat soort noodgevallen heb ik een geheim wapen in huis: de Power Maxx. Kent u die nog? Zo’n trilplaat waarop tien minuten oefenen gelijkstaat aan een heel uur zwoegen in de sportschool. Maar na twee weken dagelijks schudden in hurkzit werd het me duidelijk dat ik ditmaal ofwel te laat was begonnen met het kweken van sterke beenspieren, ofwel, en dat leek zelfs nóg waarschijnlijker, dat ik sedert mijn laatste bergwandeling ongemerkt een stuk bejaarder was geworden. Als beginnende oudere heb je dat zelf soms niet in de gaten.

Wandelstokken

Hoe dan ook: wie niet sterk is, moet slim zijn, en zo kwam ik met tegenzin uit op de gevreesde Nordic wandelstokken. Ik hield mezelf voor dat ik er verder niet meteen hoefde uit te zien als een Vrouw met Nordic Wandelstokken, ik hoefde er echt niet zo’n vormeloos beige jack bij aan. En al had ik altijd gezworen me nooit met die belachelijke prikkers in te laten, het werd ook weleens tijd om te erkennen dat je van je principes levenslang hoofdzakelijk last hebt, en zelden plezier. Dus ik naar de buitensportwinkel.

Hinde

Daar werd ik in de sectie wandelstokken opgewacht door een onmogelijk fit ogende verkoper. Ik verwachtte eigenlijk dat hij tegen me zou zeggen: “Mevrouw, zéstig, hoe hébt u het zo ver kunnen laten komen?” In plaats daarvan trok hij een setje stokken tevoorschijn en verzekerde me: “Deze gaan uw knieën fantastisch ontlasten.” Mijn knieën? Ik had nog hartstikke vitale knieën! Maar ik wist me te beheersen, ik rekende af en ging naar huis met mijn allereerste hulpstukken, met het voorstadium van de rollator in feite. ‘Met je tijd meegaan’ heette dat, en ik had in elk geval al mijn eigen tanden nog. En dan nu het leermoment. Want wat liep ik de week erna vlot en vrijwel moeiteloos over de steile hellingen in Cinque Terre, wat klom en daalde ik als een hinde. Zeker weten: zonder die fantastische stokken krijg je mij de bergen nooit meer in.

Deze column verscheen eerder in Zin 07, 2015
Foto: Merlijn Doomernik

Renate Dorrestein (1954) was van 2013 tot haar overlijden in 2018 columniste van Zin. Als eerbetoon aan Nederlands liefste en grappigste schrijver plaatsten we de afgelopen weken elke dag een column van Renate.

Opgeschoven generatie

Meer dan tien jaar geleden werd ik ten tijde van het eerste kabinet Balkenende op een ochtend wakker met de gedachte dat Nederland nu werd bestuurd door iemand die jonger was dan ik. Uiteindelijk leek het me wel goed voor de natie, maar het was geloof ik de eerste keer dat ik besefte dat ik een rukje was opgeschoven in de keten van de generaties. Het ingewikkelde is dat je zelf maar ten dele ervaart dat je ouder wordt. Een deel van mij is nog altijd 12 en zit te wachten op het rinkelen van de bel van de ijscoman, of op de komst van de dorpsfanfare op een zomeravond. Achter de muziek aan! Dat zou niemand denken die mij in mijn huidige vorm ziet. Die denkt onomwonden: middelbare muts.

Bril

Ik weet niet hoe het u vergaat, maar ik vergeet gewoon vaak dat ik in andermans ogen veel ouder ben dan ik me voel, en zelf zie ik dat tegenwoordig ook niet al te scherp meer, zonder bril. Vanaf het moment dat je een bril moet opzetten om je wenkbrauwen te epileren, wéét je dat er een omslagpunt is bereikt, maar het blijft een soort theoretisch besef. Het meest opmerkelijke is eigenlijk nog dat iedereen om je heen steeds jonger wordt. Ministers, hulpverleners, filmsterren en politieagenten: wat een kuikens allemaal.

Stookolie

Laatst belandde ik met groot lichamelijk ongemak op de afdeling spoedeisende hulp van het plaatselijke ziekenhuis. De arts die zich over mij ontfermde was een meisje van ongeveer veertien-en-een-half. Kind, ga toch lekker hockeyen, dacht ik de hele tijd, want zo’n soort meisje was het en het was een prachtige dag. In plaats daarvan moest het arme schaap in mij knijpen en porren, en me vragen naar de kleur van mijn urine. Nou kon op dat moment op één plas van mij een cruiseschip naar Antarctica varen en weer terug, dus ik zei: “Stookolie.”

Geschiedenis

Met gefronste wenkbrauwen keek ze me aan. “Wat is dat?” vroeg ze. Ik dacht aan de tankauto die vroeger in mijn ouderlijk huis jaarlijks brandstof voor de winter kwam afleveren, en aan de autoloze zondagen uit de jaren 70, en aan Joop den Uyl, zo’n fijne, vaderlijke man. Ik dacht aan alles dat op zo’n vanzelfsprekende manier onderdeel was van het weefsel van mijn eigen geschiedenis, en dat al het verre verleden was voor deze dokter. Ik was 60, en zij niet. Dat was het enige verschil, maar we leken wel van verschillende planeten te komen. Zij zag een oud, verkreukeld vrouwtje, ik zag een hockeymeisje. En we zaten er vast allebeí naast.

Deze column verscheen eerder in Zin 11, 2014
Foto: Merlijn Doomernik

Renate Dorrestein (1954) was van 2013 tot haar overlijden in 2018 columniste van Zin. Als eerbetoon aan Nederlands liefste en grappigste schrijver plaatsen we de komende weken elke dag een column van Renate.

De leidingen van gas en elektra in mijn straat waren aan vervanging toe en dat gold ook voor de riolering. Toen de stoepen eruit werden gejekkerd, moesten wij, de bewoners, bij het verlaten of betreden van ons huis over een vers gegraven ravijn springen waarin mannen met oranje hesjes kabels aan elkaar zaten te breien. Dat ging even duren, dat zag je zo. En jawel, de uren werden dagen en de dagen werden weken.

Verwijderd wegdek

Inmiddels was ook het wegdek van de straat verwijderd en woonden wij aan een zandvlakte waarover voertuigen met rupsbanden reusachtige hoeveelheden grond verplaatsten, van links naar rechts en weer terug. En waar hijskranen met bungelende rioolpijpen af en aan reden terwijl door het gedaver bij ons allemaal het serviesgoed in de kasten stond te rinkelen en wij zelf bleke migrainekoppies kregen van de takkeherrie. En de weken werden maanden. Dat had ook klip en klaar in al die brieven gestaan die ons per dozijn waren toegestuurd, maar daarbij hadden we ons eenvoudig geen voorstelling kunnen maken. We hadden zolang het ons heugde in een nette, voortreffelijk functionerende straat gewoond. Het was nog nooit bij ons opgekomen dat er van alles ónder het wegdek in het ongerede kon raken en met chirurgische precisie aangepakt moest worden. Het was warempel net een openhartoperatie, maar dan in het groot.

Conditie

Enfin, het was in elk geval goed voor onze conditie, zeiden we manhaftig tegen elkaar. Want de dagelijkse boodschappen moesten handmatig tas voor tas dwars door de bouwputten heen naar huis worden gesleept aangezien onze straat voor alle vormen van verkeer was afgesloten. Kinderrijke gezinnen waren hierbij sterk in het nadeel. Ook met de andere kant van de voedselketen leverden we strijd als we twee keer per week onze kliko’s door het mulle zand de straat uit sjorden: je werd weer eens met je neus op de feiten gedrukt van wat consumeren eigenlijk behelsde. Bij elke survivaltocht wachtten ons nieuwe verrassingen, je kon je kont niet keren of er waren hooggebergten van grind gestort of door sproeiende tankwagens plaatselijke moerassen gecreëerd. Pas na bijna vijf maanden keerde de rust weer.

Saaie boel

We konden de deur weer uit zonder onze benen te breken. We liepen geen zand meer naar binnen. Er zaten nergens meer mannen in kuilen te roken terwijl ze deden alsof ze werkten. Niemand maakte lawaai. We hadden nieuwe stoepen, nieuwe putten, nieuwe verkeersdrempels. We hoefden ons nergens meer aan te ergeren. Saaie boel, eigenlijk.

Foto: Merlijn Doomernik

Renate Dorrestein (1954) was van 2013 tot haar overlijden in 2018 columniste van Zin. Als eerbetoon aan Nederlands liefste en grappigste schrijver plaatsen we de komende weken elke dag een column van Renate.

Eindeloos wachten

Ik zat samen met een vriendin in het ziekenhuis te wachten totdat zij aan de beurt zou zijn voor een vervelend onderzoek. We hadden een flinke zit voor de boeg, want als haar chauffeur had ik haar meegesleept in mijn neurotische verlangen om altijd overal ‘op tijd’ te zijn. Om de eeuwigheid stuk te slaan waarin mijn arme vriendin nu op hete kolen moest zitten, begon ik aan een zwamverhaal over hoe rustgevend het is om ergens domweg te zitten wachten. Dat is in elk geval minder stressvol dan hijgend en bezweet op de laatste nipper of nog later te arriveren, betoogde ik.

Twee soorten

Kijk, er zijn twee soorten mensen: zij die zorgvuldig met de tijd omspringen en zij die hem aan hun laars lappen. Dat is aangeboren, net zoals de kleur van je ogen of linkshandigheid. Thuis heb ik er zo eentje die nooit ergens op tijd komt. Dat kan niet goed zijn voor zijn hartkleppen, en voor de mijne trouwens ook niet, maar het resultaat is bovendien dat die man niet weet wat wachten ís, en wachten moet je toch, voor stoplichten, op vertraagde treinen, bij de kassa, dus je kunt je er maar beter in oefenen, dan heb je een veel relaxter leven.

Ervaren wachter

Mijn vriendin keek naar me alsof ze me ging vragen mijn klep te houden, maar we hadden nog zowat drie kwartier. De ervaren wachter, zei ik, zit er sereen bij. Boek of krantje mee, geen centje pijn. De wachtkluns daarentegen wisselt stadia van hemeltergende agitatie af met een vorm van totale verflensing en glazigheid, dat zie je op Schiphol ook altijd goed. Ik zei er niet bij dat ik, als ik alle tijd terug zou krijgen die ik in mijn bestaan had besteed aan wachten, nu hooguit 37 zou zijn. Maar verder bazelde ik voort totdat mijn vriendin eindelijk werd binnengeroepen voor haar onderzoek.

Slecht nieuws

Anderhalf uur later zaten we voor de uitslag samen bij de specialist. Die zei: “Dit gaat voor u helaas niet met een sisser aflopen.” Volgende week nog een scan zus en een kweek zo, maar vast stond al dat dit ‘een zwaar traject’ zou worden. Sprakeloos stonden we even later samen in de lift, met tranen van de schrik in de ogen. Daarna belandden we op weg naar huis in een file, alsof de wereld niet van plan was zich vandaag anders te gedragen dan anders. Daar zitten we dan, zeiden we bibberig tegen elkaar, na veertig jaar vriendschap, en weet je wel hoeveel ik van je hou? Vanaf nu wordt het leven wachten op uitslagen, eindeloos wachten.

Deze column verscheen eerder in Zin 8, 2015
Foto: Merlijn Doomernik

Renate Dorrestein (1954) was van 2013 tot haar overlijden in 2018 columniste van Zin. Als eerbetoon aan Nederlands liefste en grappigste schrijver plaatsen we de komende weken elke dag een column van Renate.

Laatst moest ik tamelijk ver van huis ergens op een bijeenkomst zijn. Er liepen hoofdzakelijk mensen rond die een jaartje of twintig, dertig jonger waren dan ik en iedereen zag er hartstikke leuk uit. Door die aanblik moest ik denken aan mezelf op die leeftijd. Wat was het toch gek en ook zonde dat ik er niet meer van had genoten toen ik op mijn sprankelendst en appetijtelijkst was geweest.

Mooi

Dat zeggen mijn vriendinnen ook vaak. Wat waren we mooi en wat hadden we het zelf niet in de gaten. We zeurden alleen maar over wat er niet volmaakt aan ons was. Toegegeven, dat was best het een en ander, maar mooier dan toen zou het in ieder geval nooit meer worden. Waarom waren we zo onzeker? En bij die gedachte voelde ik, misschien wel voor het eerst, hoe fantastisch het ouder worden voor mijn zelfvertrouwen is gebleken. Al mis ik mijn taille nog dagelijks. En niet te vergeten mijn haar. O wee, hoeveel dunner kan mijn haar nog worden voordat het doorschijnend is (op mijn hoofd althans, overal elders tiert het welig)? Maar toch lijd ik daar nu veel minder onder dan ik ooit leed onder een pukkeltje, te dunne benen of tenen die niet ideaal waren voor sandalen.

Heks

De volgende stap is misschien wel dat ik zóveel lak aan alles krijg dat ik excentrieke kleren ga dragen en zonder gewetenswroeging botte dingen tegen mensen durf te zeggen als ik daar toevallig zin in heb. Ik zou op mijn gemak een rare oude heks kunnen worden, met veel plezier zelfs. Voorbij is de tijd dat ik het anderen met mijn voorkomen of met mijn gedrag per se naar de zin zou moeten maken. Nou ja, dat stond ik dus allemaal zelfvoldaan te bedenken op die bijeenkomst ver van huis, waar ik die avond moest zijn.

Avontuurtje

En ik was nog bezig mezelf te feliciteren met mijn meesterlijke beheersing van mijn nieuwe levensfase toen me alweer een gedachte inviel. Wanneer ik vroeger op een bijeenkomst zo ver van huis was geweest, had ik weleens wat met mijn wimpers om me heen geknipperd, belust op een avontuurtje. Allemachtig, hoe lang geleden was dat wel niet? Toen ik nog geen vaste partner had, dus al decennia geleden! Stokoud voelde ik me opeens en trouwens meteen wéér heel dankbaar. Ik hoefde me in elk geval nooit meer voor een wildvreemde uit te kleden. Ik dacht: ‘Jij en ik, schat, wij worden hopelijk samen oud. Ons avontuur is: allebei voor het eerst 60 zijn. Laten we ervan genieten.’

Deze column verscheen eerder in Zin 10, 2014
Foto: Merlijn Doomernik