Een eiland voor jezelf

29 maart 2018 door Zin Reageer

Het ene eiland kun je kopen, terwijl je op een ander eiland een huis voor weinig kunt aanschaffen. Maar deze 79-jarige Italiaan heeft een heel eiland voor zichzelf!

Al bijna dertig jaar woont Mauro Morandi op het eiland Budelli. Als deze naam je niet bekend voorkomt is dat niet heel raar, het is namelijk een verlaten eiland voor de kust van Sardinië en hij woont daar helemaal alleen.

Op het eerste gezicht

Tijdens een boottocht in 1989 zag Morandi het eiland voor het eerst en hij was direct verliefd. Toen hij hierna te horen kreeg dat de toenmalige beheerder van Budelli weg wilde wist hij het gelijk, hij werd de nieuwe beheerder. Sinds dat moment leeft Mauro al helemaal alleen op het eiland.

Sinds kort heeft de Italiaan ook een smartphone met daarop social media, dit omdat het een prachtige plek is om te fotograferen en om de eenzaamheid tegen te gaan. In eerste instantie wilde hij de schoonheid alleen voor hemzelf, maar daar is gelukkig verandering in gekomen. Zijn enige contact met de buitenwereld was voorheen een enkele bezoeker die kwam kijken hoe het met hem ging, tot een van de bezoekers een smartphone meenam voor de negenenzeventigjarige man.

Geen verbinding

Aan het begin was het nog vrij lastig voor de man om al het pracht en praal van het eiland te delen. Niet omdat hij moeite had met zijn smartphone, maar omdat er nergens op het eiland wifi te vinden was. Gelukkig hebben de Italiaanse autoriteiten daar een stokje voor gestoken en hierdoor kan Mauro onbeperkt schitterende foto’s delen.

Ore 9,15

Een bericht gedeeld door Mauro Da Budelli (@maurodabudelli) op 22 Mrt 2018 om 2:35 (PDT)

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Notturno viola

Een bericht gedeeld door Mauro Da Budelli (@maurodabudelli) op 8 Mrt 2018 om 2:07 (PST)

Angosciante

Een bericht gedeeld door Mauro Da Budelli (@maurodabudelli) op 16 Feb 2018 om 3:05 (PST)

Per il mio compleanno Budelli mi ha regalato il suo bel maestrale condito da un sole meraviglioso

Een bericht gedeeld door Mauro Da Budelli (@maurodabudelli) op 12 Feb 2018 om 2:51 (PST)

Wil je nog meer moois zien? Volg Mauro dan op Instagram en je wordt telkens verrast door al het moois. Zelf ook naar Italië? Wij hebben een mooie aanbieding voor je!

Doe het!

29 maart 2018 door Zin Reageer

Met je oude vader die ene New Yorkse jazzclub in. Op schilderles gaan. Een megafeest geven voor íedereen waar je van houdt. Wat wil je per se nog gedaan hebben in je leven?

Het Noorderlicht aanschouwen? Eén keer met jouw allerbeste vriendin de ‘soldes’ in Parijs afstruinen? Je hebt vast een droom, stille wens of levensdoel voor ogen. Iets wat je dolgraag nog zou willen doen. Misschien heb je zelfs een bucketlist die nog afgestreept mag?

Zeg het maar

Wat gaat jij doen nu het nog kan? Wat is jouw allergrootste wens, het ultieme doel dat met stip bovenaan je bucketlist staat? Vertel het ons. Hoeft niet lang, liever lekker kort zelfs. Wij maken voor Zin 7 een verhaal over ‘de bucketlist’ en laten ons daarvoor graag door jullie wensen verrassen. En wie weet wat je er voor reacties op krijgt!

Meedoen gaat zo

Mail je reactie (maximaal 70 woorden) vóór 16 april 2018 naar redactie@zin.nl o.v.v. Nu het nog kan. Vermeld ook je naam, geboortejaar en postadres. We zijn benieuwd. De beste inzending belonen we met een fraai boekenpakket.

Mijn vader ziet mij niet staan

29 maart 2018 door Zin Reageer

In elke Zin beantwoordt hoogleraar klinische psychologie Willem van der Does (1960) je levensvragen. Groot, of klein. Voor iemand anders. Of gewoon fijn voor je zelf.

Mijn vader is hoogleraar in de geneeskunde en het type Verstrooide Professor: altijd druk en vaak gepreoccupeerd. Hij zal best van me houden maar als ik aandacht wil, moet ik stennis maken. En dan nog. In zijn promovendi is hij wél geïnteresseerd. Misschien moet ik zijn promovenda worden, maar ik studeer niet eens medicijnen. Aangezien jij ook hoogleraar bent, weet jij een manier om zijn aandacht te trekken?
Kirsten

Beste Kirsten,

Als het goed is, zal het vrij pijnlijk en confronterend voor hem zijn om deze vraag te lezen. Dus laat hem deze vraag lezen. In een weekend, als hij geen dienst heeft.

Prangende vraag? Mail hem naar redactie@zin.nl o.v.v. ‘Dr. Does’. Je kunt je vragen ook stellen op twitter: @drdoeszietlicht Meer lezen? Kijk hier.

Hoorn – zoals Nederland moet zijn

28 maart 2018 door Zin Reageer

Die expositie, dát lijkt je wel wat. Maar het is zo’n eind en wat moet je daar verder nog? Schrijfster Nicolien Mizee (1965) bewijst in deze Zin dat elk stadje en elk dorp de moeite waard kan zijn.

Alles door elkaar

Dit is hoe Nederland moet zijn!” roept Michiel in de tv-serie Het succes van de kringloopwinkel. “Man, vrouw, zwart, wit, homo, hetero, gehandicapt, alles door elkaar heen!” Aan die zin moet ik denken als we door Hoorn lopen, een oude havenstad met grandeur op een gezellige Hollandse wijze. Schitterende oude huizen, klinkerstraten, mooie kleine winkels en een haven. Moet alles van mij altijd oud zijn om mooi te zijn? Heel veel dingen waren natuurlijk helemaal niet beter vroeger. Geen penicilline, geen wasmachines,
geen vrouwenkiesrecht. Helemaal geen kiesrecht, trouwens.

We zijn op weg naar het Museum van de 20e Eeuw om te zien wat er de afgelopen eeuw allemaal veranderd is, maar precies als we langs het Westfries Museum lopen, begint het zo te waaien en te regenen dat we naar binnen vluchten. “Over vijf minuten is er in de bovenzaal een virtuele rondleiding door het zeventiende-eeuwse Hoorn,” zegt de mevrouw aan de balie. Leuk, maar eerst naar de wc.

Van de vorige

De deur gaat open en een stevige, jonge vrouw stapt naar buiten. Ze kijkt een beetje schichtig. Eén blik naar binnen en ik weet hoe laat het is. “Zou je de volgende keer de bril willen schoonmaken?” vraag ik. Ze trekt haar schouders op en steekt haar kop naar voren. “Wie zegt dat dat van mij is? Dat is van de vorige!” Als twee stieren staan we tegenover elkaar. Ik weet niets beters te zeggen dan: “Heb je erboven gehangen dan?” “Ja! Moet ik de bril van de vorige soms schoonmaken?”

Ik capituleer, stap zwijgend de wc in en trek de deur dicht. Ik pak een papiertje, veeg de bril schoon, ga op de bril zitten en denk na. Hoe gaan we om met een natte bril in de ideale maatschappij? Het vuil van de voorgangers laten liggen? Dan wordt het nooit beter. We ruimen toch ook het zwerfvuil op en willen de oceanen weer plasticvrij maken. Maar stel dat er poep of braaksel op de bril gelegen had? Dat zou ik niet hebben schoongeveegd. Het is allemaal helemaal niet zo eenvoudig.

Zwevend

Ik ben net op tijd in het zaaltje, krijg een stoel, een koptelefoon en een bril op die de ogen volledig afsluit. En dan begint het wonder. Ik zweef! Gewichtloos als in een droom glijd ik door de lucht de stadspoort van het zeventiende-eeuwse Hoorn door. Ik kan naar links en naar rechts en zelfs helemaal achterom kijken, de illusie is zo sterk dat ik telkens weer mijn hand uitsteek als ik vlak langs een pilaar of een muurscheer. Wat een geweldige uitvinding is dit. Stel je voor dat je bedlegerig bent of niet kunt slapen en je zo’n bril op zou hebben: je zou door sterrenstelsels kunnen vliegen.

We nemen een broodje onder het glazen dak van de Tuinzaal van café Ridderikhoff en nemen ons voor de volgende keer naar het Museum van de 20e Eeuw te gaan. We komen hier beslist terug. En die paar druppels op de bril, die horen er misschien gewoon bij. Hoorn is zoals Nederland moet zijn.

Dit is Barbara Visser

28 maart 2018 door Zin Reageer

Barbara Visser (1966) ontwikkelde haar kunstenaarsoog in de puberteit, toen haar ouders het ouderlijk huis definitief verlieten en zij alleen achterbleef. Ze werkt in verschillende disciplines, maar noemt zichzelf documentairemaker. De inspiratie vindt ze om zich heen, van een oud plafond tot de favoriete objecten van haar eigenzinnige grootmoeder.

Geen doofpottypes

“Mijn eerste werk is een familiekiekje, waarbij we op vakantie zijn als gezin en mijn ouders ruzie hebben in het park. Mijn zus negeert dat en maakt een koprol in het gras. Het is geen prettig moment, maar veelbetekenend. Ik was niet bezig met: ik ga een te gekke foto maken. Maar meer: hoe kan ik me verhouden tot deze situatie op een manier die mij geen pijn doet. Ik heb mijzelf erbuiten geplaatst door het tafereel van een afstand vast te leggen, als een chroniqueur. Die foto is uit 1977, toen was ik 11. Mijn ouders zagen wel dat ik die foto maakte, maar ze waren meer met zichzelf en elkaar bezig. Zij merkten niet dat mijn zus en ik afstand namen, omdat ze zelf al zoveel afstand hadden, geestelijk gezien. Er was liefde, maar niet in de zin van grote intimiteit.

Die foto is deels een vlucht, maar het is ook een slimme manier om je los te maken van je ouders. Om heel opportunistisch te bedenken: hé, het zijn mensen met hun eigen problemen, waar ik misschien van kan zeggen: bekijk het maar. Nu staat die foto in mijn monografie. Ik heb me wel afgevraagd of die publicatie niet naar is voor hen. Of dat het een soort afrekening is. Van kijk eens, daar zitten jullie. Ik vind dat ze er grootmoedig mee omgaan. Ze praten weinig, maar het zijn geen doofpottypes.”

Het verleden repareren

“Ik werk niet vanuit het atelier, of vanuit mezelf, maar ik begin altijd met wat ik zie in de wereld. Waar ben ik, op welk moment en wat betekent dat? Daarom noem ik mezelf documentairemaker. Ik was gevraagd om mee te doen aan een tentoonstelling bij de Appel. Die galerie was toen gevestigd aan de Prins Hendrikkade. In een zeventiende-eeuws gebouw. Dat was gerenoveerd, zoals dat gaat bij musea, met overal witte wanden. De Kosmos heeft daar gezeten, dat was in de tijd van mijn ouders een plek waar je yoga deed en mediteerde.

Er heeft een socialistische beweging gezeten en een popinstituut. Ik ging op zoek naar artefacten die te maken hadden met de geschiedenis. Een van de kamers was ooit een barokke kamer geweest. Ze hadden het plafond eruit gesloopt in stukken van twee bij twee meter, en vervolgens in kratten opgeslagen in het Amsterdam Museum. Bizar! Aan de ene kant moet het verleden plaatsmaken. Tegelijkertijd wil men het verleden conserveren en vasthouden.

Maar denk je nou echt dat je een plafond wat je in twintig stukken hebt gezaagd, ooit nog aan elkaar krijgt? Haha. Ik vind het aandoenlijk. Ik heb het hele plafond weer als een puzzel in elkaar gelegd. Alle kratten tegen elkaar aangezet, daar boven gaan hangen en dat gefotografeerd. Ik wilde er een nieuw object van maken dat verwijst naar de geschiedenis. In België heb ik een groot wandtapijt laten weven, van drie bij vijf meter. Op die manier maak ik dat plafond weer heel.

Er zit iets in van dingen goed willen maken. Alle losse stukken samenbrengen en zo het verleden repareren. Dit is een proefstukje van het weefsel. Kijk, zie je dat rolmaatje? Na het meten vergat ik hem weg te halen. Geweldig, zo’n historisch jacquard weefsel, met zo’n banaal object erbij. Het tapijt verwijst naar een oude traditie. In herenhuizen hadden mensen vroeger vaak wandbespanning van mooie zijde. Als ze verhuisden, sneden ze dat eruit en hingen het op in hun nieuwe huis, als een wandkleed. Dat vond ik een mooi principe. Dat je als het ware je muren meeneemt en ze beschouwt als een soort schil van jezelf, als een soort huid.”

Meer lezen? Dat kan! Het hele artikel staan in Zin 4 en deze is onder andere hier te koop.

TEKST: MINOU OP DEN VELDE | BEELD: BRENDA VAN LEEUWEN | VISAGIE: MANOUS NELEMANS

Eén museum op twee locaties

28 maart 2018 door Zin Reageer

Door dit huwelijk, zoals museumdirecteur Ann Demeester de samenwerking graag noemt, gaan de twee vanaf 29 maart verder als één museum. Wel op twee locaties onder de naam Frans Hals Museum (Hof en Hal)

Rendez-vous

Het vernieuwde museum opent met de experimentele collectietentoonstelling Rendez-vous met Frans Hals. Schilders en fotografen, conservatoren en kunsthistorici reageren op hun eigen manier op de schilderijen van de Haarlemse Meester. Het verbindt kunst uit verschillende tijdsvakken, periodes en stijlen – en biedt een platform voor hedendaagse kunstenaars om nieuw werk te ontwikkelen dat rechtstreeks geïnspireerd is door meesterstukken uit de Gouden Eeuw. Deze tentoonstelling loopt van 30 maart t/m 16 september in Hal en 30 september in Hof.

Portret van een dame met handschoenen, Frans Hals , c. 1645/50.
Frans Hals Museum, Haarlem. Foto: Arend Velsink

Om de samenwerking 29 maart te vieren is er ’s middags een heuse huwelijksceremonie in het stadhuis. In de avond is het Frans Hals open met Rendez-vous zijn de twee museumlocaties gratis te bezoeken.
Frans Hals Museum Groot Heiligland 62 en Grote Markt 16 in Haarlem
Kijk voor meer informatie op de website.

Fotobijschrift grote foto bovenaan: Courtesy of Melvin Moti, the artist

Kies jij voor veiligheid of vrijheid?

27 maart 2018 door Barbara Ruijgrok Reageer

In de serie Occupied wordt Noorwegen bezet door Rusland. In het tweede deel dat vandaag op dvd verschijnt zie je hoe het verder gaat.

Rusland heeft de Noren vanwege de Europese energiecrisis met een bezetting gedwongen de olieproductie te hervatten. Maar ondanks dat ze hebben toegegeven trekken de Russen hun troepen niet terug. Waarom?

Verzet

Het tweede seizoen van Occupied, deels gefilmd in Brussel, begint met een gewapend conflict tussen de kustwacht en een Russisch beveiligingsteam. Wapens worden op elkaar gericht. Geen van beide partijen wil zich terugtrekken. Ondertussen wordt steeds duidelijker dat regeringsbesluiten van buiten worden bepaald. De zijden handschoen wordt een ijzeren vuist. Wie schaart zich achter de bezetters en wie verzet zich nog? De crisissituatie zet een keten van conflicten in gang met zware politieke en persoonlijke consequenties.

Win!

Occupied is bedacht door bestseller auteur Jo Nesbø Met een budget van 90 miljoen Noorse kroon is het de duurste Noorse productie tot nu toe. Om het verhaal zo geloofwaardig mogelijk te houden spraken de makers onder meer met politici en militair strategen. Verder zijn de personages gebaseerd op bestaande leiders, zo zou je bij de minister-president gelijkenissen met Tony Blair kunnen zien. Nieuwsgierig geworden? Vanaf 27 maart geven we 3 exemplaren weg op onze Facebook pagina. Winnaars krijgen 4 april bericht.

Het tweede seizoen van Occupied bekijk je op lumiereseries.com en is vanaf 27 maart op DVD verkrijgbaar voor 24,99 euro.

Tips van een echte wereldreiziger

27 maart 2018 door Zin Reageer

Bijzondere rotsformaties, de meest indrukwekkende moskee en de meest unieke dieren ter wereld. In deze Zin kiest Sylvia Overkamp (1962) haar zelf gefotografeerde favorieten. Sylvia stond jaren als internationaal model voor de camera, daarna ondersteunde ze fotografen als modestyliste en nu staat ze zelf achter de camera. Liefde voor de lens is de rode draad in haar leven.

In haar foto’s toont zij haar liefde voor de natuur en staan mensen centraal. Sylvia reist de wereld rond om haar ziel te masseren. In 2012 werd ze ‘Reisreporter van het jaar’ van het magazine Columbus Travel. Meer van haar zien? Kijk op Silly.columbustravel.nl.

Net als in de film

“In New Delhi bezocht ik ’s ochtends vroeg de Qutb Minar, een van de beste voorbeelden van de islamitische architectuur in India. Een imposante toren gemaakt uit typische rode zandsteen, rijkelijk versierd met inscripties, arabesken en verfijnde panelen. Het was winter en voor Indiase begrippen erg koud. Bij vertrek kwam ik deze groep mensen tegen, een prachtig gezicht. Zo in de mist leek het wel een scène uit een film.”

Kijk je naar mij?

“Deze kameleon heb ik gefotografeerd op Madagascar. Kameleons hebben unieke eigenschappen. De ogen kunnen bijvoorbeeld onafhankelijk van elkaar bewegen. Dit ziet er eigenaardig uit. De kameleon heeft twee of drie tenen aan de poten en hun tong is bijna net zo lang als hun hele lichaam. Ze vangen hun prooi door hun tong bliksemsnel uit te steken, terwijl ze verder nauwelijks bewegen. Ik was onder de indruk van deze fascinerende beesten, het lijkt alsof hun huid bestaat uit honderden kleine kraaltjes.”

Paradijs

“Het Santhiya Koh Phangan Resort ligt op het paradijselijke eiland Ko Pha Ngan, met mooie stranden en panoramische vergezichten over zee. Vanaf het strand is het maar 160 meter naar het populaire Thong Nai Pan Noi Beach. Met de speedboot is het veertig minuten varen van Koh Samui. Dit was het uitzicht vanaf mijn balkon. De ligbedden in het zwembad vond ik erg bijzonder, in de vorm van houten bootjes.”

Gewoon in Europa

“Tussen de populaire steden Arezzo en Florence in ligt de aparte rotsformatie Le Balze Valdarno, wat Kliffen van Valdarno betekent. De Balze bestaan uit een serie grote rotsen die hoog boven het omliggende landschap uitsteken en zo de aandacht opeisen. Je hoeft dus niet naar de Grand Canyon om zoiets te zien… ook in Europa vind je zulke plekken.”

Hoera, minder spaarbelasting

27 maart 2018 door Zin Reageer

Meer welvaart, meer armoede

Nederlanders hebben meer te besteden, leven jaren langer, zijn beter opgeleid en hebben vaker werk. De criminaliteit is afgenomen, woningen zijn van een betere kwaliteit, meer Nederlanders sporten en we gaan vaker op vakantie. Dat staat in het rapport van het Sociaal en Cultureel Planbureau (SCP) dat elke twee jaar verschijnt. Maar het aantal mensen dat in armoede leeft is gestegen: van 5,7% in 1990 naar 6,6% nu.

Hoera, minder spaarbelasting

Vanaf 2018 gaat de vermogensrendementsheffing (spaarbelasting) omlaag voor alleenstaanden én partners die respectievelijk tot € 105.000 of € 210.000 aan spaargeld hebben. De vrijstelling wordt hoger en het belastingtarief daalt met ongeveer een derde. Het belastingtarief voor kleine vermogens tot € 75.000 (voor partners het dubbele) daalt in 2018 van 0,86% naar ongeveer 0,60%.

Medische prijsverschillen

De Consumentenbond onderzocht prijsverschillen tussen medische behandelingen en ontdekte grote verschillen. Niersteenvergruizing kost € 424 bij Nij Smelinghe (via Menzis). Bij het Ikazia Ziekenhuis (via CZ) komt pijn in de portemonnee bij die van de nierstenen: daar kost dezelfde behandeling € 1443.

Moet je bitcoins kopen?

Mathijs Bouman (econoom) vertelt in het Financieel Dagblad dat hij vroeger “natuurlijk niet” antwoordde maar tegenwoordig zegt: “Wil je van mij horen of je bitcoins moet kopen? Doe het dan vooral. Want als je het type belegger bent dat denkt dat het zinvol is om een loslopende econoom om gouden beleggingstips te vragen, ben je precies het type om mee te doen met de bitcoin-hype.”

De komende tijd wil ik vooral genieten

26 maart 2018 door Zin Reageer

Journalist Dominique Prins (1969) heeft een man, twee zoons, twee katten en een moeder. Do’s vader Gé (1939) heeft haar nu het hardst nodig – al geeft hij dat niet graag toe.

De vorige keer:
De chirurg valt meteen met de deur in huis: “De scan is helemaal goed, mijnheer König!” Gé hoeft pas over een halfjaar terug te komen. De opluchting is zo groot, dat Do hem in eerste instantie als verwarring ervaart.

Wake-up call

Wat is dat toch, dat wij mensen altijd eerst een harde wake-up call nodig hebben voor we waarderen wat we al die tijd al binnen handbereik hebben? De afgelopen jaren zijn zo’n beetje één lange wake-upcall geweest, met eerst de ziekte en het overlijden van mijn broertje en meteen daarna de operatie van mijn vader. Maar de boodschap is aangekomen. Nu mijn vader onverwacht goed herstelt en de laatste scan geen ongerechtigheden laat zien, is het tijd mijn blessings te tellen.

Pessimisme

Allebei mijn ouders zijn inmiddels 78 en ik ben dolblij dat ze er nog zijn. In een pessimistischere bui zie ik weleens een beer op de weg: ze zijn gescheiden, ik ben hun enige dochter; hoe moet dat als ze beiden op een dag hulpbehoevender worden? Hoe ga ik de logistieke puzzel dan oplossen? Ooit bedacht ik daarvoor met mijn toen nog kleine kinderen een mooie oplossing: we kopen een huis bij ons in de straat en stoppen opa en oma daarin, ieder op een eigen verdieping. Zo zijn ze binnen handbereik en kunnen we ze de zorg en aandacht geven die ze verdienen.

Maar voor pessimisme is op dit moment geen ruimte. Want misschien lijkt mijn moeder wel op haar vader, die op zijn 80ste nog opgewekt meedeed aan de jaarlijkse Nieuwjaarsduik in Scheveningen – en uiteindelijk 89 werd. En misschien lijkt mijn vader wel op zijn moeder. Een ongelooflijk sterke vrouw; elk jaar vierden we met de hele familie uitgebreid haar verjaardag want ‘het kon wel eens de laatste zijn’. Ze werd 97. In dat licht bekeken is 78 natuurlijk peanuts. Daarom heb ik me één ding heilig voorgenomen: de komende tijd wil ik zoveel mogelijk genieten van mijn ouders.

Telefoontjes

Van de telefoontjes van mijn vader – altijd een welkome onderbreking van mijn werkdag – die vertelt hoe mooi het concert was waar hij is geweest. Die meeleeft met het wel en wee van mijn gezin en zijn trots niet onder stoelen of banken steekt. Van mijn moeder, die in haar blauwe autootje nog net zo makkelijk onze kant op komt om mee te eten en dan steevast verzucht: “Wat is het toch altijd gezellig bij jullie.” Gelukkig ben ik allang de verongelijkte puber niet meer die alleen maar boos is omdat haar ouders uit elkaar zijn. Wat zou ik dan een hoop mooie momenten missen met twee ongelooflijk lieve, slimme, zachtaardige en heel, heel soms een tikje eigenwijze mensen. Mooie momenten, die ik vanaf nu ga verzamelen en koesteren.

En mocht het zover komen dat we een huis voor ze in onze straat kopen, dan moet ik niet vergeten dat mijn zoons nog een aanvulling op dat plan hadden: “Een deur die alleen vanbuiten open kan, zodat wij bepalen wanneer ze eruit mogen.” Want het moet natuurlijk niet te gek worden.

Dit was de laatste column van Dominique voor Zin

Beige? Oh nee!

26 maart 2018 door Zin Reageer

Daar zijn ze weer, de ruitjesbroek, witte blouse, sleehak of puntkraag. Terug van nooit echt weggeweest. Journalist Liddie Austin (1959) beziet de retro-trend van dit moment.

Ik probeer het heus wel, eens iets anders kopen dan blauw of zwart. Maar het lukt maar niet: uit mijn comfortzone komen. Waarom draag ik nooit beige bijvoorbeeld? Een van de jaren 80 revivalkleuren die zo populair is deze zomer. Beige heeft iets ‘volwassens’, alsof je helemaal niet bang bent dat je er onmiddellijk een vlek op maakt. Zo’n klassieke camel jas van Max Mara – later als ik groot ben, wíl ik er een.

Warm en koud

Toch blijkt dat minder simpel te liggen dan ik dacht. Kleurconsulente Inga van Zalm van The Winning Image moet mij beige afraden. Want het is een lastige kleur, zeker voor ons soort vrouwen. “Beige is een warme tint en als je boven de 50 bent, flatteren koude kleuren doorgaans meer.”

Dit schreeuwt om uitleg. Er zijn dus koele en warme kleuren. Warme kleuren hebben altijd een flinke scheut geel, koele kleuren bevatten blauw of nonkleuren zoals zwart, wit of grijs. “Beige bestaat voor een groot deel uit geel, waardoor het een heel warme kleur wordt,” doceert Van Zalm. “En dat harmonieert niet met de grijze en dus koele tint die wij op deze leeftijd hebben. Zelfs al had je een warme huidskleur toen je jong was, met het klimmen der jaren wordt die onherroepelijk koeler – gedempter zo je wilt.

Botsen

Dat geldt ook voor de kleur van je ogen: die wordt wat fletser. Het geheel wordt dus grijzer, zelfs als je je haar kleurt. Warme kleuren botsen met de onvermijdelijk koele tint van vrouwen boven de 50. In het geval van beige is dat contrast te groot om in je voordeel te kunnen werken. Dan zie je er dus slecht uit, of in elk geval: slechter dan nodig is. Kleding en kleuren moeten het beste in jou naar voren halen en dat lukt in dit geval niet.”

Beige is dus lastig. Nu ik me van die kleurenvalkuilen bewust ben: moet je als je ouder wordt met een nieuwe blik naar je garderobe kijken en afscheid nemen van kleuren die je niet meer staan? Inga: “De verandering verloopt heel geleidelijk maar inderdaad, het is een goed idee om met enige regelmaat in je garderobe te duiken en kritisch te kijken welke kleuren je niet meer zo laten stralen als vroeger. En welke kleuren dat nu wél doen. Als een bepaalde lievelingskleur niet meer zoveel voor je blijkt te doen, kun je proberen of een variatie daarop je misschien beter staat.”

Mengen

Daar ligt dus een kans voor rijpere vrouwen die van beige blijven houden. “Zij zouden kunnen uitwijken naar de zandkleur, een mengsel met veel wit erin. En witmengsels – niet spierwit, trouwens, dat is te
hard! – flatteren op onze leeftijd. Zandkleur is een heerlijke tint voor de zomer.” Een andere optie is taupe: de koele variant van bruin.

Voor wie echt weigert afstand te doen van beige heeft Van Zalm toch nog een tip: zorg dat u uw lievelingskleur niet te dicht bij uw gezicht draagt. Dat doet u door ’m te combineren met een kraag of sjaal in een andere kleur, of door een andere kleur blouse onder een beige jasje te dragen.

Paars

Het heeft iets weemoedigs om mijn beigedroom voorgoed aan de wilgen te hangen. Gesteld dat ik toch eens uit mijn comfortzone wil komen: zijn er kleuren die echt iets doen voor ons soort vrouwen? “Paars!” roept Inga van Zalm zonder te aarzelen. “Dat is een kleur die wordt opgebouwd uit rood met blauw. Hoe meer blauw, hoe koeler en hoe beter het ons dus zal staan.”

Er een nieuwe draai aan geven

25 maart 2018 door Zin Reageer

Je hebt een nieuw lievelingsnummer wat je de hele dag door luistert, of je hoort nummers dag in dag uit op de radio en je ontkomt er niet meer aan. De versie die je hoort is alleen telkens hetzelfde, hoe zou het nummer klinken als het op een compleet andere manier werd gespeeld? Wij hebben zeven covers gevonden.

Verrassend

Gelukkig zijn er gigantisch veel muziekgenres en nog veel meer artiesten die van (grotendeels) popnummers eens een nieuwe variant maken. Wij hebben een aantal verrassende en goeie covers uitgezocht en op een rijtje gezet. Ze zijn allemaal een genot om te horen en je wilt ze direct aan anderen laten horen!

Om toch een duidelijk beeld te geven van de verschillen, staat het originele nummer eronder.

Despacito

Intro Game of Thrones

Don’t stop the music

Creep

Paint it black

Thunderstruck

Careless Whisper

Naomi Ellemers – Waar ik vandaan kom

25 maart 2018 door Zin Reageer

Ze hoorde nergens bij. Niet bij haar joodse familie van moeders kant en niet op school. Geen jongen zag haar staan. Stijldansen, dát gaf universiteitshoogleraar Naomi Ellemers (1963) zelfvertrouwen. Dus koos ze een studie waarbij ze elke dag kon blijven dansen.

Niet ver

“De appel valt niet ver van de boom: mijn ouders waren allebei sociale wetenschappers. Net zoals ik dat nu ben, evenals mijn drie jaar oudere zus. Mijn vader werkte aan de universiteit, mijn moeder hielp hem daarbij – ze las altijd wat hij schreef en besprak dat met hem – maar had zelf lange tijd geen baan. Toen ging dat zo als je trouwde. We woonden in Amsterdam, totdat mijn vader hoogleraar Sociologie werd in Groningen en we daarnaartoe verhuisden.

Groningen was toen nog ver weg, het voelde haast alsof we gingen emigreren. We verhuisden vlak voor mijn 6de verjaardag. De vraag was of ik nog voor een half jaartje naar de kleuterschool zou gaan. Maar ik kon al lezen en mede daarom werd besloten dat ik meteen op de lagere school zou beginnen, halverwege de eerste klas. Die beslissing is heel bepalend voor mijn schooltijd geweest. Doordat ik een klas had overgeslagen, was ik een jaar jonger dan mijn klasgenoten.”

Verveeld

“Als je goed kunt leren is een klas overslaan geen oplossing. Je moet even iets harder lopen maar daarna gaat het weer te langzaam. Op de lagere school stond ik meer op de gang dan dat ik in de klas zat. Ik viel altijd van mijn stoel af, was met van alles bezig behalve met de les. Ik denk nu: ik verveelde me gewoon.

Maar toen dacht ik: ik ben een lastig kind. School sloot niet aan bij wat ik op dat moment nodig had, ook sociaal gesproken niet. Wij kwamen uit Amsterdam, dus de kinderen uit de klas vonden dat ik raar praatte. We hadden vast ook de verkeerde kleren aan. Voor sport had ik geen aanleg. En dan had ik ook nog een Israëlische moeder die niet helemaal wist hoe het hier werkte en weleens de plank missloeg. Van alle kanten kreeg ik het gevoel: ik hoor er niet bij. Ik zat het liefst thuis boeken te lezen.”

Verder lezen? Dat kan in het nieuwe nummer. Deze vind je onder andere hier.

TEKST: LIDDIE AUSTIN, BEELD: MARCEL BAKKER

Vrouwen met lef

25 maart 2018 door Zin Reageer

En meer nieuwe boeken die je niet mag missen.

Ultieme bedrieger

Thriller | De nieuwe leraar Chris Brennan is een bedrieger. Hij heeft zijn baan enkel voor een hoger doel aangenomen. Drie moeders krijgen argwaan. Plotwendingen en geheimen, intriges, spanning, familiedrama en zelfs een romance. Brutale, verfrissende misdaadroman waarin de dader zich in de eerste zin al bekendmaakt.
Lisa Scottoline, Al is de leugen nog zo snel (Luitingh Sijthoff, € 16,99)

Zwarte humor

Korte verhalen | Vitale, rauwe verhalen vol literaire voltreffers en zwarte humor. Vaak met drank overgoten of juist vanuit de rehab. Denis Johnson schrijft over vergankelijkheid en de onverwachte manieren waarop levens van koers kunnen veranderen. De langverwachte laatste en inmiddels postuum uitgegeven bundel van een groot stilist.
Denis Johnson, De gulheid van de zeemeermin (Bezige Bij, € 19,99)

Ongrijpbare vader

Biografie | Mijn vader praatte graag maar zei weinig, schrijft Jolande Withuis, historica en schrijver van de succesvolle biografie Juliana. Vorstin in een mannenwereld. Haar ongrijpbare vader was een bekend communist en later schaakjournalist. Als kind adoreerde ze hem tot ze brak met het communisme dat haar jeugd domineerde. Steeds weer voelt ze hoe diep de krassen zijn die haar vader heeft gekerfd in haar ziel. Wie was die man aan wie ze nauwelijks vragen over het verleden kon stellen? Na zijn dood wordt haar moeder loslippiger en voert ze gesprekken met mensen die hem nabij stonden. Dit boek geeft een rijk geschakeerd portret van haar vader maar ook een kleurrijk tijdsbeeld van opgroeien te tijde van de Koude Oorlog.
Jolande Withuis, Raadselvader (De Bezige Bij, € 19,99)

Vrouwen met lef

Fotoboek | Dun, rond, tevreden, emotioneel maar ook rationeel… Vijftig vrouwen van boven de 50 praten eerlijk over hun lichaam, leven en verwachtingen. En geven zich letterlijk bloot voor de camera. Want vrouwen boven de 50 hebben lef.
Geke Hendriks, 50 vrouwen (Vrouwen50.nl, € 29,95)

Dansen met de vijand

24 maart 2018 door Zin Reageer

Bezield

Zakenman Uli Sigg maakt zijn privécollectie publiek en laat met de expositie A Chinese journey een indrukwekkend overzicht zien van Chinese kunstenaars die spiritualiteit omarmen en politiekmaatschappelijke problemen aan de kaak stellen. Met schilderijen, tekeningen, foto’s en sculpturen van onder anderen Zhao Bandi, Feng Mengbo en de wereldberoemde activist Ai Weiwei. Van 17 maart tot en met 8 juli. Voor meer informatie kijk je op Hetnoordbrabantsmuseum.nl

Duivelse dilemma’s

Wat is goed? Wat is fout? En wat doe je om te overleven? Daarover gaat de voorstelling Dansen met de vijand, gebaseerd op het waargebeurde verhaal van Paul Glaser over een Joodse danslerares wiens man in de Tweede Wereldoorlog sympathiseert met de NSB. Duivelse dilemma’s en onmenselijke keuzes passeren de revue. Onder meer 7 april in Franeker en 12 april in Nunspeet. Voor meer informatie en kaartjes kijk je op Jankedekkerproducties.nl

Leven in megasteden

De reizen van Stefan Hammer door China geven een indrukwekkend beeld van het leven in de megasteden in dit land. Net als in de rest van de wereld is de trek naar de stad hier enorm groot. Volgens de VN leeft twee derde van de wereldbevolking in 2050 in steden. Hammer schetst in zijn boek een achtbaan van tegenstrijdige emoties. Mao’s paradise (Lecturis, € 30,99)

Festivalfabriek

In de immense fabriek in Utrecht waar arbeiders honderden jaren aan treinen, stoommachines en spoorwagons werkten, zit nu de Werkspoorkathedraal. In de enige overgebleven hal – de voormalige Apparatenhal – worden exposities, markten, operavoorstellingen en festivals georganiseerd. Tijdens het Paasweekend (30 maart t/m 2 april) is hier het Werkspoor Festival. Dan is de immense hal vier dagen lang gevuld met foodtrucks en livebands. De transformatie van de Werkspoor- kathedraal won eind 2017 de Rietveldprijs. Voor meer informatie kijk je op Werkspoorkathedraal.nl

Het verhaal van Veenhuizen

24 maart 2018 door Barbara Ruijgrok Reageer

Duizenden paupers zijn naar ‘Hollands Siberië’ gestuurd om heropgevoed te worden. Vandaag opent het Nationaal Gevangenismuseum de nieuwe vaste expositie Het verhaal van Veenhuizen en brengt deze geschiedenis tot leven.

Boottocht

De kolonie Veenhuizen was oorspronkelijk bedoeld voor de opvang van wezen; duizenden kinderen zijn ‘opgezonden’ naar het dorp. In de expositie ervaar je hoe de boottocht naar Veenhuizen verliep en hoe een dag in de kolonie eruitzag. Later veranderde het Drentse dorp in een rijkswerkinrichting voor mannen die straf kregen wegens landloperij en bedelarij. Ook de ontwikkelingen in het landschap en de architectuur van Veenhuizen door de eeuwen heen komen aan bod.

Dankzij Het Pauperparadijs, de besteller van Suzanna Jansen en de gelijknamige muziektheatervoorstelling kreeg het Drentse dorp al de nodige aandacht. Deze tentoonstelling is voor iedereen die meer over dit stukje Nederlandse geschiedenis wil weten.

Familie

Het verhaal van Veenhuizen werd gisteren geopend door André Kuipers. De astronaut is de achter-achterkleinzoon van Gerrit Lut, één van de paupers die een deel van zijn leven in Veenhuizen doorbracht. Het verhaal van Veenhuizen van 24 maart in Het Nationaal Gevangenismuseum in Veenhuizen. Dit museum vertelt verhalen over verpaupering, misdaad en straf. En laat je anders naar vrijheid kijken.

FOTOGRAAF: Sake Elzinga

Tomas Lieske: De vrolijke verrijzenis van Arago

23 maart 2018 door Daniëlle Bronsgeest Reageer

Stilistisch vakmanschap

Diehard literatuurliefhebber en klaar voor een grote verrassing? De nieuwe Tomas Lieske! Lézen dit weekend! De vrolijke verrijzenis van Arago is een waar stilistisch meesterwerk. Zo lust je ze altijd wel!

Hop, de honden aangelijnd en lopen maar. Ik had ruim een uur nodig om de wonderlijke, fabuleuze roman van Tomas Lieske eens goed op me in te laten werken. In volle glorie stevig na te genieten. Wat kan die man schrijven! Schakelt van een grofgebekte puber in 1999 alsof het niets is over op een stel erudiete professoren in de wis-, natuur- en sterrenkunde in 1920. En brengt hen – hoe is het mogelijk – ook nog geloofwaardig samen in een en hetzelfde verhaal. Laat ze samen discussiëren en van elkaar houden.

Het is een wonder

De vrolijke verrijzenis van Arago gaat over Joys. Een meisje van 15, gevalletje dwarse puber. In een Fiat 519 uit 1922 rijdt ze met haar niet bepaald spatzuivere ouders door de Italiaanse Dolomieten. Ineens schiet er een jonge vos de weg op. Haar ouders verongelukken, Joys raakt in coma. Of nee: ze staat op. Net als de aangereden vos, die zichzelf letterlijk bij elkaar raapt en haar op afstand volgt. Er groeit een diepe vriendschap tussen hen. Haar geluk is compleet als ze Simone ontmoet, haar ware moeder in haar herkent en ze samen een thuis vinden bij Paul Ehrenfest, de Leidse fysicus bij wie in de jaren 20 tal van wereldberoemde Nobelprijswinnaars logeren. Onder wie de aantrekkelijke Niels Bohr, die het onmogelijke mogelijk weet te denken. De vrolijke verrijzenis van Arago is een regelrechte ode aan het leven. Ontroerend, boeiend én grappig. Wonderlijk.

Daniëlle Bronsgeest (1973) is senior eindredacteur bij Zin en Zin.nl. En dol op boeken. Ze gaat steevast lezend het weekend in en helpt je gretig hetzelfde te doen.

Wij zijn erbij!

Ik heb veel gelezen maar dit nog niet meegemaakt: meekijken en vooral -luisteren bij een Leidse fysicus en de zijnen thuis in de jaren 20. Waar wetenschap live wordt bedreven. Professor Paul Ehrenfest, hoogleraar in de natuurkunde, ontvangt niemand minder dan Einstein himself geregeld als vriend en gast. Maar ook Niels Bohr, en vele andere grote wetenschappers. Tussen de muren van zijn huis werd geschiedenis geschreven en wij zijn erbij!

Alles is liefde

En dan die puber, Joys. Eigenlijk is ze een getraumatiseerd meisje hunkerend naar liefde. Moederliefde in de eerste plaats. Daarna ontdekt ze een moederlijke liefde in haarzelf voor het zoontje van Paul Ehrenfest, een jongen met het Syndroom van Down. En liefde voor kennis en wetenschap. Ja, en ook de ontluikende, erotische liefde.

Van vroeger naar nu, en terug

Wat moet je allemaal kunnen om jezelf volwaardig schrijver te noemen? Lieske laat het je zien. Stilistisch gezien trekt hij werkelijk álles uit de kast. Moeiteloos jongleert hij van een grofgebekte puber naar ietwat dommige louche ouderpaar en een debielenstel, een stel erudiete professoren in de wis-, natuur- en sterrenkunde. Van twintig jaar geleden naar honderd jaar geleden. Neergezet in dialogen met typerend taalgebruik, secuur beschreven omstandigheden, locaties en landschappen, en dito cultuurverschillen en gebruiken door de tijd en over grenzen heen. Zo kleurt hij een rijk verhaal geloofwaardig in. U vraagt wij draaien. Wat zal hij er zelf van genoten hebben!

Wat geloof jij?

Binnen dat ongelooflijke wonderlijke verhaal heeft, als je zorgvuldig leest, de realiteit zich goed verstopt. Aan de hand van het wonder open je de deur naar de werkelijkheid. Jammer? integendeel. Het maakt het verhaal en de hoofdpersoon van De vrolijke verrijzenis van Arago er des te krachtiger op. En als bonus krijg je de relativiteitstheorie, de kwantummechanica én de beginselen van de sterrenkunde nog even mee.

Hoe ver gaat de kracht van de verbeelding? Waar houdt de wetenschap op en waar begint het wonder? Waartoe is de mens in staat – in coma, doodsangst, woede, machteloosheid of verdriet? Is de wereld maakbaar, verklaarbaar, of zijn de wonderen de wereld nog niet uit? Wat geloof jij?

Laat Lieske je verwonderen dit weekend – maar plak er wel een wandeling of uurtje mijmeren op de bank achteraan. Dit boek wil zich nestelen in je hoofd: om nooit meer weg te gaan.

Daniëlle

Tomas Lieske: De vrolijke verrijzenis van Arago (Querido, € 20)

Morgen al lezen?

Bestel het boek hier.

Volume op 10

23 maart 2018 door Zin Reageer

Vier tips om van te genieten. Heerlijke muziek van bekenden en misschien (nog) onbekenden. Zet je volume op 10 en geniet ervan! Alvast een voorproefje? Klik op de Spotify afspeelknop en je kunt gelijk naar het album luisteren.

Kim kan ’t nog

Waar veel sterren uit de eighties inmiddels zijn omgevallen – of niet meer dan een aanfluiting zijn omdat er echt geen geluid meer in zit – dendert Kim Wilde gewoon door. De Engelse beauty kan het nog steeds. Na een periode van flinke afwezigheid is er een nieuwe cd: Here come the aliens. Die klinkt verrassend lekker en met gelukkig nog steeds die herkenbare stem. In november doet ze acht concerten in ons land.

Winnen? Dat kan! Maak hier kans op de limited edition van haar nieuwste album.

Goed verhaal

Onze laatste kans om Elton John live te zien: 15 mei 2019 in Ziggo Dome. Dan strijkt zijn Farewell yellow brick road-tour neer in Amsterdam. Sir Elton is dan 72 en stopt met touren om zich te storten op ‘het volgende hoofdstuk van zijn leven’. Die tijd voor zijn kinderen laat nog op zich wachten want de afscheidstournee begint in september 2018 en eindigt in 2021: zo’n driehonderd optredens later. Ga er maar aanstaan!

Hoe hij de bestverkochte single aller tijden Candle in the wind (wereldwijd 33 miljoen exemplaren!) doet, is afwachten. Het nummer was ooit geïnspireerd op Marilyn Monroe. In 1997 speelde John het – met aangepaste tekst – op de begrafenis van prinses Diana. Deze versie groeide uit tot die enorme hit maar hij wil het enkel nog zingen op verzoek van Diana’s zonen. Reken voor de veiligheid op de versie uit 1973.

Dance-icoon

Een dance-icoon word je ook niet zomaar. Neem Moby. Soms is het even stil rond de 52-jarige Amerikaan. En dan ineens is hij er weer en blijkt dat hij nog niets aan relevantie heeft hoeven inleveren. Zijn vijftiende cd Everything was beautiful, and nothing hurt maakt weer indruk. Zo’n plaat die boeit vanaf de eerste seconde en blijft groeien.

Mens toch

Mens is een volledig Nederlandstalige cd van Wende Snijders. Het project Mens begon vorig jaar als theaterconcert en werd bewerkt tot deze cd waarmee Wende nu opnieuw gaat optreden. Ze is een apart geval in de Nederlandse theater- en muziekwereld: veelzijdig, rauw, eerlijk en breekbaar. Noem het en ze is het. Van mooi tot verstikkend, van onzeker tot zelfverzekerd, van luchtig tot kritisch. Mens heeft vele gezichten – net als Wende.

Skip links

Main navigation

Een eiland voor jezelf

Op het eerste gezicht

Delen

Geen verbinding

Zeg het maar

Meedoen gaat zo

Beste Kirsten,

Alles door elkaar

Van de vorige

Zwevend

Geen doofpottypes

Het verleden repareren

Rendez-vous

Verzet

Win!

Net als in de film

Kijk je naar mij?

Paradijs

Gewoon in Europa

Meer welvaart, meer armoede

Hoera, minder spaarbelasting

Medische prijsverschillen

Moet je bitcoins kopen?

Wake-up call

Pessimisme

Telefoontjes

Warm en koud

Botsen

Mengen

Paars

Verrassend

Despacito

Intro Game of Thrones

Don’t stop the music

Creep

Paint it black

Thunderstruck

Careless Whisper

Niet ver

Verveeld

Ultieme bedrieger

Zwarte humor

Ongrijpbare vader

Vrouwen met lef

Bezield

Duivelse dilemma’s

Leven in megasteden

Festivalfabriek

Boottocht

Familie

Stilistisch vakmanschap

Het is een wonder

Wij zijn erbij!

Alles is liefde

Van vroeger naar nu, en terug

Wat geloof jij?

Morgen al lezen?

Kim kan ’t nog

Goed verhaal

Dance-icoon

Mens toch

In de nieuwste Zin:

Over ons

Abonnementen

Contact