Skip links

De tijd van je leven

header-right

Zin magazine editie 8/9 – 2024
Zin magazine editie 7 – 2024
Zin magazine editie 6 – 2024
Zin magazine editie 4/5 – 2024
Zin magazine editie 3 – 2024

Main navigation

OBJECT Rotterdam barst los!

OBJECT Rotterdam barst los!

door Reageer

Designbeurs OBJECT is de plek om designers, bekende labels en heel veel groeiende ontwerpers te zien. En voor het eerst vindt het op twee unieke plekken plaats: het modernistische HAKA­-gebouw en jawél de Euromast.

Bijzondere samenwerkingen

Deze editie brengt ook veel bijzondere samenwerkingen en nieuwe producten. Het net opgerichte Glaslab lanceert een samenwerking tussen kunstenaars Marc Mulders en Jan Koen Lomans. Chris Slutter toont een nieuw meubel voor designlabel Pilat & Pilat, het Zuiderzeemuseum brengt Merel Karhof die het oude ambacht weer nieuw leven inblaast en designduo Bernotat&Co heeft voor Gispen een serie stoelen ontworpen. De beurs wordt dit jaar gehouden op een nieuwe locatie, het karakteristieke HAKA-pand, vlakbij het bruisende Vierhavensgebied. Een gratis shuttle service brengt je naar de verschillende locaties.

De designbeurs OBJECT zal te zien zijn in het weekend van 9 tot en met 11 februari. Voor tickets en info ga je naar de website

OBJECT Rotterdam 2018, HAKA-gebouw

Fotocredit bovenaan: OBJECT Rotterdam Bernotat&Co voor Gispen, Tjimkje

De vliegende dokters zijn terug

door Reageer

Nostalgiezender ONS brengt je vanaf vandaag weer terug naar de Australische wildernis.

Coopers Crossing

De serie The Flying Doctors werd in meer dan vijftig landen uitgezonden en was in de jaren tachtig ook hier populair. Het draait om de jonge dokter Tom Callaghan (Andrew McFarlane) die vertrekt naar het kleine, stoffige plaatsje Coopers Crossing op het platteland van Australië. Met zijn collega’s: dokter Sinclair, verpleegster Kate Wellings en piloot Andy McGregor vormt hij het team van de Royal Flying Doctor Service (RFDS). De dorpelingen vinden de nieuwe dokter te jong, te onervaren, te openhartig en veel te stads. Alleen reclamefotografe Liz Drever ziet hem wel zitten.

The flying doctorsSucces

Wat in 1985 bedoeld was als driedelige miniserie van veertig minuten is uitgegroeid tot een kijkcijferkanon. Er zijn uiteindelijk 9 seizoenen gemaakt en The Flying Doctors heeft ruim 5 jaar gelopen. Op 13 augustus 1991 werd aflevering 221 uitgezonden: de laatste.

The Flying Doctors is vanaf 7 februari te zien bij ONS, iedere woensdag om 16:00 uur en een herhaling op zaterdag om 21:00 uur. Kijk hier waar je de zender kan bekijken.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

In de (kook)voetsporen van Nigella Lawson

door Reageer

How to eat heet haar debuut van ruim twintig jaar geleden. Vanaf dat moment manifesteerde Nigella Lawson (1960), dochter van een Britse oud-minister van Financiën onder Thatcher, zich als thuiskok. Als iemand die minder verstand heeft van koken dan van lekker eten.

Dat was verfrissend in die tijd. Haar boodschap is door de jaren heen onveranderd gebleven: ze eet wat ze wil en geniet daarvan. Guilty pleasures bestaan niet in haar universum. Over koken zegt ze: “Ik vind niet dat koken uitdagend moet zijn. Het leven is al uitdagend genoeg.”

Dromen

Maar gelukkig is ze niet alléén realistisch, want er moet natuurlijk ook iets te dromen zijn. In haar kookprogramma’s zie je haar beeldschoon en superrelaxt door haar zeer ruime en feeëriek verlichte keuken drentelen, taarten bakken en gulzig lepels aflikken.

Ze had een moeilijke jeugd (als kind lustte ze niks) en had een slechte relatie met haar depressieve moeder, die al op haar 48ste aan leverkanker stierf. Niet lang daarna stierf haar zus aan borstkanker. In 1992 trouwde ze met collega-journalist John Diamond, om hem in 2001 aan keelkanker te verliezen. Relatief kort daarna hertrouwde ze met reclameman Charles Saatchi.

In 2013 fotografeerde een paparazzo hoe Saatchi haar keel dichtkneep op een terras. Een scheiding bleek onvermijdelijk. Sindsdien lijkt Nigella Lawson minder open te zijn geworden. Tijdens interviews wil ze het over haar nieuwste boek hebben en over niks anders. Jammer. We zullen het met haar peer-pistachetaart moeten doen. Ons geluk: die is niet mis…

Peer-pistachetaart met rozenwater

nigella lawson

Nagerecht (8-12 personen)
Bereiden ca. 25 min. / oven ca. 45 min.

Ingrediënten

Plantaardige olie om in te vetten * 200 g fijne kristalsuiker * 100 g pistachenoten * 450 g (ca. 3) peren met een dunne schil, zoals Williams (niet te rijp), ontdaan van klokhuis en in stukken, maar met schil * 200 g amandelmeel * 1½ tl  bakpoeder (zo nodig glutenvrij) * 6 grote eieren op kamertemperatuur * 1½ tl rozenwater

Voor de bovenlaag
2 tl abrikozenjam * ½ tl sap citroen * ½ tl rozenwater

Voor de garnering
gehakte pistachenoten * eetbare rozenblaadjes

Bereiding

Verwarm de oven voor op 180 °C / hetelucht 160 °C. Vet de zijkanten van de springvorm (eentje van 20 cm) in en bekleed de bodem met bakpapier.

Doe de suiker en pistachenoten (bewaar een paar voor de garnering) in een keukenmachine en maal de noten fijn, met ook nog wat grovere stukjes.

Voeg de resterende ingrediënten voor de taart toe en maal ze tot er een glad beslag ontstaat en de peren erdoor zijn gepureerd. Neem het mes eruit, schaap het beslag eraf en werk met de spatel het beslag tot het laatste restje in de springvorm.

Bak de cake 40-50 minuten, maar kijk na 35 minuten even; bedek de cake met aluminiumfolie als je denkt dat hij te snel bruin wordt. Als de cake klaar is, is de bovenkant bruin, komen de zijkanten los en komt een satéprikker er met een paar vochtige kruimels uit.

Laat de cake in de vorm op een rooster helemaal afkoelen; zoals alle cakes zonder bloem zal ook deze iets inzakken. Maak dan de springvorm los, verwijder de bodem en zet de cake op een taartplateau of -schaal.

Meng de jam, het citroensap en het rozenwater in een kopje en strijk dit glazuur over de bovenkant van de cake; verwijder eventuele klontjes abrikoos. Bestrooi de taart met fijngehakte pistachenoten en rozenblaadjes en strooi er nog wat pistachekruim over.

nigella lawsonNicolaas Klei tipt een wijn:

Bij zo’n feestelijke taart draag je een mooie hoed en nip je aan een champagneglas. En in dat champagneglas zit Moscato d’Asti, friszoete, licht mousserende feestwijn uit Piemonte, geurend naar rijpe druiven.

Fontanafredda, le Fronde, Moscato d’Asti 2015/6 € 7,99 (Ahold.com)

Winnen!

Dit recept komt uit Nigella’s nieuwe kookboek Bij mij aan tafel, het geluk van thuiskoken (Atlas Contact). Zin mag dit boek 25x weggeven! Ga naar de winpagina om kans te maken.

Hartklachten?

door Reageer

“Wie eens een keer een steek voelt hoeft echt niet gelijk naar de dokter,” zegt cardioloog Jeroen van der Heijden van het Universitair Medisch Centrum Utrecht (UMC). “Hartziekten kunnen zich op heel verschillende manieren uiten. Maar er zijn een aantal signalen die onmiddellijk tot actie zouden moeten oproepen. Een klassiek klachtenpatroon is een pijn op de borst bij inspanning. De pijn verdwijnt wanneer iemand bijvoorbeeld stopt met lopen. Dit kan wijzen op een hartinfarct, zeker als daarbij ook nog uitstralende pijn naar de armen komt.”

Klachten herkennen

Bij vrouwen komen deze ‘typische’ symptomen ook vaak voor, maar soms zijn de klachten vager en lijken ze door stress te ontstaan of door de overgang. Denk aan kortademigheid, extreme vermoeidheid of opvliegers. Ook tonen hartklachten zich in de regel op latere leeftijd, omdat het vrouwelijke hormoon oestrogeen vrouwen beschermt tot aan de overgang. Van der Heijden: “Omdat hartklachten vaak ontstaan tijdens de menopauze, kunnen symptomen onterecht worden toegeschreven aan de overgang. Bagatelliseer daarom je klachten niet, bij twijfel moet je altijd even naar de huisarts gaan.”

Netty was er gelukkig op tijd bij. Lees hier haar verhaal.

hartziektenMisverstand

Het is dus een groot misverstand dat vrouwen minder risico lopen op hart- en vaatziekten dan mannen. Sterker; er sterven jaarlijks meer vrouwen dan mannen aan deze ziekten. Deels komt dat dus omdat klachten niet tijdig worden herkend. Het is daarom belangrijk dat je bij de huisarts jouw klachten helder omschrijft. Benoem alle symptomen, maar zeg ook dat je je zorgen maakt om je hart. De dokter zal dan een vervolgonderzoek instellen waarin niet alleen naar stressfactoren of de overgang wordt gekeken, maar ook naar uw hart.

Veelvoorkomende hartziekten en bijhorende symptomen

Hartfalen:
– Vermoeidheid
– Kortademigheid
– Opgezette benen en enkels
– s’ nachts vaak plassen

Hartritmestoornissen (boezemfibrilleren):
– Hartkloppingen en -overslagen
– Pijnlijk gevoel op de borst
– Zweten
– Misselijkheid
– Licht gevoel in het hoofd
– Angstig, onprettig gevoel

Hartinfarct (veroorzaakt door kransslagaderziekte):
– Aanhoudende pijn op borst
– Uitstralende pijn naar armen, schouderbladen, hals, kaak of maagstreek

(bron: Nederlandse Hartstichting)

Tekst: Victor de Kok

Zin-voorpremière Cobain

door Reageer

Kom je ook 31 maart naar de bioscoop? Wij mogen maar liefst 63 lezers blij maken met 2 kaartjes voor de speciale Zin-voorpremière van Cobain! Winnaars hebben inmiddels bericht gekregen.

De film

De 15-jarige Cobain (Bas Keizer) loopt weg uit zijn nieuwe pleeggezin omdat hij zich zorgen maakt over zijn moeder Mia, die hoogzwanger is en een zwervend bestaan leidt. Nadat de tiener Mia dwingt om hulp te zoeken voor haarzelf en de baby, lopen de dingen uit de hand…

De film, van regisseur Nanouk Leopold, gaat in première tijdens het Filmfestival in Berlijn en draait vanaf 5 april in de bioscoop. Bekijk hier de trailer.

Zin-voorpremière op 31 maart

Wij mogen maar liefst 63 lezers blij maken met 2 kaartjes voor de speciale Zin-voorpremière van Cobain!
• Datum: zaterdag 31 maart
• Tijd: 10.30 uur (inloop v.a. 10 uur)
• Locatie: EYE Filmmuseum, IJpromenade 1, Amsterdam
Vul het winformulier hieronder in om kans te maken.  Winnaars hebben bericht gekregen

Alvast in Siciliaanse sferen?

door Reageer

Deze zomer genieten in Sicilië en wil je alvast een voorproefje op wat je daar kunt krijgen? Dan ben je hier goed, want we hebben een heel lekker recept voor je gevonden! Deze heerlijke Siciliaanse zoet-zure salsa is uitstekend te eten met een stuk brood, witte vis, karbonade of met brushetta. Lekker!

Wat heb je nodig?

  • 2 aubergines
  • 1 grote ui (grof gehakt)
  • 2 stengels selderij (plakjes)
  • 1 rode paprika (kleine reepjes)
  • 2 eetlepels pijnboompitten
  • 400 gram tomaten uit blik
  • 4 eetlepels rode wijnazijn
  • 1 eetlepels suiker (optioneel)
  • 2 eetlepels kappertjes
  • 24 groene olijven (ontpit, doormidden gesneden)
  • 4 eetlepels fijngehakte peterselie
  • Peper, grof zout
  • Olijfolie

Hoe maak je het?

Je bent met het snijden van de aubergines. Dit doe je overlangs in tweeën en vervolgens maak je plakjes van 1 cm. Deze plakjes leg je vervolgens in een zeef en bestrooi ze met grof zout. Hierna herhaal je deze stappen tot je aubergines op zijn.

Laat de aubergines ongeveer 30 minuten uitlekken en spoel ze daarna af met water. Dep ze hierna droog.

Giet de olijfolie in de pan en bak de aubergines op hoog vuur totdat ze bruin zijn. Hierna laat je ze uitlekken op keukenpapier.

Zet het vuur wat lager en doe opnieuw olie in de pan. Je bakt nu de ui en selderij ongeveer 5 minuten zacht (Ze mogen niet bruinen). Voeg hierna reepjes paprika toe en de pijnboompitten en laat deze 3 minuten meebakken. Hierna giet je de tomaten erbij met 60 ml water. Laat dit 10 minuten zachtjes koken tot het water verdampt is. Kruid hierna goed af met zwarte peper.

Nu voeg je de azijn, suiker, olijven en kappertjes aan de caponata toe en dit laat je nog eens 3 minuten meesudderen. Helemaal als laatste mogen de aubergines erbij en deze laat je zo’n 5 minuten meesudderen. Kruid het geheel af met zout en voeg de peterselie toe.

Als het allemaal goed is gegaan, ziet het er ongeveer zo uit:

Siciliaanse

Buon Appetito!

Bron: Photo-copy-ann

Je hond opleuken

door Reageer

Vorige keer zagen we al drie katten met een kek hoedje, maar nu is het de beurt aan de hond. Dit keer is het een Shiba Inu pup genaamd Sumi, die uiteraard ook verhaard en na de zoveelste keer kammen begon haar baasje iets anders te doen.

Metamorfose

Elke keer wanneer het overtollige haar eraf was, maakte Sumi’s baasje er een mooi kapsel van. De hond vond het allemaal prima, want poseren voor een foto vond zij totaal niet erg. Zoals op de eerste foto te zien is was er vrij veel haar om mee te spelen. Het resultaat mag er in ieder geval wezen!

sumi sumi sumi sumi sumi

‘Ik bloeide op nadat ik mezelf accepteerde’

door Reageer

Opnieuw de straat op durven gaan, opnieuw leren eten, opnieuw leren zwemmen. Jezelf eindelijk accepteren. In Zin 2 staan ingrijpende verhalen van doorzetters. Vandaag het verhaal van Hein Roth (1963). Doordat hij is geboren met een schisis, durfde hij ‘het leven niet te leven’. Nu is hij bezig met een inhaalslag.

Pispaal

“Mijn ouders moeten zich kapot geschrokken zijn toen ze mij voor het eerst zagen. Kan niet anders. Ik had een enkelzijdige lipspleet en kaakspleet. Mijn hele mond lag open – zoals een schisis er in het begin uitziet. Dat moet heftig zijn geweest. Ze hebben er nooit over gepraat. Mijn afwijking ging in de doofpot. Ik werd als klein kind twee keer geopereerd omdat het moest en daarmee was het klaar. Voor mij werd die schisis een probleem toen ik naar school ging. Het springt in het oog, het maakt me anders. Ik kreeg gemene blikken, nare opmerkingen. ‘Hé, hazenlip.’ Vol min achting. Het ergste vond ik al dat gelul achter je rug om. Dat je ze ziet smiespelen en je het nét niet hoort maar weet dat het over jou gaat. Ik was per definitie de pispaal. Ik weet nog dat ik op mijn 16de had geaccepteerd dat ik nooit een meisje zou zoenen. Wie wilde mij nou kussen? Op schoolfeestjes stond iedereen te schuifelen. Drie keer raden wie er in zijn eentje stond te dansen. Ik hield de humor er wel in, maar het voelde vreselijk.

Onzeker

In de spiegel kijken deed ik niet graag; de onzekerheid over mijn uiterlijk, en dan vooral mijn gezicht, was groot. Ik praatte er niet over. Ik probeerde mijn snor te laten staan, zodat die het zou verbergen. Maar: over die littekens groeien geen haartjes. Als ik een rotopmerking kreeg, ging ik meteen met diegene op de vuist. Daardoor werd ik nog meer het buitenbeentje. Ik deed ook nooit wat leuks met vrienden, zat het liefst binnen en vereenzaamde. Hein de einzelgänger. Tennis was mijn uitlaatklep. Ik was er goed in, had talent. Ik ging overcompenseren, wilde per se alle wedstrijden winnen. Ik denk dat ik dankzij die sport mijn onzekerheid geleidelijk ben kwijtgeraakt. Lange tijd durfde ik niet voor de groep te staan om les te geven. Wie wil mij nou als leraar? Tot ik na een gesprek met een collega tóch de stap zette. Binnen een jaar gaf ik groepen kinderen en volwassenen tennisles. Wat een verademing! Eindelijk een plek waar ik niet werd afgekeurd om mijn uiterlijk: die schisis had er geen ene moer mee te maken of ik goed lesgaf.

schisisNieuwe wereld

Er gaat een wereld voor je open als je wordt geaccepteerd – én jezelf accepteert. Ik bloeide op, durfde mezelf te laten zien en zat steeds beter in mijn vel. Dacht ook: misschien kan ik nieuwe mensen ontmoeten, krijg ik wel verkering. Wie weet. Logisch dat ik toen ook verliefd werd op een leuke vrouw. En zij op mij. Elise is zestien jaar jonger, studeerde toen nog. Ik vond het fantastisch. Ging met haar mee naar feestjes, de kroeg in. Alsof ik mijn studententijd opnieuw beleefde – maar dan zónder rotopmerkingen, faalangst en onzekerheid. De liefde werd sterker, mijn tennislessen nóg beter en ik maakte vrienden. Ook doorbrak ik het taboe bij mijn moeder. Ik praatte voor het eerst met haar over mijn afwijking, 82 was ze. ‘Goh, communiceren over zo’n schisis is nu wél belangrijk hè,’ zei ze. Eindelijk.

Inhaalrace

Elise en ik kochten een huis, trouwden en kregen drie prachtige kinderen. Ik heb recent twee operaties ondergaan. Eentje om vrijer te kunnen ademen door mijn neus, de ander esthetisch, om mijn neus rechter te zetten. Niet omdat ik doodongelukkig was, maar omdat het kón. Je ziet er bijna niets meer van en voor spiegels ben ik nu niet meer bang. Weet je wat het is? De eerste 33 jaar van mijn leven stond ik stil. Mede door die schisis. Ik durfde niets, verlamd door angst. Nu voelt het alsof ik alles aan het inhalen ben. Alles gaat in een stroomversnelling, mijn leven is een inhaalrace. En ik heb er veel schik in.”

Lees hier het verhaal van Marjolein Assenbroek (1964). Ze had een kwaadaardige tumor onder haar tong. Nadat ze was genezen, moest ze opnieuw leren praten en eten.

Hier het verhaal van sportman Maurice Wiegman (1966). Hij raakte door een zeldzame spierziekte verlamd. Met een speciaal pak heeft hij weer leren zwemmen.

En het verhaal van Joke Mokveld (1955). Ze durfde door pleinvrees een jaar lang haar huis niet uit. Ze dwong zichzelf weer de straat op te gaan, en emigreerde daarna voor haar werk naar Zuid-Afrika.

TEKST: LISANNE VAN SADELHOFF. BEELD: MARK UYL STYLING: PAULA SCHOUTEN (COLORENCO) VISAGIE: MINKE BOEIJEN

Hey grumpy old women!

door Reageer

Kan het een onsje minder? “Kun je niet uitkijken, randdebiel!” Jij zegt? Goeiedag, was dat echt nodig? De wereld is al verzuurd genoeg. Laten we het vooral een beetje gezellig houden met z’n allen.

Been there, done that

We weten ondertussen wel wat we willen. En wat we vinden: van de maatschappij, van anderen. Toch blijft het schrikken om een medeweggenoot, je buurvrouw of – erger – jezelf ineens tegen iemand te horen uitvallen. Zomaar, vanuit het niets. Gevalletje overreageren. Hilarisch misschien, maar: was het echt nodig?

grumpyHerken je dit?

Stond je ook een keer perplex van jezelf of van een ander? Wanneer was dat en waarom? Wij zijn benieuwd naar jouw ervaringen met over de top reageren. Stuur jouw reactie – liefst zo kort mogelijk (max. 50 woorden) – vóór maandag 5 maart 2018 naar redactie@zin.nl o.v.v. Doe even normaal. Zet je naam en geboortejaar erbij. We publiceren jouw belevenissen graag in Zin 5 bij een vrolijk artikel over het fenomeen grumpy old women.

Beeld: Getty Images

‘Ik dacht: moet je me hier nou zien lopen!’

door Reageer

Opnieuw de straat op durven gaan, opnieuw leren eten, opnieuw leren zwemmen. Jezelf eindelijk accepteren. In Zin 2 staan ingrijpende verhalen van doorzetters. Vandaag het verhaal van Joke Mokveld (1955). Ze durfde door pleinvrees een jaar lang haar huis niet uit. Ze dwong zichzelf weer de straat op te gaan, en emigreerde daarna voor haar werk naar Zuid-Afrika.

Paniekaanval

“Het staat me nog zo helder voor de geest. De kinderen waren klein, ik ging boodschappen doen bij de buurtsuper waar ik altijd kwam. Op de vleesafdeling, tussen de kippenpootjes en het rundvlees, kreeg ik mijn allereerste paniekaanval. Ik stond te hyperventileren, bibberde van top tot teen, het zweet brak me uit. Ik deed het meest foute wat je kunt doen op zo’n moment: ik vluchtte. Ik liet al mijn boodschappen achter, pakte mijn kinderen bij de hand en haastte me naar huis. Vanaf dat moment durfde ik de deur niet meer uit: alleen mijn eigen woning was een veilige haven. Direct na het tuinhekje werd het problematisch. Dan golfde de angst door mijn lichaam, de grond onder mijn voeten bewoog, ik zag niets meer helder, mijn hartslag steeg en ik was ervan overtuigd dat ik dood zou gaan. Dat klinkt gek, maar dat denk je écht op zo’n moment.

opnieuwBuiten is doodeng

Ik heb een jaar lang binnen geleefd. Onbegrijpelijk hè? Ik was een normaal functionerend, gelukkig mens. En ineens, pats boem, is alles wat buiten is doodeng. Boodschappen deed ik niet meer, ik ging niet naar verjaardagen, sportte niet buiten de deur, durfde niet te winkelen, lunchte niet meer bij vriendinnen. De behoefte om leuke dingen te doen werd weggedrukt door de angst. Werken kon al helemáál niet meer. En de school van de kinderen was niet ver weg maar ik durfde ze niet weg te brengen. Mijn schoonouders moesten kilometers rijden om mijn kinderen naar school te brengen. Ik schaamde me kapot. Inmiddels was me duidelijk dat het pleinvrees was. Ik ben even opgenomen geweest in een psychiatrisch ziekenhuis maar boekte niet veel vooruitgang. Ik moest elke avond met mijn man 100 meter buiten het hek gaan, daarna 200 meter… Hielp geen fluit. Wat me écht heeft getriggerd, was een andere moeder. Het was een zonnige dag en ik zag haar voor mijn raam met kindjes in de leeftijd van de mijne voorbij fietsen. Eentje voorop, eentje achterop. Dat wilde ik ook. Interesseerde me niet wat er gebeurde, dan dacht ik maar dat ik dood zou gaan. Het zou me lukken om weer naar buiten te gaan want mijn kinderen hebben daar recht op!

Zonder hulp

Toen ben ik een brief gaan posten bij de brievenbus die een halve kilometer van mijn huis vandaan lag. Dat lukte. Zonder hulp. Bij elke stap werd ik euforischer. Kijk mij hier lopen! Alsof er een nieuwe wereld voor me openging. Ik heb alles zelf opgebouwd. Ik ging weer voor het eerst naar het winkelcentrum – maar nog niet de winkels in. Dat deed ik dan een paar dagen later. Ik liep daar met zweethanden maar focuste me op mijn toekomst en vertrouwde erop dat als ik ooit weer over straat kon lopen zoals vroeger. Ik ben daarna weer gaan werken, als uitzendkracht. Een hele stap. Vergaderingen bijwonen lukte niet, maar het werk ging goed.

opnieuwEmigreren

Ik ben helemaal van mijn paniekaanvalletjes afgekomen door heel kort een middeltje te gebruiken van een hoogleraar die op pleinvrees is gepromoveerd. Een paar jaar daarna kreeg ik de kans om op de Nederlandse ambassade in Zuid-Afrika te werken. Even kwam die angst in me op. Maar ik wilde mezelf nóóit meer laten regeren door dat gevoel. Het was een fantastische ervaring. Ik herinner me de eerste keer nog dat ik door Pretoria naar mijn werk liep. Hartje winter maar de bijzondere flora groeiden tot aan de dakgoten van de huizen. Ik keek mijn ogen uit. En ik besefte: ik had pleinvrees en loop nu aan de andere kant van de wereld naar mijn nieuwe werkplek. Dat besef gaf me veel kracht.”

Lees hier het verhaal van Marjolein Assenbroek (1964). Ze had een kwaadaardige tumor onder haar tong. Nadat ze was genezen, moest ze opnieuw leren praten en eten.

Hier het verhaal van sportman Maurice Wiegman (1966). Hij raakte door een zeldzame spierziekte verlamd. Met een speciaal pak heeft hij weer leren zwemmen.

Morgen deel 4. Doordat hij is geboren met een schisis, durfde Hein Roth (1963) ‘het leven niet te leven’. Nu is hij bezig met een inhaalslag.

TEKST: LISANNE VAN SADELHOFF. BEELD: MARK UYL | STYLING: PAULA SCHOUTEN (COLORENCO) | VISAGIE: MINKE BOEIJEN

Karsu plays Atlantic

door Reageer

Karsu plays Atlantic Records vertelt de zangeres en pianiste het verhaal van Ahmet Ertegün, een Turkse ambassadeurszoon die 70 jaar geleden Atlantic Records oprichtte. En wij geven kaarten weg!

Grote sterren

Ambassadeurszoon Ahmet was een van de eerste Turken in Amerika en stond aan de wieg van de carrières van o.a. Ray Charles, Aretha Franklin, The Rolling Stones en Cher. Karsu brengt zijn reis door middel van muziek ten gehore: van zijn Turkse roots tot de bruisende jazz die we vandaag de dag nog kennen.

Karsu, winnares van de Jazzism Edison Publieksprijs 2016, speelde met haar fijnbesnaarde stem al in de meest prestigieuze zalen van de wereld, maar haar Turkse wortels groeiden in de Hollandse klei. Eerst ontlook er een klassiek pianiste, daarna ontwikkelde ze zich richting jazz, pop en Turkse muziek.

Karsu plays Atlantic Records is te zien vanaf 16 februari door het hele land. Voor meer informatie ga je naar de website  En wij geven kaartjes weg! Doe mee en win!. Hieronder alvast een voorproefje.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Te tuttig, zo’n bloemetjesjurk?

door Reageer

Daar zijn ze weer, de ruitjesbroek, witte blouse, sleehak of puntkraag. Terug van nooit echt weggeweest. Journalist Liddie Austin (1959) beziet de retro-trend van dit moment namelijk de bloemetjesjurk.

Gevorderde leeftijd

Wat een leuk stofje! Aarzelend ging mijn hand richting de hippe midi-bloemetjesjurk die in de chique winkel aan het kledingrek hing. Ik aarzelde, omdat bloemetjesjurken niet mijn ding zijn. Ik heb ze nooit gedragen en dacht daar op mijn gevorderde leeftijd ook niet mee te gaan beginnen. Het was vroeger een schrikbeeld: als je boven de 40 was ging je vormloze bloemetjesjurken dragen met een ceintuur zo ergens waar ooit je taille zat. Dat nooit. “Je moet hem eens passen,” drong Margreeth Olsthoorn, de geheel in zwart gehulde eigenaar van de Rotterdamse zaak aan. “Hij is echt leuk.” Ach, waarom ook niet?

Toch maar wel?bloemetjesjurk

Eenmaal voor de spiegel wist ik het zeker: niks voor mij. “Je moet hem natuurlijk wel een beetje stylen,” zei Olsthoorn. Ze reikte me een colbertje aan, sloot de bovenste knoopjes van de jurk. Lang verhaal kort: die bloemetjesjurk ging met mij mee naar huis. Het jasje niet. Dat met dat stylen zal wel meevallen, dacht ik eigenwijs, want ik hou écht niet van jasjes. Toen ik de jurk voor het eerst aantrok, was het fris, dus droeg ik er een gestreept T-shirt met lange mouwen onder. Het contrast tussen die rozerode bloemetjes en de blauw-witte strepen werkte goed. Dat hield ik erin. De jurk was – niet alleen bij mij – een succes.

Denim overhemd

En dus trok ik hem aan toen er voor professionele doeleinden een paspoortachtige foto van me moest worden gemaakt. Alleen mijn hoofd en een stukje van mijn schouders kwamen in beeld. Nadat de fotografe zo te horen heel wat plaatjes had geschoten, vroeg ze me iets anders aan te trekken. Dit was te tuttig. Nadat ik een beetje sip een denim overhemd had aangetrokken, was de foto zo gemaakt, maar mijn zelfvertrouwen was weg. Was de jurk dus toch waarvoor ik vreesde?

De streepjes

Pas geruime tijd later realiseerde ik me wat er waarschijnlijk had gespeeld: op de foto zag je de blauw-witte streepjes niet van het T-shirt dat ik onder de jurk droeg. Styling was tóch belangrijk voor een vijftig plus vrouw in een bloemetjesjurk. “Het kwam doordat je op die foto niet genoeg van je identiteit kon laten zien,” zegt Margreeth Olsthoorn, die ik bel voor stylingstips (en bemoediging). “Je zag je T-shirt niet, je zag de gympen die je eronder droeg niet. Misschien had je een leuke pet moeten opzetten?” Ze vindt het onzin dat vrouwen van zekere leeftijd de bloemetjesjurken die nu zo populair zijn niet (meer) zouden kunnen dragen. “Wat je staat, wordt niet door je leeftijd bepaald. Er zijn meisjes van 15 die geen mini kunnen dragen, terwijl ik laatst een vrouw van minstens 55 tegenkwam die er geweldig uitzag in een minirok, een groot colbert en een dikke maillot. Het is allemaal een kwestie van styling.”

Gouden tip

Geroutineerd doet ze suggesties. “Draag zo’n jurk heel klassiek, zoals Sophia Loren, óf trek hem uit zijn comfortzone en maak er een wild geheel van.” In dat laatste geval: draag er een extreem grote sjaal bij, zo een die tot op de grond hangt. Een colbertje. Een broek eronder, met een brede riem. Combineer hem met een losse kraag. Met gympen dus of met een pet. Maar Olsthoorns belangrijkste tip is misschien dat je de bloemetjesjurk sowieso vol overtuiging moet dragen. “Als je hem alleen aantrekt omdat je hem op Instagram hebt gezien, wordt het niks. Kies ervoor als het tussen jullie klikt, als de jurk iets zegt over je identiteit, als je je er goed in voelt. Dan werkt het altijd.” Klopt. Tussen bloemenjurk, streepjesshirt, gympen en mij is het gelukkig inmiddels weer dik aan.

Niet als op de foto

door Reageer

De jaren ’60, een idyllische tijd voor velen. Alles mag en alles kon, mooie hotels en je mocht laten zien hoe goed je het had. Veel hotels uit die tijd deden uiteraard mee, zo extravagant mogelijke foto’s die lieten zien hoe mooi het hotel wel niet was.

Vergane glorie

Helaas is dit niet altijd zo gebleven en is er veel in verval geraakt. Fotograaf Pablo Iglesias Maurer kwam zulke foto’s tegen. Deze oude foto’s op vakantiekaarten stonden verschillende hotels afgebeeld met al hun pracht en praal, wat hem inspireerde om deze hotels op te zoeken om te kijken hoe ze er nu uit zien.

Verlaten

Wat hij vond zag er toch iets minder mooi uit en daar komt zijn fotoserie Abandoned States vandaan. Met deze serie laat hij zien hoe het er vroeger uit zag en hoe het er nu uit ziet. Na het maken van de eerste foto was hij direct verslaafd en bestelde nog 60 van dat soort kaarten en ging alle verlaten hotels af. Het resultaat zie je hieronder.

verlaten verlaten verlaten verlaten verlaten verlaten verlaten verlaten verlaten

Voor het hele verhaal van Pablo Iglesias Maurer en nog meer foto’s ga je naar hierheen.

Steengoed

door Reageer

Zonder cement of andere manieren om de stenen op z’n plek te houden maakt Devin Devine kunstwerken van steen. Verschillende losse stenen die samen één groot bouwwerk worden.

Geduld is een schone zaak

Het duurt wel een tijdje voordat zo’n mooi stenen kunstwerk staan, maar het ziet er wel supermooi uit. Alles is gedaan met behulp van zwaartekracht waardoor het geheel op z’n plek blijft staan. Voor Devin was het belangrijk dat de sculpturen gemaakt werden in samenwerking met de natuur en daar paste cement of iets anders niet bij.

Voor meer informatie en nog meer moois kun je terecht op zijn website of hem volgen op Facebook.

stenen
stenen

stenen

stenen

stenen

stenen

‘Ik voelde: het zal lukken’

door Reageer

Opnieuw de straat op durven gaan, opnieuw leren eten, opnieuw leren zwemmen. Jezelf eindelijk accepteren. In Zin 2 staan ingrijpende verhalen van doorzetters. Vandaag het verhaal van sportman Maurice Wiegman (1966). Hij raakte door een zeldzame spierziekte verlamd. Met een speciaal pak heeft hij weer leren zwemmen.

Het zal lukken

“Ik liep halve marathons, zat vaak op mijn wielrenfiets, voetbalde veel. Ik was de snelste van de vereniging, ik liep het gras eruit! Dus die stijfheid in mijn benen weet ik aan een blessure. Ik was toe aan vakantie. Op de camping ging het mis. Er was een waterpolotoernooi en ik móest daarbij zijn. Na een paar wedstrijdjes stapte ik uit het bad en verstijfden mijn benen. Ik klapte op de grond. Paniek. Wat overkwam me?! Na tien minuten nam de spanning in mijn spieren af. Pas bij de fysio in Nederland besefte ik dat er iets mis was. Hij dacht aan ALS, MS of een tumor in het ruggenmerg. Maar artsen in het ziekenhuis tastten in het duister. Elke keer kon ik terugkomen om te horen: ‘We weten het niet’. Lopen ging steeds moeizamer, ik strompelde op mijn voorvoeten. Mijn gezin en ik zaten drie jaar in angst – ga ik hieraan dood of niet? Toen kwam de diagnose: de ziekte van Strümpell. Ik ging niet dood, maar kon nooit meer lopen.

OpnieuwDie onvergetelijke dag

Ik weet alles nog precies van die dag. Wat ik at, wat ik droeg, waar mijn vrouw en ik de auto parkeerden. Een halfjaar lang bracht ik op een matras in de woonkamer door. Ik was in de rouw om wat ik ooit had: een gezond lijf, een sportief leven, een baan als timmerman. De frustratie was groot. Dan zat ik in die rolstoel, langs het voetbalveld bij een wedstrijd van een van m’n kinderen, en kwam er een bal op me af. Ik voelde in mijn hele lijf dat ik dat kreng zo’n ongelooflijke rotschop wilde verkopen maar ik kón het niet… Dat was de trigger om naar een open dag voor gehandicaptensport te gaan. Ik wilde zwemmen. Ik had veel armkracht, in het water voel je de minste weerstand en was ik bevrijd uit die stoel, die gevangenis. Op mijn eerste dag in het zwembad kwam er een klein dametje naar me toe. ‘Hé, Maurice!’ Het was mijn zwemjuf van toen ik nog een binkie was. Voor ik het wist, ging ik weer samen met mijn juf het water in. Een déjà vu. Het verschil was alleen dat ik nu spastische benen had, die naar beneden zakten. Daar wist mijn juf wel wat op: kinderkurkjes om mijn benen. Een verademing! Vanaf dat moment kreeg ik twee keer per week zwemles.

Het zal lukken!

Gek om iets opnieuw te moeten leren. In je hoofd heb je het nog, alleen je lijf registreert het niet meer. Frustrerend, maar ik voelde: het zal lukken! Je moet alle stapjes bewust maken. Tegen je brein zeggen: nu steek ik mijn arm naar voren. In plaats van één baantje kon ik er al snel vijf en op een gegeven moment een paar kilometer. Aan dat soort overwinninkjes houd je je vast. Op een gegeven moment wilde ik sneller. Toen ik met mijn dochter de film De kleine zeemeermin keek, bedacht ik: waarom draag ik geen meerminpak? Dan zou ik drijven én zo glad zijn als een vis. Ik ging naar een duikerswinkel en voor ik het wist lag ik met een speciaal voor mij gemaakt zeemeerminnenpak in het water. Fantástisch! Ik deed hetzelfde als wat ik al jaren deed maar dan drie keer zo snel. Ik was euforisch, het was een overwinning.

opnieuwInmiddels heb ik aan triatlons meegedaan voor mensen zonder beperking; ik kwam als tiende uit het water. Nu train ik valide zwemmers. Af en toe zien mijn zwemjuf en ik elkaar nog. ‘Bijzonder hè, dat we elkaar toen hebben ontmoet,’ zeggen we dan. Ons zwemavontuur liet me inzien dat ik geen beperking heb. De grootste beperking – denken ik kan het niet – zit tussen je oren.”

Samen met een journalist schreef Maurice het boek Leven is een keuze.

Lees hier het verhaal van Marjolein Assenbroek (1964). Ze had een kwaadaardige tumor onder haar tong. Nadat ze was genezen, moest ze opnieuw leren praten en eten.

Morgen deel 3. Joke Mokveld (1955) durfde door pleinvrees een jaar lang haar huis niet uit. Ze dwong zichzelf weer de straat op te gaan, en emigreerde daarna voor haar werk naar Zuid-Afrika.

TEKST: LISANNE VAN SADELHOFF. BEELD: MARK UYL | STYLING: PAULA SCHOUTEN (COLORENCO) | VISAGIE: MINKE BOEIJEN

 

Een heerlijk golvende leeservaring

door Reageer

Daniëlle Bronsgeest (1974) is senior eindredacteur bij Zin en Zin.nl. En dol op boeken. Ze gaat steevast lezend het weekend in en helpt je gretig hetzelfde te doen.

Met een knal

Met een fenomenale knal word je letterlijk de nieuwe roman van Bert Natter (1968) in geslingerd. Ze denken dat we engelen zijn is een boek dat je pakt en niet meer loslaat tot-ie uit is. Eerst lezen dan geloven? Vooral doen!

Een stralende dag, volle terrassen. Een vrouw maakt kennis met een onbekende man als een geldwagen woest op het winkelende publiek inrijdt. De gevel van een café ramt. Oorverdovende explosie. En de hel barst los. Onder een tafeltje wachten de man en de vrouw op de dood.

Doden of laten leven?

In elkaars armen overleven ze de aanslag, Alfred en Prunella – ja, zo heet ze, hij heeft haar goed verstaan. Omdat hij haar beschermde onder een terrastafeltje. Nee, zij hém. Nee. Omdat de zelfmoordterrorist na een regen van veertig kogels de loop van zijn wapen op hen richt en ineens besluit… ze in leven te laten. Hij, de almachtige beslisser van leven en dood. Machtsvertoon dus. Of is het toch iets anders geweest? ‘Als ze ons in elkaars armen aantreffen, zullen ze denken dat we engelen zijn.’ Prunella is dáár in elk geval van overtuigd.

Levensecht

Na een wervelend begin bouwt Natter zijn verhaal zorgvuldig op – zonder vaart te verliezen – en vouwt de karakters van zijn hoofdfiguren subtiel uit. Ze zullen denken dat we engelen zijn leest als een trein. Terwijl in het verhaal zelf evengoed verstilling zit en de fragmentarische structuur van het boek – korte ‘hoofdstukken’, halflege bladzijden – ook rust geeft. Dat maakt van deze roman een fijne, golvende leeservaring. Natter schrijft lekker toegankelijk en levensecht. Wie wil, leest tussen de regels door en voelt wat niet wordt uitgesproken. En gaat nadenken, beetje reflecteren: hoe sta ík eigenlijk in het leven? Vergeet ik de dag niet te plukken? De kansen die voor mijn neus voor het oprapen liggen, herken ik die wel? En pák ik ze ook?

Voor altijd veranderd

Hoe hard je het ook probeert: wat is gebeurd laat zich nooit meer veranderen. Na hun ontmoeting en die levensveranderende gebeurtenis kunnen Alfred en Prunella elkaar nooit meer ‘niet kennen’. Begonnen als vreemden voor elkaar is de grote vraag: waar, hoe zal hun verhaal samen eindigen? Ik bijt op mijn tong (au!) want nee, deze leeservaring neem ik je mooi niet af!

Bert NatterBert Natter schreef verschillende boeken, een aantal samen met zijn vriend Ronald Giphart. We kennen hem natuurlijk vooral van het bekroonde Begeerte heeft ons aangeraakt (2008). Ik ken Bert nog weer anders: als mijn stagebegeleider – echt waar! – van zo’n twintig jaar geleden. Toen maakte hij als uitgever al schrijvers groot. Nu is hij er zelf een. Een schrijver. En een grote.

Bert Natter: Ze zullen denken dat we engelen zijn (Thomas Rap, € 19,99)

Fijn lekker-lezen-weekend en tot volgende week!

Daniëlle

Morgen al lezen?

Bestel het boek hier!

Meer Bert Natter? Lees hier de recensie van Remington.

Fotocredit portret Bert Natter: Merlijn Doomernik

‘Mijn eigenwijsheid heeft me al ver gebracht’

door Reageer

Opnieuw de straat op durven gaan, opnieuw leren eten, opnieuw leren zwemmen. Jezelf eindelijk accepteren. In Zin 2 staan ingrijpende verhalen van doorzetters. Vandaag het verhaal van Marjolein Assenbroek (1964). Ze had een kwaadaardige tumor onder haar tong. Nadat ze was genezen, moest ze opnieuw leren praten en eten.

Wapperen

“Toen de artsen een grote bult onder mijn tong ontdekten, was het al te laat om te opereren: ik zou chemo krijgen en bestraald worden. Door die bestralingen zag ik eruit als een gebraden kippetje. Mijn tong deed zeer en was ontzettend opgezwollen. Ik kreeg voedsel binnen via een PEG-sonde die rechtstreeks mijn maag inging. Het gekke is dat je je in het begin helemaal niet bewust bent dat je geen eten meer in je mond stopt en amper kunt drinken. Ik was daar veel te ziek voor. Ik kon niet meer alleen thuis zijn, mijn familie maakte een rooster en ik moest alles met handen en voeten uitleggen: ik moet naar de wc, ik wil anders liggen, ik wil rechtop zitten. Dan wapperde ik met mijn handen richting de keuken, en begreep mijn man dat ik iets wilde drinken.

opnieuwBertus

In totaal heb ik zeven maanden niet kunnen eten en amper kunnen praten. Ik droomde ’s nachts van een boterham met kaas. In mijn slaap mompelde ik soms tegen mijn man: ‘Morgen wil ik patat met mayonaise.’ En ik was zó dol op chocola: ik kwam vroeger de dag door met een reep. Als ik andere mensen chocola zag eten, werd ik jaloers. Praten was het eerste wat weer een beetje lukte na de behandelingen. Door litteken- vorming in mijn keel had ik de stem van een 65-jarige bouwvakker die vijf pakjes shag per dag rookte. Mijn familieleden plaagden me, mijn man noemde me Bertus. Konden we samen om lachen. In het openbaar was het lastiger: ik ben klein en dan komt er zo’n zware stem uit mijn mond. Bij een logopedist trainde ik mijn stembanden. Met een paar simpele oefeningen was ik al in staat mijn stem iets hoger te krijgen. Dat ik daar zelf iets aan kon doen, was geweldig. Nu is Bertus er alleen nog als ik moe ben.

Op tilt

Opnieuw leren eten was een veel naarder proces. Ik wilde van die sonde af, maar dan moest ik wel dingen in mijn mond stoppen. Mijn smaak was totaal in de war, alles proefde anders. We begonnen met fruit. Een banaan ging redelijk – kleine stukjes. Ken je die filmpjes waarin kinderen voor het eerst een citroen eten? Zo zat ik er ook bij toen ik in een aardbei hapte. Ik vond het heel eng om iets in mijn mond te stoppen. Ik had ook geen speeksel meer, mijn tanden en tandvlees deden zeer en bij het kleinste hapje trokken mijn speekselklieren samen en sloeg mijn mond op tilt. Mijn familie lag op de grond van het lachen. Die humor hielp.

Ik geniet nu heel erg van een ontbijtje: twee zachtgekookte eitjes, heerlijk. Soep gaat ook prima, een lekkere kop thee drinken is ook fijn. Een boterham met kaas lukt nog niet, avondeten is lastig. Ik moet alles meer doorkoken. Ik kan ook niet zomaar onderweg naar mijn werk een croissantje eten. Dat vind ik moeilijk. Ook omdat ons sociale leven heel erg vaak en veel met eten te maken heeft. Uit eten gaan is voor mij niet leuk.

opnieuwVolhouden

Het is een kwestie van volhouden. Mijn motivatie is heel groot: weer kunnen eten en praten betekent voor mij beter zijn. Weer door kunnen gaan met mijn leven. Ik sta op een wachtlijst voor zuurstoftherapie; ik hoop dat mijn speekselklieren daardoor beter werken. En ik blijf al het eten dat ik tegenkom proberen. Blik op oneindig. Het is ook een soort spelletje met jezelf. Ergens weet je nog wel hoe een stukje chocolade proeft. Dus ik beeld me die smaak dan in als ik chocola in mijn mond stop. De laatste paar keren is het niet gelukt maar ik blijf repen kopen. Wie weet lukt het de volgende keer wel. Mijn eigenwijsheid heeft me al ver gebracht.”

Lees morgen hoe sportman Maurice Wiegman door een zeldzame spierziekte verlamd raakte. Met een speciaal pak heeft hij weer leren zwemmen.

TEKST: LISANNE VAN SADELHOFF. BEELD: MARK UYL | STYLING: PAULA SCHOUTEN (COLORENCO) | VISAGIE: MINKE BOEIJEN