Sinds ik vanuit hartje Amsterdam naar een klein dorpje in België ben verhuisd, is mijn bewondering voor mensen die het roer durven omgooien danig gegroeid. Mensen die grote wendingen in hun leven nemen omdat het kan, omdat het mag, omdat het moet. Antoinette Beumer is zo’n mens.

Antoinette Beumer (1962) regisseerde succesvolle films als De gelukkige huisvrouw en Soof. Binnenkort verschijnt haar debuutroman Mijn vader is een vliegtuig. Een gesprek over het bouwen aan vertrouwen, kleine meisjes en de noodzaak van een lucratief plan B. “Wat denk je van de seks?” vraagt Antoinette Beumer terwijl ik mijn jasje uittrek. “Moet die blijven of niet?”

We hebben elkaar vijf minuten geleden voor het eerst ontmoet, dus ze overvalt me enigszins met deze vraag. Ik streel haar hond en probeer een antwoord te formuleren. Vorige week heb ik de voorlopige drukproeven van haar debuutroman gelezen en dat de hoofdpersoon een gecompliceerd seksleven heeft, was me inderdaad opgevallen.

Steeds beter

Ik stel mijn antwoord nog even uit en vraag haar in plaats daarvan of ze een beetje onzeker is over haar boek. Antoinette Beumer: “Ja, voortdurend. Dit is het allereerste wat ik schrijf – in mijn hele leven. Zojuist kreeg ik een sms’je van mijn redacteur. Hij vindt het verhaal steeds beter worden. Strakker, helderder. Eigenlijk verwacht ik elke keer dat hij me ontmaskert, dat hij me geen schrijver vindt, dat hij tegen me zal zeggen: ‘Ik heb me vergist, je kunt er niets van.’ Dat is geen goedkope koketterie, echt niet, dat is een fundamentele twijfel. Omdat ik films maak, kan ik goede verhalen herkennen.

Zwaar jaar

En dit is een goed verhaal, dat weet ik. Maar ik heb me serieus afgevraagd of ik degene ben die dat verhaal ook kan opschrijven. Eerlijk gezegd ben ik daar nog altijd niet zeker van. Mijn laatste film regisseerde ik in 2015. Na de première heb ik besloten om minimaal een jaar te stoppen. Met alles. In vijf jaar tijd had ik vijf speelfilms gemaakt, waren mijn beide ouders overleden én kreeg ik een zwaar ongeluk.

Te grote ego

Drie weken na dat ongeluk stond ik met een gebroken kaak en mijn armen in het gips alweer op de filmset. Als ik er nu op terugkijk, begrijp ik daar echt helemaal niks van. Ik dacht toen waarschijnlijk dat ik onmisbaar was. Terwijl die film nota bene een remake was. De regisseur van de originele versie heeft mij zelfs een week op de set vervangen toen ik in het ziekenhuis lag. Hij had de film gemakkelijk af kunnen maken maar mijn ego was klaarblijkelijk te groot om dat toe te staan.”

Een boek, geen film

“Het was veel te veel geweest; ik ben geknakt onder een overdosis werk. Ik ben toen radicaal uit mijn drukke bestaan gestapt en heb de filmwereld de rug toegekeerd. En niet alleen de filmwereld. Ik wilde weg uit Nederland en ben een jaar met mijn man naar Zuid-Frankrijk getrokken.

Dat betekende ook weg van mijn kinderen, die al op zichzelf woonden, en weg van mijn vrienden. Ik werd volledig teruggeworpen op mezelf. Iedereen dacht dat ik na drie maanden met hangende pootjes terug in Amsterdam zou staan, smekend of ik alsjeblieft weer een film mocht maken. En eerlijk gezegd dacht ik dat zelf ook.

Het wilde er uit

Ik volgde allerlei therapieën om te proberen weer een beetje in te dalen in mijn lijf, en na een halfjaar merkte ik dat de chaos in mijn hoofd weer wat was gaan liggen. Voorzichtig kon ik beginnen na te denken over wat ik met de rest van mijn leven wilde gaan doen. In mijn laptop had ik een map vol ideeën: teksten, scènes, locaties, flarden dialoog. Dingen die ik eventueel ooit voor een film wilde gaan gebruiken.

Toen ik dat materiaal teruglas, zag ik dat het zich beter leende voor een boek dan voor een film. Een jaar lang heb ik vervolgens in Frankrijk aan dat verhaal gewerkt, aanvankelijk alleen maar voor mezelf. Het was therapeutisch, louterend. Me, myself and I en een oude computer. Het verhaal zat in mij en wilde er per se uit.”

Benieuwd naar het hele interview met Antoinette Beumer? Dat lees je in Zin 1! Deze ligt nu in de winkels en is ook te bestellen in onze shop!