Angèle Nederlof (1957) en Sjaak Vane (1961) zijn 33 jaar samen. Ze hebben een dochter van 28 en een zoon van 24. Ze zijn allebei relatietherapeut.

Vrij

Angèle: “Toen ik Sjaak 33 jaar geleden voor het eerst zag, voelde ik dat er iets gebeurde tussen ons. De gezamenlijke humor, mijn gevoel kunnen delen, het was fijn. Ik wist gewoon dat het helemaal goed zat. Maar hij wilde ook met andere vrouwen kunnen daten. Ik had dat helemaal niet, met andere mannen.”
Sjaak: “Ik had net mijn hele leven omgegooid. Ik was al bijna ingenieur toen ik besloot de theaterschool te doen. Er veranderde zoveel dat ik me vrij wilde voelen.”
Angèle: “Ik vond het moeilijk, maar wist ook dat ik niet moest proberen om Sjaak te veranderen. Als ik de rem erop zou zetten, zou hij juist bij me weggaan.”
Sjaak: “Dat klopt. Als jij mij je wil had proberen op te leggen, harde eisen had gesteld, was je me kwijtgeraakt.”
Angèle: “Ondanks die ruimte, ging je niet met een ander.”
Sjaak: “In de tijd dat wij een relatie kregen, was het heel normaal om in therapie te gaan. Niet omdat je was vastgelopen, maar voor persoonlijke groei. Dat deden we allebei. Daardoor praatten we veel met elkaar. Doen we nog steeds. Als je ruimte geeft aan verschillen, kan er begrip voor ontstaan. Heb je de neiging niet meer de ander te willen veranderen. Zo verdween mijn verlangen om met andere vrouwen te daten.”

Verschillend

Angèle: “Wij zijn wel verschillend maar we maken er geen punt van.”
Sjaak: “Weet je nog vroeger, toen er nog geen TomTom bestond? Dan zaten we wel eens over de weg te bakkeleien.”
Angèle: “Ja. Ik had meer tijd nodig om een kaart te bestuderen en dat is als je de weg zoekt niet handig. Voor ik het wist, was de zijstraat of afslag al voorbij.”
Sjaak: “Ik ben een heel snelle denker.”
Angèle: “Ik wil iets helemaal snappen en daar heb ik tijd voor nodig.”
Sjaak: “Inmiddels heb ik geleerd om niet alle vervolgstappen die ik allang heb bedacht met Angèle te delen. Dat komt later wel.”
Angèle: “Jij bent zo snel dat je wel eens dingen vergeet. Of spullen kwijtraakt. Daar begrijp ik helemaal niets van.”
Sjaak: “Klopt. Ik ben regelmatig iets kwijt. Maak je daarover niet zo druk, denk ik dan wel eens. Zoals Angèle driehonderd Tupperware-bakjes kocht om er driehonderd koekjes in te doen. Ik overdrijf nu hè?”
Angèle: “Wij lachen veel om elkaar.”
Sjaak: “Ik vind een opgeruimde kast ook fijner. Maar ik weet gewoon dat het op de lange duur niet gaat werken, die bakjes. Daar ben ik niet georganiseerd genoeg voor.”

Skiën

Angèle: “Waar we ook in verschillen, is dat ik graag een uitdaging aanga, jij hebt dat minder. Sinds mijn 20ste wilde ik al skiën, maar het kwam er maar niet van. Sjaak heeft hoogtevrees maar ik wilde zó graag, dat ik er toch weer over begon.”
Sjaak: “Een paar jaar lang heb ik heel vakkundig alle wintersportfolders verstopt maar op een gegeven moment moest het er toch van komen. Trillend ging ik achter Angèle de berg af. Maar: ik heb mijn angst overwonnen. ”
Angèle: “Inmiddels skiet hij beter dan ik.”
Sjaak: “Angèle heeft het talent om tegenslagen te omarmen. Dat leer ik van haar. Daarom vond ik dat ik op de latten moest gaan staan.”
Angèle: “Van Sjaak leer ik geduld te hebben. Zijn liefde, zachtheid en mildheid geven mij het gevoel dat ik er mag zijn.”

Angèle en Sjaak hebben een praktijk in relatietherapie. Deze maand verschijnt Angèles boek over verschillen: Succes in je relatie. Anders omgaan met verschillen (Uitg. Aldo Manuzio). Relatietherapie-weekend.nl

TEKST: DEBORAH LIGTENBERG | BEELD: MARK UYL | VISAGIE: MINKE BOEIJEN

Lucinda Douglas (1970) is inspirational speaker en empowerment coach. Haar man Richard van Bruinnessen (1962) is marketing copywriter en doet Lucinda’s backoffice. Ze hebben 16 jaar een relatie en een dochter van 10. Lucinda heeft nog twee volwassen kinderen uit een eerdere relatie.

Engelengeduld

Richard: “Ik ben de inhoud en Lucinda de vorm.”
Lucinda: “Helemaal waar. Ik bedenk van alles en Richard zorgt dat het goed wordt uitgewerkt. Dat is beter. Ik verlies snel mijn aandacht omdat ik alweer naar het volgende wil. Richard is een perfectionist.”
Richard: “Die snelheid vind ik soms lastig. Vanmiddag op het werk kwam je met twee dingen die morgen klaar moeten zijn. Daar gáán we weer, denk ik dan. Kan het niet wat eerder? Dat irriteert me wel eens. Ik wil graag de tijd nemen om het goed te regelen.”
Lucinda: “Wij werken en leven samen. Onze verschillen op kantoor hebben we ook thuis.”
Richard: “Ik doe bijvoorbeeld de boodschappen en de was. Als Lucinda de was uit de machine haalt, gooit ze het ergens neer. Dat werkt natuurlijk niet. Zij is snel, ik ben van de puntjes op de i.”
Lucinda: “Richard is ook degene die de kinderen helpt bij hun studie. Met engelengeduld zit hij avond aan avond met ze te werken aan een werkstuk. Hij is daar veel geschikter voor dan ik. Van mij hoeft het allemaal niet zo precies.”
Richard: “Lucinda is er na twee zinnen klaar mee.”
Lucinda: “Details zijn niet mijn ding.”

Lichtheid

Richard: “Haar lichtheid vind ik prachtig. Lucinda ziet geen problemen maar mogelijkheden. Ik neem zaken sneller zwaarder op.”
Lucinda: “Ik heb veel moeilijke dingen meegemaakt in mijn leven maar kies ervoor al die ballast niet mee te nemen. Ik reis licht.”
Richard: “Lucinda is een vrijgevochten geest. Van haar leer ik erop vertrouwen dat het wel goedkomt.”
Lucinda: “Ik zat in een baan die ik niet leuk vond. Op de dag dat ik ontslag nam, zagen we een prachtig huis. Richard durfde het niet aan, ik wel.”
Richard: “Jij vertrouwt erop dat het goedkomt, wat ook klopt. We wonen er heerlijk, jij vond snel ander werk en we kunnen het prima betalen.”
Lucinda: “Jij doet sommige dingen omdat je vindt dat het moet. Daar zit je soms een beetje in vast.”
Richard: “Klopt. Ik ben, was ontzettend attent. Ik stuurde altijd iedereen een kaartje. Leuk, maar het was niet zo spontaan. Ik deed veel uit gewoonte. Lucinda bracht me op het idee dat meer los te laten. Zo’n andere blik is heel verfrissend.”

Rust

Lucinda: “Jij bent ontzettend lief en zacht. Meer dan ik.”
Richard: “Ik kan anders ook heel chagrijnig doen.”
Lucinda: “Hij kan boos kíjken! Dan blijf ik maar even uit zijn buurt.”
Richard: “Bijvoorbeeld als ik televisie wil kijken. Lucinda staat altijd aan. Ik niet. Ik wil ’s avonds even rust.”
Lucinda: “Kom ik beneden, zit hij een Duitse serie te kijken. Ik heb daar helemaal niets mee. Als ik er doorheen ga kletsen, negeert hij me gewoon.”
Richard: “Net zolang totdat jij op je telefoon gaat zitten kijken. Dan wordt het weer rustig.”

Voorgrond

Lucinda: “Ik hou er erg van om op de voorgrond te staan. Ik voel me thuis op het podium. Vind het heerlijk om een grote groep mensen toe te spreken en te motiveren. Voor Richard is dat een straf.”
Richard: “Klopt. Ik ga ook nooit naar verjaardagen. Na een gesprek van vijf minuten over het weer en voetbal, wil ik weg.”
Lucinda: “Toch is ons contrast heel werkbaar. Richard ziet wat ik niet zie en andersom.”
Richard: “Ondanks de dingen die we anders doen en de ergernissen die er soms zijn, is er een natuurlijke harmonie tussen ons.”

TEKST: DEBORAH LIGTENBERG | BEELD: MARK UYL | VISAGIE: MINKE BOEIJEN

Floor Slagter (1978) is tantrisch vrouwencoach en psycholoog. Paul van Manen (1957) werkte in de reiswereld en is nu zonder werk. Ze zijn 4 jaar bij elkaar.

Relateren

Floor: “Ons grootste, in het oog springende verschil is ons leeftijdsverschil.”
Paul: “Dat speelt in onze relatie nagenoeg geen rol.”
Floor: “Behalve als jij ‘ouwe lullenmuziek’ op internet opzoekt van Shocking Blue, Mud of Alice Cooper. Wat een suffe vertoning.”
Paul: “Floor is een heel sprankelende, uitdagend spontane vrouw. Ik was niet zo losjes toen we elkaar leerden kennen. Ik was net gescheiden na een relatie van 33 jaar en niet serieus met vrouwen bezig.”
Floor: “Ik kwam uit een huwelijk waarin ik sterk verstrengeld was geraakt met mijn ex. Ik wilde mezelf weer ontdekken en was nog niet klaar voor een nieuwe relatie.”
Paul: “Ik wilde graag een relatie met Floor, zij wilde ‘relateren’. Dat gaf haar meer het gevoel van vrijheid. Voor mij voelde dat afstandelijk. Door de therapeutenopleiding aan de Tantra Academy die we samen gingen doen, leerde ik dat ik haar enorm verstikte. Ik duwde haar steeds verder van mij weg.”

Te dichtbij

Floor: “Het irriteerde mij dat Paul te dichtbij kwam. Totdat ik leerde dat ik die wijzende vinger naar Paul om kon draaien. Een vinger die naar mijzelf wees: al mijn opmerkingen zeiden meer over mij dan over hem. Toen ik dat ontdekte en op een duidelijke, niet verwijtende manier om meer ruimte kon vragen, kon ik ontspannen en was de weg vrij om onze relatie te laten groeien.”
Paul: “Ik ben ontzettend blij dat we met dat grote verschil goed hebben leren omgaan. Hierdoor is onze relatie juist veel hechter geworden.”
Floor: “Toch blijven we heel verschillend.”
Paul: “Nogal. Bij mij is het glas vaak half leeg.”
Floor: “Ik zoek altijd naar opties en mogelijkheden.”
Paul: “Net nog. We moesten een trein nemen die heel vol was. Mij zonk me de moed meteen in de schoenen. ‘Dat wordt staan!’ riep ik. Maar Floor zei dat er best nog wel ruimte was. In eerste instantie voel ik dan weerstand. Zie je dan niet dat het écht vol zit, dacht ik. Maar ze had gelijk. De laatste coupé was bijna leeg.”

Vertragen

Floor: “’s Morgens zijn er ook weleens irritaties.”
Paul: “Ik wil rustig opstaan, douchen, ontbijt maken enzovoort. Floor wil zo lang mogelijk blijven liggen en dan wordt het vaak enorm haasten. Ze komt wel altijd nét op tijd. Dat moet ik haar nageven.”
Floor: “Ik probeer dat te veranderen. Paul heeft er wel gelijk in dat het fijn is om meer tijd te nemen. Ik leer van hem om te vertragen.”
Paul: “We stemmen onze gewenste tijden zo goed mogelijk op elkaar af en dat scheelt een hoop ergernis.”
Floor: “Ik vind het heel mooi hoe Paul ruimte kan maken om emoties echt te doorleven. Ik neem daar minder tijd voor. Van hem leer ik ook daar in te vertragen.”
Paul: “Toen mijn ouders overleden heb ik daar beide keren diep om gerouwd. Door de pijn en het verdriet intens te doorvoelen, heb ik er nu vrede mee dat ze zijn gegaan.”

Namibië

Floor: “In oktober waren we samen op vakantie in Namibië toen onze fourwheeldrive vast kwam te zitten in de woestijn. De zon brandde, geen schaduw te bekennen, er waren wilde dieren en we hadden niet heel veel water meer. Er ontstond een superspannende situatie. Onze verschillen werden toen heel duidelijk. Paul focuste op het onmogelijk lijkende uitgraven van de zware wagen, ik richtte me op actie. Toch liep het heel goed samen. Op onze buik in het gloeiend hete zand, groeven we de wagen uit. Het was een nachtmerrie op klaarlichte dag! Maar sindsdien weet ik dat wij samen alles aankunnen.”
Paul: “Vergeleken daarbij zijn onze verschillen peanuts. Wij hebben nu een fijn stevige basis. Na vier jaar ‘relateren’ hebben we de stap gezet, en sinds december wonen we samen!”

TEKST: DEBORAH LIGTENBERG | BEELD: MARK UYL | VISAGIE: MINKE BOEIJEN