De grootste nachtmerrie van een moeder lijkt werkelijkheid te worden, vier sterren.

Ruth Malone is een alleenstaande moeder die de opvoeding van haar jonge kinderen Frankie en Cindy combineert met een baan als serveerster in een bar. Ze is al een jaar gescheiden van Frank, met wie het contact tamelijk stroef verloopt. Op een ochtend ontdekt Ruth dat de kinderen niet meer in hun slaapkamer zijn. Ze kunnen niet weggelopen zijn, want er zat een grendel op hun deur. Zijn de kinderen door iemand meegenomen toen Ruth ’s avonds laat de hond ging uitlaten? Ze belt meteen naar Frank en samen staan ze de politie te woord.
Dezelfde avond wordt het lichaampje van Cindy gevonden, ver uit de buurt van Ruths huis. Wie heeft dit gedaan?

De gedachten en gevoelens van Ruth worden op aangrijpende manier beschreven in het boek, maar is zij wel helemaal eerlijk? Na de dood van hun kinderen groeien Ruth en Frank weer naar elkaar toe. Mensen in de buurt waar Ruth woont worden niet alleen door de politie ondervraagd, maar ook door journalisten. Al snel blijkt de levenswandel van Ruth dubieus te zijn. De pers benadrukt voortdurend dat ze een slechte moeder is. Veel mensen geloven, dat Ruth zelf haar kinderen om het leven heeft gebracht. De politie zoekt bewijzen om haar te kunnen arresteren.

De beginnend journalist Peter Wonicke raakt gefascineerd door Ruth. Eerst schrijft hij in opdracht van zijn baas artikelen waarin hij een negatief beeld van Ruth schetst, maar als hij later weigert om dit te doen verliest hij zijn baan bij de krant. Hij is ervan overtuigd dat ze haar kinderen niets heeft aangedaan.

Als je aan dit boek begint, is het vrijwel onmogelijk om het weg te leggen! Je wilt zo snel mogelijk weten wie de dood van de kinderen op zijn/haar geweten heeft. De waarheid is zondermeer schokkend!

Ina van Pelt

Prima roman, gebaseerd op een waar gebeurd verhaal. Ik geef dit boek 3 sterren.

Kleine doden van Emma Flint heeft als subtitel: ”Moeder. Minnares. Moordenaar?” wat gelijk al in het kort de essentie van het boek weergeeft.

Wat als je al veroordeeld bent, nog voor dat er een rechtszaak is. Wat als de mening van het publiek als zo duidelijk is gevormd, enkel en alleen omdat je je als vrouw niet volgens de geldende normen en waarden gedraagt. Wat als je kinderen verdwijnen en dood worden teruggevonden, en je niets kan doen om je onschuld te bewijzen.
In Kleine doden is gebaseerd op een ware gebeurtenis in 1965, de geruchtmakende zaal “Alice Crimmins”. Emma Flint heeft het bewerkt tot een roman.

Het is 1965, Queens New York. Ruth is een vrouw die niet past in deze tijd. Ze is moeder en gescheiden. Om aan geld te komen werkt ze als serveerster, de kinderen zijn dus vaak met een oppas thuis. Ze kleed zich opzichtig, gebruikt rijkelijk make-up en heeft geen gebrek aan aandacht van mannen. Haar manier van leven en uiterlijk vertoon wekt afgunst en jaloezie in de hand.

Als haar kinderen worden vermoord is de politie dan ook al snel van mening dat zij het moet hebben gedaan om vrij te kunnen zijn. Het hele onderzoek richt zich dan ook op haar. De publieke mening is ook al snel gemaakt, zo’n ordinaire vrouw kan alleen maar schuldig zijn. De jonge journalist Pete stort zich op deze zaak, maar raakt in de ban van Ruth. Hij geeft alles op om haar onschuld te bewijzen.

Het is erg mooi zoals Emma Flint de tijdsgeest weet te pakken in deze roman. Als lezer zie je het zo voor je. Dat daarbij veelvuldig wordt gedronken en gerookt past ook in het plaatje, maar had wel wat minder expliciet worden genoemd.

Het is een roman, geen thriller zoals de subtitel even doet vermoeden. Dat verklaart ook het gemis aan spanning. Het is een verhaal over de vrouw die haar best doet, maar haar best doen is niet goed genoeg. Ze zit in een leven waar ze past, ze heeft een levenslust die niet wordt geaccepteerd in een maatschappij waar de vrouw gewoon een braaf huisvrouwtje moet zijn.

Er wordt wat afwisseling in het verhaal gebracht door beschrijvingen van het onderzoek van de politie en het werk van de journalist, naast beschrijvingen van Ruth en haar leven en haar gedachten. Emma Flint heeft een prettige schrijfstijl. Ze weet duidelijk te verwoorden hoe het was in de jaren 70 als gescheiden vrouw. De hypocrisie en de veroordelingen, maar ook de corruptie bij de politie en de invloed van de kranten. Het einde brengt nog wat pit in het verhaal, maar het kan het boek net niet redden. Het hele boek kabbelt wat door, boeit net genoeg om door te lezen, heeft interessante momenten maar helaas geen wauw factor.

Marieke Scheers