Wanneer Samuel op een mysterieuze wijze overlijdt, reconstrueert een schrijver Samuels laatste dag.

Verscheen op 28 februari bij Nijgh & van Ditmar

Het verhaal

De jonge Samuel overlijdt in een vreselijk auto-ongeluk. Of was het zelfmoord? Een naamloze schrijver met zo zijn eigen motieven probeert Samuels laatste dag in kaart te brengen. Uit gesprekken met vrienden, familieleden en buren ontstaat een veelzijdig portret: dat van het liefdevolle kleinkind, de terughoudende bureaucraat, de loyale vriend, de weloverwogen poseur. De man die alles voor zijn vriendin Laïde deed en alles deelde met zijn beste vriend Vandad. Tot hij met beiden het contact verloor. Alles wat ik me niet herinner is een aangrijpend verhaal over liefde en herinnering. Maar het is ook het verhaal van een schrijver die, door de contouren van Samuels verhaal in te vullen, grip probeert te krijgen op zijn eigen waarheid. Welke dingen uit onze vluchtige geheugens beklijven? En wat blijft verborgen achter alles wat we ons niet herinneren?

De auteur

Jonas Hassen Khemiri heeft een Zweedse moeder en een Tunesische vader. Hij studeerde literatuurwetenschap in Stockholm en economie in Parijs. Daarnaast heeft hij stage gelopen bij de VN Veiligheidsraad in New York. In 2007 verscheen debuut Een kameel zonder bult, gevolgd door Montecore, een tijger op twee benen uit 2013.

Boekenclubrecensies

Jeannette Naninck: De schrijver probeert de laatste dagen van Samuel te begrijpen. Om dat in beeld te brengen laat hij familieleden en vrienden hun herinneringen vertellen. Dezen laat hij hun verhaal vertellen in ik-vorm. Zo kan het gebeuren dat je twee keer dezelfde gebeurtenis op de zelfde bladzijde leest. Omdat je niet weet wie er aan het woord is, is het lastig om in het verhaal te komen. Wanneer je dat eenmaal doorhebt is het een mooi eigentijds verhaal en leef je mee met Samuel en de mensen om hem heen…lees meer

Sharon Janssens: De eerste paginas vond ik het moeilijk om in het verhaal te komen. Maar dit was zo een boek waar je voor je het wist halverwege zat. Het was heel interigerend geschreven maar op het einde bleef ik wel met het gevoel achter dat je de echte Samuel nu nog niet kent omdat bijna alles geschreven werd uit het perspectief van andere mensen. Misschien hadden de vele notities die Samuel nam meer kunnen verweven worden in het verhaal, om ook zijn gevoelens en gedachten te kaderen bij bepaalde momenten…lees verder

Nathalie Brocken: De gesprekken met alle mensen uit het leven van Samuel schetst een mooi profiel van hem, zijn familie en zijn vrienden. De korte stukken tekst lezen makkelijk weg, maar de schrijver schakelt in zijn verhaal steeds tussen verschillende personen. Het maakt het soms lastig om te lezen, omdat niet altijd gelijk duidelijk is wie de ik-persoon is. Het verhaal boeit niet vanaf de eerste bladzijde, maar als je even doorzet ontwikkelt het verhaal zich tot een mooie psychologische roman…lees verder

Bertie Radt: Elk individu zijn eigen beleving op een subtiele wijze weergegeven. – ‘Alles wat ik me niet herinner’ geschreven door Jonas Hassen Khemiri geef ik drie sterren. Op subtiele wijze laat de auteur zien hoe kwetsbaar de overleden Samuel en de mensen om hem heen zijn. Een onbekende schrijver interviewt buren, familie en vrienden om een beeld te krijgen hoe en waarom Samuel verongelukt is. Samuels beste vriend Vandad heeft een heel ander beeld dan Samuels vriendin Laïde. Behalve dat we zo een beeld van Samuel krijgen, probeert de schrijver achter zijn eigen waarheid te komen. Soms wat verwarrend omdat je als lezer in het begin van het boek niet weet met wie je te maken hebt. Deze eigenzinnige stijl pakt je, in het echte leven is ook niet alles duidelijk. De titel ‘Alles wat ik me niet herinner’ is sterk, zegt alles over het thema van deze roman.Na deze leeservaring ga ik zeker ook zijn eerdere werk lezen: uit 2008 Montecore, een tijger op twee benen en uit 2007 Een Kameel zonder bult.

Dit boek ook gelezen? Stuur je recensie naar ons op via boekenclub@newskoolmedia.com of plaats hieronder een reactie! We zijn benieuwd naar jouw mening.

Nieuwsgierig?

Het boek bestel je hier:

Stemmen

Hoeveel sterren geef jij Alles wat ik me niet herinner?

Discussiëren doe je zo!

Wij horen graag jouw mening! Wil je iets met ons en de deelnemers van de boekenclub delen? Reageer dan met het reactieformulier onder dit artikel. Wij houden het in de gaten en komen op de vraag of opmerking terug.

De familie Turner beslist over de toekomst van het familiehuis, dat vele verhalen bij zich draagt. Kunnen ze afstand nemen?

Verscheen op 7 februari bij uitgeverij De Geus.

Het verhaal

Wanneer Viola ziek wordt en bij haar oudste zoon intrekt, komen al haar kinderen bijeen om over het lot van hun ouderlijk huis te beslissen. In meer dan vijftig jaar zijn er dertien Turners opgegroeid. Het huis zag kleinkinderen geboren worden, een vader overlijden en de stad Detroit instorten. Nog steeds staat het er, te midden van leegstand en verval. Het blijkt zo goed als niets meer waard. Nu pas wordt duidelijk hoezeer het familieverleden ook de toekomst van het huis en zijn bewoners zal bepalen.

De auteur

Angela Flournoy (Verenigde Staten, 1985) werd door de National Book Foundation verkozen tot een van de vijf veelbelovende auteurs onder de 35 jaar. Zij studeerde aan de prestigieuze Iowa Writers’ Workshop. Werk van haar hand verscheen onder meer in The Paris Review, The New York Times en Los Angeles Times. Het huis van de familie Turner is haar debuutroman en is lovend ontvangen door de Amerikaanse pers. Ze doceert creative writing aan de universiteit van Southern New Hampshire.

Boekenclubrecensies

Yvonne Burgersdijk: Al met al schetst het boek een periode vanaf midden jaren veertig tot en met de kredietcrisis die nog maar net achter de rug is. Het geeft een beeld van alle narigheid van die tijd en er is dan ook weinig vreugde te ontdekken ondanks het feit dat broers en zusters toch wel enigszins een hart voor elkaar lijken te hebben. Tevens is er geen boodschap die de schrijfster ons wil meegeven, althans ik heb deze niet gevonden…lees verder

Trudi Frankhuizen: Het klinkt misschien flauw, maar ik was pas echt ontroerd toen ik het dankwoord van de schrijfster las en haar foto op de achterflap. Wat een schitterende manier om je familie te zichtbaar te maken in de geschiedenis en zo ruimte te maken voor een nieuwe stem…lees verder

Didy de Vries: Het boek draait voornamelijk om de oudste zoon en de jongste dochter van het gezin Turner. Tussen de oudste en de jongste zitten nog 11 kinderen. Vooral in het begin moet je je erg concentreren op de personen. Het boek springt van oudste zoon naar jongste dochter en tussendoor van 2008 naar 1945. Het draait niet zozeer om het huis; meer om de gevoelens van de zoon en de dochter. Zoonlief heeft te kampen met een “nachtspook” en probeert daar vanaf te komen. Dochter is gokverslaafd en wordt haar huis uitgezet vanwege huurschuld. Tussendoor lezen we hoe hun ouders leefden in de jaren ’40 van de vorige eeuw. Al met al een boek dat boeiend geschreven is. Boeiend geschreven: 3 sterren.

Zahira: In 2008 heerst de crisis op de huizenmarkt. Het ouderlijk huis staat leeg vader Francis is overleden en moeder Viola is ziek en woont in bij de oudste zoon Cha-Cha. De dertien kinderen staan voor de vraag wat ermee moet gebeuren. De meningen zijn verdeeld. Het huis vormt eigenlijk een metafoor voor de familie die er gewoond heeft. De familie Turner is door verschillende omstandigheden uiteengevallen. Ieder ging zijn eigen weg. Het is een geschiedenis van een maatschappij die het gekleurde deel van de bevolking geen gelijke kansen biedt. Het verhaal draait vooral rond de gebeurtenissen rond Cha-Cha de oudste zoon en de jongste dochter Lelah, maar door het verhaal heen ga je ook het verleden in met vader Francis en moeder Viola en lees je hoe de familie Turner is ontstaan. Een rode draad in het verhaal vormt het diepgewortelde geloof in spoken en geesten. Cha-Cha zijn leven wordt er vanaf zijn jeugd door bepaald. Maar niet iedereen geloofd hem. Dochter Lelah kampt met een gokverslaving wat haar leven ontwricht. Het is een boek waar blanken geen deel van uitmaken. Dat maakt het ook wel een aparte wereld. Misschien is dat ook wel de kracht van dit boek. – Een mooi boek: vier sterren.

Annemieke Kamman: Dit is een verhaal over hoe een familie met zichzelf en anderen in de knoop raakt en toch iedere keer weer bij elkaar terugkomt. Het is een grote, best complexe, familie bestaande uit diverse individuen die een soort van  herhalend patroon hebben. Dit toch weer op ietwat andere manieren. Daardoor kennen ze elkaar door en door en houden daardoor zielsveel van elkaar. Het is ook erg knap hoe de schrijfster dit gezin in de tijd weet te plaatsen. Het boek is mooi geschreven – drie sterren.

Dit boek ook gelezen? Stuur je recensie naar ons op via boekenclub@newskoolmedia.com of plaats hieronder een reactie! We zijn benieuwd naar jouw mening.

Nieuwsgierig?

Het boek bestel je hier:

Stemmen

Hoeveel sterren geef jij Het huis van de familie Turner? (Er zijn nog geen beoordelingen)
Loading...

Discussiëren doe je zo!

Wij horen graag jouw mening! Wil je iets met ons en de deelnemers van de boekenclub delen? Reageer dan met het reactieformulier onder dit artikel. Wij houden het in de gaten en komen op de vraag of opmerking terug.

Fidel wordt verliefd op een meisje vol geheimen. Tijdens een schoolreis pleegt ze zelfmoord. Jaren na haar dood zoekt Fidel uit wie zij als persoon was.

Verscheen op 14 februari bij De Arbeiderspers

Het verhaal

Fidel Hulshoff verliest zijn hart, en ook bijna zijn ziel, aan een uitzonderlijk mooi, excentriek meisje. Ongemerkt raakt hij verstrikt in het leugenachtige web waarin zij gevangenzit. Wanneer ze tijdens een schoolreis naar Rome voor de ogen van haar klasgenoten een eind aan haar leven maakt, blijft hij achter met een gevoel van schuld en de kwellende vraag: wat was er met haar aan de hand? Jaren later lukt het Fidel haar familie op te sporen. Als bioloog doet hij aan de zuidwestkust van Europa, diep in de bergen, onderzoek naar het leefgebied van kameleons. Teruggeworpen op zichzelf in de zinderende augustushitte ontdekt hij dat er in de menselijke jungle niet zoiets bestaat als ‘een verlossend antwoord’.

De auteur

Tessa de Loo (1946) debuteerde met De meisjes van de suikerwerkfabriek, waarvoor ze o.a. de Anton Wachterprijs ontving. Inmiddels is ze de auteur van een veelzijdig en internationaal gewaardeerd literair oeuvre. Van haar oorlogsroman De tweeling zijn ruim een miljoen exemplaren verkocht.

Boekenclubrecensies

Fany van Hemelen: Het einde van het boek is voor de aandachtige lezer geen verrassing. Toch is Pangea in het algemeen een goed geschreven verhaal over schuld en verdriet nu en in het verleden.De kameleons zijn steeds aanwezig en staan vaak symbool voor de personages hun ervaringen en gevoelens. Net zoals de hoofdrolspelers kunnen zij ook altijd weer opnieuw beginnen en veranderen…lees verder

Mieke Wijnants: De roman spreekt mij deels aan, omdat er voor mijn gevoel te veel over kameleons en dinosaurussen wordt verteld, iets waar ik totaal niks mee heb. Het verhaal van Fidel, Sacha en familie vind ik een stuk beter alhoewel ik al vrij snel mijn eigen idee had hoe het in elkaar zat en dit ook wordt bevestigd…lees verder

Sacha Zuidersma: Ik vond het mooi boek om te lezen, en een boek wat makkelijk weg leest. Je kunt je in sommige problemen in het boek goed herkennen. Hoe je omgaat met verlies van een dierbare en de soms moeilijke relatie met je ouders. Het enige minpunt vond ik de stukken over de kameleons en de dinosaurussen. Voor de rest zeker een aanrader…lees verder

Paul Weij: Als je eenmaal in het boek zit word je vanzelf meegetrokken naar het einde (dat je de uitkomst uiteindelijk wat voelt aankomen doet daar voor mij niets aan af). Ook goed vind ik hoe de (bij)rol van de kameleons ingepast is in het verhaal. Tussen de bewegingen en gedragingen van de hoofdpersonen worden soms wetenswaardigheden over deze beestjes gedicteerd die overeenkomen of aanvullen…lees verder

Gerda Scholts: Tessa de Loo heeft een prettige, trage schrijfstijl die je meetrekt in het verhaal. Daardoor leest het als een trein, ook al heb je, zoals ik, niets met kameleonen. Ik kon me goed identificeren met het hoofdpersonage Fidel, hoewel het voor een vrouw van 50plus lastig blijft om je daarin te verplaatsen…lees verder

Anneke van Dijken: Het verhaal is niet echt origineel, bij tijd en wijle had ik het gevoel dat ik het verhaal in een andere vorm al eens eerder had gelezen. Toch verraste het plot mij, ook al werd er af en toe naar gehint, maar wilde je dat niet geloven omdat het te bizar overkwam, net zoals een ander weetje in het verhaal, al zal dat voor altijd een gissen blijven of dat wel zo is…lees verder

Marion Christianen: Het boek komt wat moeilijk op gang, ook door de verhaallijn in heden en toekomst en de gedetailleerde beschrijving, pas op ¾ gaat het echt boeien en wil je graag verder lezen naar het einde…lees verder

Dit boek ook gelezen? Stuur je recensie naar ons op via boekenclub@newskoolmedia.com of plaats hieronder een reactie! We zijn benieuwd naar jouw mening.

Nieuwsgierig?

Het boek bestel je hier:

Stemmen

Hoeveel sterren geef jij Liefde in Pangea? (4 stem(men), gemiddeld:2,75 uit 5)
Loading...

Discussiëren doe je zo!

Wij horen graag jouw mening! Wil je iets met ons en de deelnemers van de boekenclub delen? Reageer dan met het reactieformulier onder dit artikel. Wij houden het in de gaten en komen op de vraag of opmerking terug.