Toen ik het boek ontving, viel mij als eerste op dat het boek er erg mooi en verzorgd uit zag. Het boek heeft een rustige, witte achtergrond met twee kameleons. Deze kameleons komen ook terug in het verhaal. Ik vind het daarom erg passend, dat er voor is gekozen om deze kameleons op de voorkant te zetten.

Ik begon met het lezen van het verhaal,  en in het begin was er gelijk een heftige gebeurtenis die plaatsvond. Hierdoor was ik gelijk geboeid. Ik vroeg me af, waarom Sacha zelfmoord had gepleegd en hoe Fidel hiermee in verband stond. Je weet als lezer net zoveel als de hoofdpersoon, die zelf ook achter de waarheid probeert te komen. Zijn karakter is goed uitgediept, waardoor het makkelijk is om je in te leven.

Ik vond het mooi hoe de problemen van Fidel en Sacha werden beschreven, en die je uiteindelijk doen snappen waarom Sacha zelfmoord heeft gepleegd. De problemen met Sacha en Fidel hun ouders en de relatie tussen Sacha en Fidel worden goed uitgediept.

Ik vind het wel jammer dat er in sommige stukken veel focus werd gelegd op de kameleons en dinosaurussen. Het is een spannende roman, en door deze stukken werd ik uit het verhaal getrokken.

Het boek heeft een mooi einde. Alles viel op zijn plaats. Gaandeweg wordt het einde wel steeds voorspelbaarder. Er was geen grote onthulling. Dit maakt het boek voor mij minder speciaal.

Ik geef het boek drie van de vijf sterren. Ik vond het mooi boek om te lezen, en een boek wat makkelijk weg leest. Je kunt je in sommige problemen in het boek goed herkennen. Hoe je omgaat met verlies van een dierbare en de soms moeilijke relatie met je ouders. Het enige minpunt vond ik de stukken over de kameleons en de dinosaurussen. Voor de rest zeker een aanrader.

Sacha Zuidersma

Als liefhebber van Nederlandse en Vlaamse literatuur zat ik er regelmatig aan te denken om de klassieker De Tweeling (of een andere titel) van Tessa de Loo eens te gaan lezen. Zonder precies te weten waarom pakte ik uiteindelijk toch altijd een boek van een andere auteur. Tot nu. Ik mocht namelijk een exemplaar ontvangen van haar nieuwste roman Liefde in Pangea en mijn mening geven over dit boek.

Welnu, om met de deur in huis te vallen is het boek me redelijk goed bevallen. De Loo heeft een fijne, simpele schrijfstijl waardoor het boek over het algemeen lekker wegleest. Ik zeg expliciet “over het algemeen” want het boek kent een wat stroeve start. Dit heeft er mee te maken dat sommige zaken wat ongeloofwaardig overkomen en van toevalligheden aan elkaar hangen. Zo wil de hoofdpersoon Fidel niet meer terugdenken aan de suïcide van zijn schoolvriendinnetje Sacha 20 jaar eerder. Dan ontvangt hij een e-mail dat er een reünie plaats vindt van zijn toenmalige klas, die hij vakkundig uit zijn gedachten verbannen heeft. Precies op hetzelfde moment (!) wordt hij gebeld door Femke, een oud klasgenootje, of hij ook komt. Hij weet niet meer wie ze is. Hoe komt zij eigenlijk ook aan zijn nummer? En zo zijn er nog een paar zaken. Voorbeeld: Na Femke op de reünie gesproken te hebben wil hij haar nog even bellen en zoekt hij haar op Facebook op om haar nummer te vragen. In de tijden van Facebook denk je toch dat de meeste mensen (zeker onder de 40) ook nummerherkenning hebben en zou hij haar nummer reeds moeten hebben (hij was immers al gebeld door haar voor de reünie). Tevens lijkt Femke in eerste instantie wat verrast als hij haar vervolgens belt (ook geen nummerherkenning?). Een aantal van dit soort dingetjes maakt dat het voelt alsof het de auteur wat moeite gekost heeft om een logisch en geloofwaardig begin te creëren voor het verhaal wat ze wil vertellen.

Ook worden er soms thema’s bijgehaald voor het er bij halen lijkt het. Zo komt er ergens halverwege ‘out of the blue’ het landbouwbeleid van de EU en globalisatie op in het hoofd van Fidel maar is hij vervolgens te versuft door de hitte om er verder aandacht aan te schenken. Naar mijn mening leidt dit alleen maar af van het verhaal en is het echt bedacht door de auteur omdat ze in haar hoofd had om dit hoe dan ook aan de kaak te stellen.

Dit klinkt misschien wat negatief maar deze twee punten wegen uiteindelijk niet op tegen het verder lekker weg lezende en goed in elkaar stekende verhaal. Als je eenmaal in het boek zit word je vanzelf meegetrokken naar het einde (dat je de uitkomst uiteindelijk wat voelt aankomen doet daar voor mij niets aan af). Ook goed vind ik hoe de (bij)rol van de kameleons ingepast is in het verhaal. Tussen de bewegingen en gedragingen van de hoofdpersonen worden soms wetenswaardigheden over deze beestjes gedicteerd die overeenkomen of aanvullen.

Als er geen onnodige thema’s ingepast hoeven te worden en er iets meer aandacht voor de aanvang van het verhaal was geweest, was het gewoonweg een heel erg goed boek geweest in plaats van redelijk goed.
Nu toch maar eens aan De Tweeling beginnen!

3 van de 5 sterren.

Paul Weij