Het boek gaat over het gezin van Cecile. Gescheiden van Mark en eigenaar van een exclusieve meubelzaak. Ze heeft 2 volwassen kinderen Jord en Juul. Haar vader woont in Spanje, maar wordt naar Nederland gehaald omdat hij dementerend is.

Cecile wil alles in de  hand houden, ook het leven van de kinderen en haar vader. Dit lijkt de familie meer uiteen te drijven. Cecile heeft overal wel een mening of visie over, maar dit strookt niet altijd met de werkelijkheid en lijkt de familieleden juist meer uit elkaar te drijven. Juist door het willen beheersen van alles en iedereen, gaat iedereen nog meer zijn eigen gang en trekt zijn eigen plan. Cecile wordt niet gehoord, al bedoelt ze het goed. Je voelt de teleurstelling in de anderen af en toe goed.

Als ze ziet dat het iedereen toch wel lukt om het zelf te doen lijkt ze wat soepeler en aardiger te worden. Juul krijgt een kind en kan het goed met opa vinden. Ze is heel zorgzaam. Jord trekt zijn eigen plan en opent uiteindelijk een eigen webwinkel als blijkt dat hij in de zaak van zijn moeder niet verder komt. Ondanks dat Cecile anders over zaken denkt, lijkt ze de dingen toch te accepteren.

De personages zijn goed beschreven en je krijgt een goed beeld van hoe ieder in elkaar steekt. Uiteindelijk lijken ze toch iets meer naar elkaar te komen, mede door dementerende vader die opgevangen wordt door het gezin en over wie iedereen zich toch wat verantwoordelijk voelt. Hierdoor lijken ze iets meer tot elkaar te komen.

Het is een lekker leesbaar boek. Het is lekker vlot geschreven. Je zit er zo in en leest het in een klap uit.

Hoeveel sterren geeft u dit boek op een schaal van 1 tot 5? 3 sterren
Wat is uw mening over het boek in één zin? Lekker leesbaar boek, vlot geschreven.

Charlotte Bierman

Volgens de VN is Denemarken in 2016 wederom uitgeroepen tot het land met de hoogtste geluksfactor. Feit is dat de Deen zich goed in zijn vel voelt en optimistisch naar de toekomst kijkt. Dit feit geldt niet voor de hoofdpersonen in Noordwaarts.

De mistroostige introductie van het verhaal, de ouderwetse zinnen met angstwekkende taferelen van dode dieren die door de hele verhaallijn lopen zijn macaber te noemen, duister en donker. De vlucht van de hoofdpersoon naar het buitenland (Denemarken) en uitgerekend het platteland om haar milieu te ontvluchtten is een bizarre beslissing maar de hele roman loopt over van bizarre gebeurtenissen en gedachten.

Het is een en al wanhoop wat zich ophoopt in Gitta, de hoofdpersoon, maar niet alleen in de jonge vrouw. Ook alle andere personages hebben moeite om zich in het leven overeind te houden. Ik besloot om verder te lezen na een mooie liefdesscene in de keuken. De liefdesscenes in het boek zijn indringend met altijd die eenzaamheid op de achtergrond. Eenzaamheid is het voortdurende thema in alle hoofdstukken. Ondanks mijn irritatie over het begin van het verhaal moet ik toch bekennen dat ik nu ik het verhaal heb uitgelezen geintrigeerd ben door de schrijfster en haar beter zou willen leren kennen.

Mening in 1 zin: duistere roman is niet mijn favoriete literatuur
Aantal sterren: 3 sterren

Simonne Reuter

‘Voorwaarts leven, achterwaarts begrijpen’ is een verzameling van de vele stukjes die Jacques Klöters in een tijdsbestek van zo’n drie jaar tijd schreef. Hij plaatste deze hersenspinsels op Facebook met telkens de beginzin:  ‘Ik zat vanmorgen te denken…’. Klöters woelde door zijn herinneringen als een varken op zoek naar truffels, beschouwde zijn vroegere zelf, joeg op treffende gedachten en documenteerde zich waar mogelijk via oude agenda’s, dagboeken, teksten, brieven en kranten.

‘Voorwaarts leven, achterwaarts begrijpen’ is een bloemlezing uit deze enorme hoeveel stukjes. Van het rooms-katholieke Amsterdam in de jaren vijftig en zestig tot zijn vriendschappen met Annie M.G. Schmidt en Hans Dorrestijn en zijn cabarettijd bij Don Quishocking.

“Ik kende Waldemar Post, liep op hem af en stelde Adele voor. Ik complimenteerde Kees Fens,  wees opzij en zei: ‘Dit is Adele Bloemendaal.’ ‘Maar dat weet ik toch,’ antwoordde Fens en hij keek Adele verwachtingsvol aan. Die bloosde. ‘Meneer Fens’, zei ze..’Ik eh..Ik aanbid u!’ Daarna sleurde ze me mee en holde weg van de receptie.”

Wat een feest, de teksten die Klöters telkens op Facebook zette en waar ik iedere keer weer van genoot, zijn gebundeld. Wanneer ik die beginzin zag verschijnen ‘Ik zat vanmorgen te denken….’ gingen mijn muis en ik ‘in de remmen’, want dat beloofde weer een mooi momentje.

“We moesten spreekbeurten houden over een literair onderwerp. Gedwee spraken we over het bootmotief in de poëzie van Hans Lodeizen en de moord die Gerrit Achterberg pleegde. Stuiveling leunde zelfverzekerd achterover met zijn witte kuif en gaf commentaar op onze manier van spreken.”

De wijze waarop Klöters zijn gedachten aan ‘het toetsenbord’ toevertrouwt is er een om van te smullen. Prachtig samengestelde zinnen, een vleugje ironie, aandacht voor onze mooie taal. Werkelijk een feestje!

Met regelmaat komen er Bekende Nederlanders voorbij in de stukjes van Klöters. Veel van hen heeft hij persoonlijk gekend. Over hen schrijft Klöters overigens niet anders dan over de ‘doorsnee Amsterdammer’.

“Gerrit Den Braber was de AVRO. Zijn stem was altijd en overal te horen, op de radio, op de televisie, en hij bemoeide zich met alles. Hij was ook platenproducer, vertaler en schrijver van zeer goede liedjes, een monument van een man.”

Klöters geeft via zijn ‘Ik zat vanmorgen te denken’-stukjes bovendien blijk van een ongebreidelde fantasie en open geest. Een vrije denker waar we feitelijk allemaal een voorbeeld aan zouden moeten nemen. Ik zou u allen dan ook graag willen aanraden dit boek te lezen en de vele ‘cadeautjes’ die Klöters ons via Facebook geeft, uit te pakken! Doen…het is puur genieten en ik hoop oprecht dat het niet bij deze ene bundel blijft.

Hanneke Tinor-Centi

Een opmerking van een personage in het boek, in dit geval over de Noren, ze zijn rijk door de olie maar ook eenzaam. Eenzaam zijn geldt ook voor de personages in dit boek, een boek wat vooral in het begin een enorme mistroostigheid uitstraalt. Bijna dat je denkt: kom op zeg er is toch wel iets positiefs? Maar al snel blijkt deze manier van schrijven een functie te hebben, het geeft de gevoelens van de hoofdpersoon heel sterk weer.

Gitta groeit op in een dijkhuis in de polder, ze groeit op in een liefdeloos gezin, met een vader die vaak agressief kan reageren en een moeder die nauwelijks merkbaar aanwezig is. De moeder wordt in een paar woorden heel raak omschreven door Boekwijt: “een steppe waar niks op groeide” Dit blijkt al snel het sterkste punt van Boekwijt te zijn, de rake typeringen, over de vader zegt ze: “hij heeft niet eens een slecht geweten, hij had slechts een talent voor leedvermaak”

Begrijpelijk dat Gitta haar grootste wens is om haar ouderlijkhuis te ontvluchten…
Dit lukt haar door een studie in Denemarken te gaan volgen, waar ze bij familie in hun verbouwde schuur mag gaan wonen. Hier probeert Gitta haar eigen weg te vinden en vooral mensen te vinden die haar wél zien staan, die wél om haar geven.

Ze maakt al snel kennis met Randi, een hippe veertiger die vastzit in een kinderloos huwelijk, ook Randi is op zoek. Gitta herkent in haar de moeder die ze altijd gemist heeft en geniet van de aandacht die Randi haar geeft. Andersom wordt door Gitta in Randi het moederinstinct en een herinnering aan een vroegere liefde gewekt.
Ook krijgt Gitta volop aandacht van mannen, als eerste is er Stein, een buurjongen die haar aanbied om te helpen met klussen in haar woonruimte. Gitta voelt zich goed bij de aandacht die Stein haar geeft en vooral het feit dat hij haar accepteert met al haar gebreken. Hier komt gelijk een volgende laag in het verhaal naar boven, Gitta blijkt zo ongelukkig te zijn dat ze haarzelf regelmatig snijdt. een feit wat, helaas, verder niet uitgewerkt wordt maar slechts terloops benoemd wordt.

“Gitta herinnerde zich alle lelijke dingen, alle lelijke woorden. De doornenstruik die in haar was ontkiemd en gegroeid tot de doornen zich vastzetten aan de binnenkant van haar huid. Soms kwamen ze erdoorheen. Dan stond alles opeens op haar lijf geschreven. Stein had het gezien, hij was haar getuige. Ze hoefde het niet meer alleen te dragen. ”

Ook is er Ole, de man van Randi. een zwijgzame man maar wel iemand die goed weet wat hij wil. Hij heeft een dochter uit een vorig huwelijk en één kind is genoeg. Hij toont belangstelling voor Gitta en weet zich aan haar op te dringen door in te spelen op haar wens om geliefd te zijn en gezien te worden. Hoewel Gitta dit erg spannend en ook wel aantrekkelijk vindt verward het haar ook enorm, want hoe moet ze zich nu gedragen tegenover Randi? Gitta blijft zoeken naar haar manier om gelukkig te zijn….

In het begin stoorde ik mij licht aan de mistroostige manier van vertellen, maar na een aantal bladzijden kwam het besef dat deze vertelstijl een doel had en hierdoor was deze niet meer storend maar werd het een versterking van het verhaal. Boekwijt is een kei in het neerzetten van rake typeringen van de personages en sferen in het verhaal, in enkele woorden geeft ze een omschrijving die niet verkeerd te begrijpen is en die de omstandigheden en gevoelens volkomen helder weergeeft.

Een zwak punt vind ik echter het plot, dit ontbreekt wat mij betreft, iets wat ik toch een minpunt aan het boek vind en wat je een beetje in verwarring achterlaat na het lezen van de laatste bladzijde.
Ik geef het boek 3 sterren.

Mijn omschrijving van het boek in 1 zin:
Een boek vol met rake typeringen en het verhaal van een meisje vol eenzaamheid en verlangen naar erkenning.

Hetty Benedictus

Naomi Rebekka Boekwijt is een getalenteerd schrijfster. In Noordwaarts leren we door haar Gitta kennen. Gitta groeit op met een tirannieke vader en een gevoelloze moeder, ze heeft geen enkel respect voor hen en daarom noemt ze haar ouders bij de voornaam: Anton en Inez. Er is ook nog Broer, met hem voelt ze wel iets van verwantschap of vriendschap.

Gitta voelt zich opgesloten in een kooi, ze kan nergens heen, haar emoties en gevoelens kan ze bij niemand kwijt. Om toch nog iets te voelen, beschadigt ze zich zelf, soms letterlijk soms figuurlijk. Ze voelt zich opgesloten als in een kooi in het benauwde dijkhuisje waar ze met haar ouders en broer woont. Samen met Broer probeert ze weleens in opstand te komen maar Anton gaat met woord (Gitta) en daad (Broer) de opstand hardhandig te lijf. Dan gaat het gezin op vakantie naar Denemarken waar Anton oorspronkelijk vandaan komt. Ze zijn uitgenodigd door Karen, de zus van Anton, voor een feest. Eenmaal daar aangekomen is Anton in zijn element en wordt het voor de andere gasten pijnlijk duidelijk dat dit ten koste gaat van het geluk van zijn kinderen.

Op het feest ontmoet Gitta het onwaarschijnlijke paar Ole en Randi, onwaarschijnlijk omdat niet duidelijk wordt wat hen bindt. Na dit feest doet Gitta voor de tweede keer eindexamen, nu slaagt ze wel. Moeder Inez is met de noorderzon vertrokken naar een warm land en heeft de halve inboedel laten verschepen. Ook Gitta besluit te vluchten: ze gaat studeren in Denemarken en gaat bij Karen en Mads wonen. Ze krijgt een vriendje, Stein, even lijkt alles goed te gaan. Maar dan wordt de aantrekkingskracht van Gitta voor zowel Ole als Randi te groot. Gitta zoekt alleen maar naar (moeder)liefde maar zijn de motieven van Ole en Randi wel zo zuiver? Zal Gitta de liefde vinden waar ze zo naar verlangt?

Mijn mening: Gitta wordt zo goed beschreven dat je haar wanhoop voelt, je wil haar raad geven bij de (verkeerde) keuzes die ze doet en haar troosten wanneer het weer eens fout gaat; knap gedaan van de auteur!
Ik geef het boek vier sterren.

Jeannie Bertens

Het boek Noordwaarts is zwaarmoedig en cynisch van toon, er is nergens ook maar iets van vrolijkheid te bespeuren. De tiener Gitta , is duidelijk het ouderlijk huis ontgroeid , genadeloos worden vader en moeder neergezet.  Alleen  “Broer” komt er nog goed vanaf.  Maar dat haar “Broer”, in het boek ook alleen maar “Broer” wordt geduid en nergens een eigen naam heeft, vond ik behoorlijk irritant. Ook de Deense woorden, continue door de hoofdstukken heen vond ik irritant en vooral overbodig. Achter in het boek vind je een verklarende woordenlijst, maar ik lees toch geen roman om Deens te leren.

Naomi schrijft veel over de natuur en omgeving : Het was fris. Er vloog een zaadje aan een pluisje langs, een botanische parachutespringer. Een vermoeden van voorjaar hing in de lucht. Voorzichtig gleed de natuur het nieuwe seizoen in.

Zo zet ze ook kort en bondig de karakters van de personages neer: Dat lijf, het was te vrij. De blik te open. Hij had vertrouwen in de wereld.

Deze roman neemt laat ons een paar jaar tienertijd zien, waarin een tiener zich losmaakt van de ouders. Ze ontvlucht het ouderlijk huis door te gaan studeren in Denemarken. Daar zoekt ze bevestiging , en liefde. Ze vind lichamelijke liefde , met Stein een buurjongen. En met Ole, die zeker al veertig is , en getrouwd is met Randi.

Maar vindt ze ook wat ?  Het boek blijft oppervlakkig , en stopt voor mijn gevoel ook ergens zomaar , geen plot.

Het boek krijgt van mij 2 sterren. Het enige wat ik de moeite waard vind zijn de mooie sfeerbeelden van de natuur en omgeving. Alles blijft nogal oppervlakkig.

Amélie La Rochelle