‘Heksengebroed is een boek wat honderden gevoelens oproept bij elke lezer.’

4 sterren

Op het eerste gezicht is het een cliché verhaal, vader verliest alles wat hem dierbaar was en verschuilt zich in een klein krot, waar hij zijn naam veranderd en zint op wraak. Maar Margaret Atwood maakt er iets buitengewoons van.
Felix is de hoofdpersoon in het verhaal. Wanneer zijn dochter sterft besluit hij om ‘De Storm’ van Shakespeare op te voeren, maar wel op zijn manier, en die is nogal onconventioneel. Een cape van knuffelbeesten is nog maar het begin. Dit stuk zou zijn meesterwerk worden, zodat hij de dood van zijn dochter en zijn carrière achter zich kon laten.

Deze mogelijkheid wordt hem echter ontnomen, hij wordt ontslagen en vertrekt met zijn spullen naar een afgelegen krot waar hij zijn naam veranderd en zint op wraak. Na twaalf jaar werkt hij al een paar jaar in een gevangenis waar hij de gevangenen leert lezen en schrijven door Shakespeare met ze op te voeren, wanneer hij te horen krijgt dat degene die hem alles ontnomen heeft naar de gevangenis komt om zijn project te schrappen.
Dit is Felix zijn kans. Felix besluit dat dit de perfecte gelegenheid is om wraak te nemen, en wel met het toneelstuk wat hem toen ontnomen is. ‘De Storm’.

De omstandigheden van Felix, zijn dochter en zijn grote rivaal komen verdacht veel overeen met de gebeurtenissen in ‘De Storm’ van Shakespeare, en zo heb je een toneelstuk, in een toneelstuk, in een roman. Hierdoor heeft Atwood de mogelijkheid om het toneelstuk te bespreken en omschrijven in de roman. De gevangenen geven hun eigen betekenissen en gevoelens aan de personages die ze spelen en schrijven uiteindelijk een opstel over wat er met hun personage gebeurt na het toneelstuk. Omstandigheden die je eerst volkomen logisch waren worden door de gevangenen in twijfel getrokken en ineens krijgt het toneelstuk een andere betekenis.

De roman van Margaret Atwood neemt alles wat je dacht dat je wist over Shakespeare, en laat je duizend andere mogelijkheden zien om hetzelfde stuk te interpreteren. Wanneer boeken je aan jezelf en aan je ideeën laten twijfelen, weet je dat je een goed boek in handen hebt, en dat was dit zeker.

Anouck Masse

‘Plotseling zag mijn leven er heel anders uit. Het huis verkocht, mijn vrouw weggewandeld en ik verhuisd naar een huurhuis in de Amsterdamse buurt waar ik ben opgegroeid. Een man alleen met zijn gedachten. De verhalen en gedachten die ik mijn vrouw zou vertellen bleven onuitgesproken.’

In drie jaar tijd schreef Jacques Klöters zo’n duizend stukjes, die hij allemaal begon met de zin ‘Ik zat vanmorgen te denken…’ en op Facebook plaatste. Hij woelde door zijn herinneringen als een varken op zoek naar truffels, beschouwde zijn vroegere zelf, joeg op treffende gedachten en documenteerde zich waar mogelijk met oude agenda’s, dagboeken, teksten, brieven en kranten.

In Voorwaarts leven, achterwaarts begrijpen zijn de mooiste stukjes verzameld. Van het rooms-katholieke Amsterdam in de jaren vijftig en zestig tot zijn vriendschappen met Annie M.G. Schmidt en Hans Dorrestein en zijn cabarettijd bij Don Quishocking: Jacques Klöters vertoont zijn gedachten en herinneringen zoals een pauw zijn staart vertoont. Niet uit ijdelheid maar uit de behoefte iets moois te laten zien.

Het boek is weliswaar vlot geschreven, maar ik had moeite de draad op te pakken. Het was voor mij geen boek om achter elkaar te lezen, maar stukje voor stukje.. Verder staan er veel herkenbare situaties in beschreven voor ieder boven de 50. De schrijver laat ons in zijn verhalen kennis maken met bekende en onbekende mensen. Zo beschrijft hij bijvoorbeeld een zoektocht naar informatie nadat hij een unieke lp opgestuurd had en deze niet heel bij de geadresseerde was aangekomen . Ook beschrijft hij veel plekken van Amsterdam.
Het boek krijgt van mij 2 sterren.

Mieke Timmer

WE WAREN ONS HELE LEVEN BEZIG TE VERLANGEN (prachtige zin uit het boek en de kern van het verhaal voor mij).

Uitgenodigd door de Zin boekenclub om dit boek te lezen en recenseren trof me allereerst de titel. Voorbije liefdes. Omdat ik die, net als de meeste mensen natuurlijk, zelf ook achter de rug hebt. In het voorwoord staat dat de schrijver Richard Yates zegt dat het boek vooral over eenzaamheid gaat. Ik ben benieuwd….

Eigenlijk is Voorbije liefdes een wat misleidende titel naar mijn mening. Natuurlijk gaan er liefdes voorbij, maar dat is voor mij niet de essentie van het boek. Dat is meer het gevoel van eenzaamheid, wat afdruipt van de hoofdpersoon Michael, zijn 1e vrouw Lucy en uiteindelijk ook zijn 2e vrouw Sarah.

Hoofdpersoon Michael is zijn hele leven (tenminste dat gedeelde dat beschreven wordt in het boek) op zoek naar erkenning voor zijn gedichten. Hij is redelijk succesvol en scoort hierdoor goed bij de vrouwen. In eerste instantie bewonderen zij hem en voelt hij zich goed hieronder, maar als de bewondering weg valt wordt en de realiteit het overneemt, wordt het moeilijker. Zijn huwelijk met Lucy begint al met een complicerende factor als Michael hoort dat Lucy de dochter van rijke ouders is. Maar Michael wil geen gebruik maken van dat geld, hij wil op eigen kracht bewijzen dat hij talent heeft en haar geld niet nodig heeft. De relatie mislukt uiteindelijk en Michael komt hierdoor in een crisis terecht waardoor hij uiteindelijk opgenomen moet worden, ook zeer indringend beschreven.

Na het mislukken van haar huwelijk begint Lucy haar eigen zoektocht. Zij is ook op zoek en wel naar erkenning in de kunstwereld. Zij probeert onder andere acteren, schrijven en schilderen. Knap hoe Yates haar zoektocht analyseert bij monde van een medecursist in de schrijversclub waar zij enige tijd aan deelnam. Het tweede huwelijk van Michael begint ook met de bewondering van zijn veel jongere vrouw. Uiteindelijk is deze relatie ook niet bestand tegen het gecompliceerde karakter van Michael.

Het boek geeft een mooie inkijk in de overgang van de oorlogsjaren naar de traditionele jaren vijftig en daarna naar het hippie tijdperk van de jaren zestig. Dit laatste vooral belichaamd door dochter Laura.

Mijn mening over het boek in 1 zin: Een mooi boek om te lezen, prachtige dialogen maar altijd voelde je de triestheid en de ondertoon van verlangen naar meer.

Ik geef het boek 4 sterren.

Ria Overduin

Heksengebroed van Margaret Atwood is een leuk boek wat het werk van Shakespeare voor een breder publiek toegankelijk maakt.

Een leuk boek dat lekker wegleest. Ik heb al een paar boeken van Margaret Atwoord gelezen en tot nu toe heeft ze me nog niet teleurgesteld. Ook deze keer was het weer raak.
Het verhaal is een herinterpretatie van ‘de storm’ van Shakespeare. Tegelijkertijd komt het originele werk ook aan bod. Waardoor het boek de lezer ook introduceert tot Shakespeare op een interessante wijze zonder belerend te zijn.

In feite is het boek een toneelstuk binnen een toneelstuk. Terwijl de hoofdrolspelers in het boek hun respectievelijke rollen uitspelen binnen het verhaal van ‘de Storm’, wordt het stuk van Shakespeare ook in zijn oorspronkelijke vorm opgevoerd als deel van het verhaal.
Daarbij wordt het stuk en de personages ook uitgelegd, dit geeft het boek meer gelaagdheid en voor mensen die niet bekend zijn met Shakespeare geeft het meer achtergrond. Mensen die Shakespeare wel goed kennen daarentegen kunnen hier dan mogelijk weer een verschillende of nieuwe interpretatie van het stuk uit halen.

Felix, hoofdkarakter in het boek, is de Prospero van het verhaal, hij wordt verraden en gaat in ballingschap. Bij tijden een arrogant en egoïstisch personage voor wie de lezer toch de nodige sympathie krijgt. Felix gebruikt alles en iedereen om zijn uiteindelijke doel te bereiken. Namelijk wraak te nemen. Hij gaat theater les geven in een lokale gevangenis. Uiteindelijke gaan de gevangen zijn ‘storm’ opvoeren. In eerste instantie hebben de gevangenen weinig op met Prospero, wegens zijn irritant en manipulatief karakter. Maar dan legt Felix hen uit dat Prospero’s acties veroorzaakt worden door de omstandigheden. Hierdoor gaat de lezer ook meer begrip tonen voor Felix. De man heeft veel moeten lijden en komt uiteindelijk tot inkering. Maar net zoals Prospero moet vrij gelaten worden door de goedkeuring van het publiek, heeft Felix de goedkeuring nodig van de lezer die moet bedenken hoe het hem vergaat na de laatste zin van het boek.

Ik geef dit boek 4 sterren.

Tjarda Hilarius