Skip links

De tijd van je leven

header-right

Zin magazine editie 8/9 – 2024
Zin magazine editie 7 – 2024
Zin magazine editie 6 – 2024
Zin magazine editie 4/5 – 2024
Zin magazine editie 3 – 2024

Main navigation

Minder feestdagenstress met online tips

Minder feestdagenstress met online tips

door Reageer

Met de feestdagen voor de deur staat er waarschijnlijk ook weer genoeg op de planning om te regelen. Cadeautjes kopen, een datum prikken voor een diner met familie of vrienden en bijvoorbeeld het versturen van kerstkaarten. We geven een aantal tips.

Cadeaus

Geven jullie elkaar cadeautjes met kerst? Of trekken jullie altijd lootjes? Gebruik Lijstje.nl om een verlanglijstje te maken. Deel vervolgens de url via bijvoorbeeld WhatsApp of e-mail en de mensen met wie je de feestdagen viert, kunnen het cadeautje afstrepen dat ze gekocht hebben. Zo voorkomt je dat mensen een cadeau dubbel krijgen. Met de website Lootjestrekken.nl kun je ook een lijstje maken waarop gekochte cadeaus afgestreept kunnen worden. Anders dan bij Lijstje.nl, heb je bij Lootjestrekken.nl een overzicht van alle deelnemers en kunt je eventueel de website lootjes laten trekken. Je ontvangt dan per mail welk lootje je hebt ‘getrokken’.

Kerstkaarten

Je kan natuurlijk fysieke kerstkaarten kopen, deze schrijven en per post versturen zoals je gewend bent. Daarnaast kun je via bijvoorbeeld Greetz, Hallmark of Kaartje2Go kaarten versturen. Je kiest de kaart, schrijft de boodschap, betaalt en vervolgens versturen deze organisaties de kaarten per post. Je kunt eventueel ook een klein geschenk toevoegen en aangeven op welke dag de bestelling moet worden bezorgd. Ten slotte is het ook mogelijk om een digitale kerstkaart te versturen. Zo’n e-card kun je bijvoorbeeld maken bij Gocards en wordt digitaal verzonden.

Datum prikken

Wil je een datum prikken voor een gezellig (kerst) diner of een nieuwjaarsborrel? Gebruik dan de website Datumprikker.nl of de app LouLou (speciaal voor WhatsApp). Iedereen geeft aan wanneer hij/zij kan en in een oogopslag zie je op welke data de meesten kunnen.

Meer tips?

Wil je meer weten? Ga naar Seniorweb.nl/zin-magazine Heeft je een vraag of wilt je meer weten over SeniorWeb? Bel naar 030 – 276 99 65 of ga naar Seniorweb.nl/zin

Het andere Californië

door Reageer

Beverly Hills natuurlijk, de Golden Gate Bridge in San Francisco, de indrukwekkende watervallen van Yosemite National Park. Die highlights kent je wel als je een reis naar Californië hebt gemaakt. Maar er is meer, veel meer. Een roadtrip langs de best bewaarde geheimen.

Het voor Europeanen ‘onbekende’ Californië begint eigenlijk al op een klein uur rijden ten noorden van San Francisco. Ik steek de Golden Gate Bridge over en ter hoogte van de forenzenstad Mill Valley draai ik van de drukke snelweg 101 af. Door een villawijk slingert de weg over de kustheuvels omhoog en omlaag. Na een paar kilometer klampt de Pacific Coast Highway One zich de volgende paar honderd kilometer aan de grillige kliffenkust vast. Mijn smartphone geeft nul streepjes aan… en dat op een steenworp afstand van de tech-hoofdstad van de wereld. De etappe van vandaag is niet meer dan enkele tientallen kilometers lang. Mijn route loopt, waar hij even een stukje het binnenland in duikt, precies in de slenk van de San Andreas-breuklijn. Onderweg zie ik sporen van reparaties aan vangrails, afbrokkelende berghellingen en scheuren in het wegdek: de strijd tegen de natuur lijkt bij voorbaat verloren. Ik haal gemiddeld geen 30 km per uur op deze highway. De uitzichten over de Grote Oceaan zijn weergaloos en te pas en te onpas zet ik mijn huurwagen op een strook grind aan de kant om te genieten. Ik rijd door minuscule kustplaatsjes als Muir Beach en Stinson Beach naar een hostel in het hart van Point Reyes National Seashore, een enorm natuurpark en mekka voor vogelaars en wandelaars. Ik heb hier een dagje wandelen gepland.

Amusante ontmoetingen

’s Ochtends loop ik over de Bear Valley Trail richting de rotskust. De zeemist streelt de toppen van de bomen. Die mist, typisch voor de zomermaanden, zal pas tegen het middaguur optrekken, als ik de kliffen bereik. Tot die tijd valt er niet zo veel te zien. Geeft niet: ik denk aan de amusante ontmoetingen van gisteravond in het hostel. Een bejaard stel stond in de gemeenschappelijke keuken samen met een jong stel uitgebreid veganistisch te koken en deelde hun levensverhaal aan de eettafel. Een oudere dame heeft jaren vlakbij gewoond en gewerkt op een paardenranch en komt hier elke keer weer tot rust, vertelde ze. En dan was er Mike, een sportieve ziekenhuisassistent met ballonkuiten en sterke verhalen. Heeft door alle staten van Amerika gefietst. Vier jaar geleden, in North Dakota, bedacht hij het om van zijn fiets te stappen en een stukje op de prairie te gaan wandelen toen hij op de horens werd genomen door een grote bizon, “the biggest I’ve ever seen”. Hij raakte gewond maar fietste twee dagen later alweer verder. En kwam daarmee zelfs op de lokale tv.

Wandelen?

Nee, dat hoeft voor Mike niet meer. Deze zomer fietst hij de hele Californische kust af. De mist in Wellicht is de alomtegenwoordige mist de reden dat het noordelijkste deel van de Californische kust de Lost Coast wordt genoemd, vanaf ongeveer daar waar Highway One ophoudt en met de One-oOne (101) samensmelt. Het lijkt wel alsof de dorpen, hooguit bevolkt door enkele honderden zielen, voor het grootste deel van het jaar onder een mistdeken in een soort winterslaap verkeren. Ik rijd even om naar Ferndale, want ik had gelezen over de mooie Victoriaanse façades in de hoofdstraat. En of: de kleurige huizen lijken wel op glazuurtaarten. Poppa Joe’s is een saloon waar de klok honderd jaar geleden gestopt is met tikken. De omelet die ik bij de fors gebouwde serveerster bestel is niet zo’n succes, maar de lekkere lattes en cappuccino’s uit het huiskamerachtige winkeltje ernaast maken alles goed.

Aan een tafeltje tegen de muur zingt een troubadour levensliederen. En in een rommelig atelier achterin, te zien achter een grote glazen pui, kun je een workshop ‘Alaska kayaks bouwen’ volgen, een passie van de barista/eigenaar. Ferndale heeft zijn vergane glorie een mooie lik nieuwe verf gegeven, net zoals even verderop Arcata, een college town met een gezellig dorpsplein. Scotia daarentegen is een verpieterd plaatsje waarvan de economie, zoals in veel gemeenschappen hier, onomkeerbaar in slaap is gesukkeld. Een reusachtige houtzagerij is het overblijfsel van de tijd waarin houtkap, naast visserij, de motor van de regio vormde. Lumberbarons – de kapiteins van de houtindustrie – werden er tot vlak na de Tweede Wereldoorlog steenrijk door, getuige de Carson Mansion in het stadje Eureka, een barok gestileerde Victoriaanse villa die zó als spookhuis in Disneyland dienst zou kunnen doen.

Redwoods

Tussen de geesten De bron van hun rijkdom was de coastal redwood (sequoia sempervirens). Redwoods zijn de hoogste bomen op aarde, een overblijfsel uit de tijd dat de dinosauriërs hier nog rondliepen. De bomen groeiden vroeger overal langs de centrale en Noord-Californische kust – de ‘Redwood Empire’ – tot gehaaide ondernemers doorhadden dat je met het kappen van één boom een heel dorp kon bouwen. Naar schatting is er vandaag de dag nog maar vijf procent over van alle redwoods. Gelukkig zijn – dankzij de inspanningen van belangenorganisaties zoals Save the Redwood League – steeds meer stukken bos van de kap gevrijwaard en tot beschermd gebied uitgeroepen. Enkele bomen reiken tot 112 meter hoog en wetenschappers weten dat er nog hogere bomen zijn. Hun exacte locatie wordt geheimgehouden uit angst voor schade door massatoerisme.

Wel toegankelijk zijn de redwoods van het Prairie Creek Redwoods State Park. Een wandeling vanaf de camping naar de acht kilometer verderop gelegen kust en terug langs de vele houten kerktorens is een nederig makende ervaring. Sommige van deze bomen zijn meer dan 2000 jaar oud. Twintig eeuwen! De Yurok-indianen beschouwen redwoods als geesten van overledenen. En daar loop ik nu helemaal alleen tussen, een stip in de tijd. Zouden ze onhoorbaar met elkaar over mij praten? Voor ik de kust bereik, moet ik nog mijn weg banen door het wrakhout in Fern Canyon, een kloof waarvan de loodrechte wanden begroeid zijn met grote varens. Daarachter opent zich een breed, grijs zand- en kiezelstrand dat bezaaid ligt met dode boomstronken en -wortels. Schuimende golven klotsen tegen de steile vloedlijn. De lucht en de oceaan zijn van hetzelfde grijs maar het is niet koud en er staat nauwelijks wind. De Humboldtstroom is een zeestroming die de laaghangende wolken tegen de boshellingen aan lijkt te drukken. Eén derde van alle vocht die redwoods nodig hebben om te groeien, halen ze uit deze mist. Juist daarom kunnen ze alleen hier groeien…

Meer lezen?

Lees het reisverhaal over het andere Californië verder in Zin 13. Dit nummer is alleen nog online te koop via deze link.

5x omgaan met verdriet

door Reageer

Schrijver Mark Verhees (1973) verloor in een jaar tijd zijn vader én zijn moeder. In plaats van bij de pakken neer te zitten, onderzoekt hij in zijn nieuwste boek Levenslust hoe je pijn en verdriet juist kunt loslaten. Deze manieren ontdekte hij. 

Doe ontspannings- oefeningen

Stilstaan bij verdriet en de verwerking daarvan kan op verschillende manieren. Mediteren en yoga helpen daar zeker bij. Door dagelijks met oefeningen bezig te zijn, trek je je even terug. En dat geeft inzicht in een verwerkingsproces.

Praat met lotgenoten 

Verdriet verwerken gaat in de meeste gevallen makkelijker wanneer je je gevoelens kunt delen. In sommige situaties is het fijn om steun te zoeken bij mensen die wat verder
van je afstaan maar wel begrijpen. Praten met mensen die iets soortgelijks hebben meegemaakt, kan veel steun bieden. 

Zoek afleiding 

Het is geen goed idee om verdriet weg te stoppen en er voor weg te blijven lopen. Maar dat betekent niet dat je alleen dáár maar mee bezig hoeft te zijn. Het is goed om af en toe je zinnen te verzet­ ten en plezier te maken. Zoek een fijne afleiding en probeer te genieten. 

Neem de tijd 

Bij groot verdriet kan het lang duren voordat je je beter voelt. Wees daarom geduldig en geef jezelf de tijd om het verdriet te verwerken. Wat de oorzaak ook is, schaam je niet voor je verdriet. Ook al lijkt de reden voor je verdriet voor anderen klein, deze gevoelens mogen er voor je zijn.

Huil 

We hebben onszelf aangeleerd er alles aan te doen om te voorkomen dat we in huilen uitbarsten. Toch is het goed om af en toe eens een flink potje te huilen. Dat geeft een opgelucht gevoel; je zult mer­ken dat jij je daadwerkelijk lichter voelt. 

Meer lezen?

In Zin 13 staan nog 4 tips om die je helpen om te gaan met pijn en verdriet. Dit nummer ligt niet meer in de winkel, maar is heel makkelijk te bestellen via deze link.

3 vragen aan  Saskia Temmink

door Reageer

Autonomie en vrijheid zijn belangrijke waarden voor Saskia Temmink (1968).Het moederschap, vaste vriendschappen en haar recente liefde Robbert maken haar leven compleet. De Amsterdamse actrice zou wel artistiek nog ‘een grote boost’ willen. En: “Je kunt geluk ook afdwingen.”

Hoe combineer je 1 alleenstaand ouderschap met je werkzaamheden?

“We hebben een twee-vrouwenhuishouden in een oud pandje in Amsterdam, waar ik al sinds mijn 30ste woon. Een huurhuis met een etalageruit. Ik leid nog steeds een soort studentenleven. Ava is nu 12 en ze gaat goed. Het is een slimpie. Alleenstaand ouderschap was geen wens, wel een bewuste keuze. En ik heb het nooit als lastig ervaren. Vanuit mijn docentschap aan de Toneelschool ken ik veel studenten, jonge leuke vrouwen die hier veelvuldig over de vloer kwamen. Ik kook graag, iedereen mag mee-eten. Jarenlang werkte ik hard, vooral ’s avonds. Aan vertrouwde oppassers had ik geen gebrek. Zo’n urban family is ideaal. Ik wilde al jong alle mogelijke aspecten van het leven meemaken. Ook het moederschap. Bij de bevalling was ik niet alleen, mijn beste vriendin zat naast me bij het doorknippen van de navelstreng. Vriendschappen zijn essentieel voor me.

Twee vriendinnen ken ik al vanaf mijn 8ste, we vormen een driemanschap. Anderen zeggen: dat kan niet, er valt altijd iemand buiten. Bij ons is dit niet het geval. Ik ben een vrijbuiter en ging voordat ik moeder werd vaak in mijn eentje op reis. Als het gaat om contacten, ben ik enorm trouw. Ik hou van lange lijnen, verblijf het liefst onder mensen die elkaar écht kennen en vertrouwen. Mijn geld heb ik altijd prima kunnen verdienen; sinds corona gaat het moeizamer. Natuurlijk kregen we noodsteun omdat onze producties wegvielen. Pijnlijker vond ik de manier waarop er over creatieve beroepen werd gesproken: zo respectloos. Alsof ze er niet toe doen. Het werk neemt nu weer toe en gelukkig heb ik lage lasten. Ons huisje is voldoende geïsoleerd, qua energiekosten zitten we veilig. Geld betekent voor mij vrijheid. Ik heb mezelf altijd uitstekend gered; voor mijn dochter vind ik iets meer zekerheden wel prettig. Zelf zou ik over enige tijd best naar het platteland willen verhuizen maar Ava wordt net zelfstandig. Ze gaat er veel op uit. En ze moet net als ik kunnen genieten van de voordelen van een grote stad.”

Wat waardeer je in een ander? En hecht je waarde aan een vaste partner?

“Ik kijk met bewondering naar mensen die zonder faalangst leven. Laatst las ik een verhaal over een vrouw wier vader haar de opdracht gaf elke maand iets fout te doen, het grandioos te verknallen. Zo leerde zij omgaan met tegenslagen. Zelf ben ik een ijverige, harde werker. Ik neem gauw de verantwoordelijkheid en trek dingen naar me toe. Fearless, dat zou ik meer willen zijn. Mijn angsten nemen toe nu ik in de overgang ben. Er gebeurt veel in mijn lijf. Je verliest controle. Fysiek voel ik me prima maar teksten leren gaat minder gemakkelijk dan voorheen.

Er zijn nauwelijks negatieve eigenschappen die me storen in een ander. Als ik met studenten werk, zie ik dat ze snel oordelen. Zelf probeer ik alles en iedereen te begrijpen. Het interesseert me waarom iemand iets op eigen wijze doet. Die nieuwsgierigheid kreeg ik van huis uit mee. Bijna drie jaar nu heb ik een vaste partner, Robbert. Ik ken hem van vroeger, we zaten op dezelfde middelbare school. Hij was zanger van de schoolband en destijds was ik al verliefd op hem. Van deze liefde word ik blij. We bespreken veel, zitten op dezelfde golflengte. Met hem heb ik het gevoel van rugdekking, er is iets extra’s bijgekomen. We hebben mooie vakanties, genieten zoveel mogelijk, en wonen apart. Het is fijn om met iemand te zijn, hij is de kers op mijn taart. Ik vrees wel dat ik vriendinnen de laatste tijd wat verwaarloos.”

Je speelde talloze film-, tv- en toneelrollen en geeft al jaren acteerles. Sla je nóg een nieuwe weg in?

“Tijdens de coronaperiode spatte voor mijn gevoel alles uit elkaar. Allemaal losse eindjes, afgebroken voorstellingen. Ik miste de lange lijnen. Ik hou ervan om iets op te bouwen met personen die ik vertrouw. Al op mijn 21ste was ik klaar met de Toneelschool Maastricht. Voordat ik op mijn 28ste doorbrak, als Pup in de tv-serie Oud geld, had ik al aardig wat toneelstukken gedaan. Toen kwam al vlug het moment dat ik tussen de beste acteurs van Nederland mocht staan, spelen met het weergaloze script van Maria Goos en Hugo Heinen onder leiding van een topregisseur: de overleden Willem van de Sande Bakhuyzen. Televisie is een machtig medium, zeker in die tijd.

Een leraar op de Toneelschool zei: ‘Slechts eens in de zoveel jaar sta je in een productie waarin alles klopt.’ Het is waar, ik zeg hetzelfde tegen mijn studenten. Dit vak is een kansenspel. Je moet soms ‘nee’ zeggen als het niet goed voelt. En je kunt geluk ook afdwingen. Met audities heb ik weinig moeite; als ik het niet word, zie ik dat niet als afwijzing. Is de rol niet geschikt voor mij, dan komt er wel een andere. Helaas zijn er weinig sterke vrouwenrollen in de toneel- en filmwereld. Bij de verdeling van de Gouden Kalveren is het onderscheid tussen mannen- en vrouwenrollen afgeschaft, het Kalf is sinds kort genderneutraal. Wat mij betreft komt deze ontwikkeling te vroeg. Het is nog lang niet eerlijk verdeeld, de kansen zijn ongelijk.

TEKST: MARION GROENEWOUD | BEELD: FRANK RUITER/LUMEN

Verder lezen?

Lees het hele interview met actrice Saskia Temmink in Zin 01. Nu in de winkel of bestel ‘em hier online.

Het wordt tijd voor feest

door Reageer

Pessimisme is het kijken naar de werkelijkheid op een te korte termijn. Als je ver genoeg vooruit kijkt, komt alles goed. Het zou uit de mond kunnen komen van een handige motivatiespeaker die er thuis ook niks van bakt. Iets wat ik ken, want mijn vrouw en kinderen laten dikwijls met een glimlach weten dat de beste versie van mezelf op het toneel staat.

Maar terug naar de openingszin. Die komt van mijn moeder die 16 was toen de oorlog eindigde. En ervaringsdeskundige was op het gebied van noodlot en de hoop waarmee je die te lijf kunt gaan. Alles gaat voorbij, het wiel der tijd draait, ook al denk je dat het stilstaat. Mijn moeder heeft bij mij het zaadje geplant voor een onverwoestbaar optimisme dat vooral in donkere tijden een waakvlam in mijn hoofd laat schijnen. En we hebben wel wat licht nodig in deze chaotische tijden waarin het barst van de stuurmannen aan de wal maar er een groot gebrek is aan een kapitein die de sterren lezen kan. Die ons een gevoel geeft deel te zijn van een groter verhaal. Die een richting aangeeft als een punt aan de horizon. Ik kom uit een tijd waarin ik als adolescent veel punten aan de horizon gewaar werd. Of het nu het denken en de moraal van mijn ouders was, gevormd door een oorlog en een religie waarvan de god nog niet was doodverklaard, of de leraren op school van een andere generatie, die de jaren 60 in zich droegen. In elk geval mensen met een droom over hoe de wereld mooier te maken.

Ivan Wolffers

Niet zo lang geleden overleed Ivan Wolffers. Een idealistische arts en publicist uit de jaren 70 wiens boeken mij hebben gevoed tijdens mijn studentenjaren in Utrecht. Masker van de armoede lag naast mijn bed samen met Grenzen aan de geneeskunde van Ivan Illich. Twee Ivans. Twee dromende realisten. Twee mannen die een systeem ter discussie stelden dat dikwijls gedreven was door geld. Illich stelde de macht van de farmaceutische industrie ter discussie, streefde onderwijs na dat mensen leert om te leven en bekritiseerde de industriële samenleving op het moment dat de maakbaarheid van de samenleving nog op instemming kon rekenen. Ivan Wolffers had een zelfde soort engagement geboren vanuit een opbouwend kritisch denken. We schrijven vroeg jaren 80. Iets later ontstond er een breuklijn tussen idealisme en realisme. De laatste overwon in de jaren 90 met een tomeloze groeieconomie, het wonder van ons poldermodel, privatisering van de zorg, en dat alles in een land dat een belastingparadijs werd voor vaak obscure firma’s. Zo hebben we zelf een muur gebouwd waartegen we nu aanlopen. Maar er is reden voor feest. Want bewustzijn is de eerste stap voor verandering. En de boeken van Ivan Wolffers en Ivan Illich zijn actueler dan ooit. Het wordt tijd om de tijd te veranderen. Om dezelfde vragen te stellen als toen, want ze zijn nog niet beantwoord. De nefaste invloed van de groei-economie woekert voort. Tijd voor feest. Met vuurwerk, kerstverlichting en knallende champagnedoppen vieren wij de wederopstanding van onszelf. Want de meesten van ons hebben nog met een been in de tijd van dat idealisme gestaan. We moeten het alleen weer wakker kussen. beeld: Lang leve Ivan Wolffers.

Lees ook! Een ode aan Ivan Wolffers

Nooit meer Stef missen?

Stef Bos (1961) is singer-songwriter en woordkunstenaar. In Zin schrijft hij over zijn leven als muzikant en als echtgenoot en vader. Stef is getrouwd met de Zuid-Afrikaanse kunstenares Varenka Paschke. Samen hebben ze drie kinderen: zoon Kolya (12) en dochters Lorelei (10) en Vonkie (5). Ze wonen afwisselend in Zuid-Afrika en in Vlaanderen.

Kijk ‘Kerstduetten’: het kerstverhaal 2022 met Stef op 24
december, NPO2, 22.45 uur.
Nooit meer een column van Stef missen?
Met deze aanbieding lees je Zin wel erg voordelig.

Jonas Jonasson: De profeet en de idioot

door 134 Reacties

Bekend door zijn geniale, wereldwijd bekende én verfilmde debuutroman De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween, komt de Zweedse Jonas Jonasson (1961) nu met alweer zijn zesde en minstens zo hilarische roman: De profeet en de idioot. Lees je even mee? Oh ja en natuurlijk is ook deze pageturner weer te winnen.

We denken even aan De zonderlinge avonturen van het geniale bommenmeisje uit 2013 van Jonas Jonasson. Een wonderlijke en nieuwsgierig makende titel. Daar grossiert Jonasson in. Waardoor je al met een grote grijns zo’n boek openslaat. Eenmaal begonnen, dan kun je niet meer stoppen. Zo ook zijn nieuwste – met de overigens best ‘bescheiden’ titel De profeet en de idioot – over een heel apart drietal dat tijdens een roadtrip de meest bizarre avonturen beleeft.

Avontuurlijk & dolkomisch

Laat je meevoeren door de dwaze avonturen van Petra – een autodidactische astrofysicus, Johan – een zeer getalenteerde chef-kok (en een idioot in de ogen van zijn oudere broer) en Agnes – een weduwe van 75 lentes die fan is van geld verdienen via Instagram. Omdat Petra heeft berekend dat de atmosfeer op 21 september rond 21.20 uur instort, hebben ze haast bij de klus waarvoor ze gedrieën in een camper op weg zijn gegaan. Laat je meevoeren door hun belevenissen en stap even uit je dagelijkse beslommeringen. Hier word je vrolijk van!

Leesfragment

Wij van Zin kozen uit De profeet en de idioot voor jou als leesfragment het moment net na het diner met president Alakko in het presidentieel paleis. Even daarvoor hadden ze met de man geproost op het feit dat hij op 55-jarige leeftijd vader is geworden. Belangrijk: het is 7 september, de dag duurt nog drie uur, maar de wereld vergaat al over een kleine twee weken, volgens Petra. En Johan moet in Rome zijn corrupte broer Fredrik nog flink de waarheid zeggen. Toch lijken ze daar alle drie volkomen relaxt onder en geen enkele haast  te hebben… Enjoy.

Jonasson_fragment_p.214-219Download

Uit: Jonas Jonasson, De profeet en de idioot (Signatuur, 24,99)

Zin in meer?

We geven 3 boeken weg van Jonas. Kans maken? Deel in de comments waarom jij dit boek wil winnen?

Filmpje?

Bekijk hier het optreden van Jonas Jonasson bij De Avondshow met Arjen Lubach.

Filmpje: Jonas Jonasson bij Arjen Lubach

Over het boek

De nazomer van 2011. Petra, een autodidactische astrofysicus, heeft berekend dat de atmosfeer op 21 september van hetzelfde jaar, rond 21.20 uur, instort. Daarom is zij, de doemprofeet, op pad in een camper met Johan, een zeer getalenteerde chef-kok (en een idioot in de ogen van zijn oudere broer), en met Agnes, een weduwe van 75 lentes die fan is van geld verdienen via Instagram. Het drietal heeft haast. Voordat de aarde vergaat moeten ze Rome zien te bereiken waar Johan zijn corrupte broer Fredrik eens flink de waarheid wil vertellen. En uiteraard gaat niets zoals gepland. Tijdens een bizarre roadtrip door Europa, Afrika en Amerika in een race tegen de klok laat Jonasson zien hoe corruptie op wereldniveau werkt.

De profeet en de idioot (Signatuur, 24,99)

© 2018 Fotograf Anna-Lena Ahlström

Over de schrijver

Jonas Jonasson (1961) brak internationaal door met zijn debuutroman De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween. Het boek werd verfilmd, voor theater bewerkt en er werd een hoorspel van gemaakt. Zijn volgende boeken werden ook allemaal bestsellers. De profeet en de idioot is zijn zesde roman.

De acht bergen

door 75 Reacties

Met zijn bestseller De acht bergen brak de Italiaanse schrijver en filmmaker Paolo Cognetti (Milaan, 1978) echt door. De rechten voor het boek werden verkocht aan veertig landen. De acht bergen is verfilmd door de Belgische regisseurs Felix Van Groeningen en Charlotte Vandermeersch. Lees snel verder, want voor deze bijzondere film over vriendschap, eenzaamheid, houvast, familierelaties en liefde voor de natuur mogen wij 2×2 vrijkaarten weggeven.

Het verhaal

Pietro is een stadsjongen uit Milaan. Zijn vader is scheikundige, en gefrustreerd door zijn werk in een fabriek. Zijn ouders delen een liefde voor de bergen, dat is waar ze elkaar ontmoetten, waar ze verliefd werden en waar ze trouwden in een kerkje aan de voet van de berg. Door deze gedeelde passie kan hun relatie voortbestaan, zelfs wanneer tragische gebeurtenissen plaatsvinden.

Het stadsleven vervult hun vaak met gevoelens van spijt dat ze niet voor een ander leven hebben gekozen. Dan ontdekken ze een dorpje in het Noord-Italiaanse Valle d’Aosta, waar het gezin vanaf dat moment iedere zomer zal doorbrengen. De elfjarige Pietro raakt er bevriend met de even oude Bruno, die voor de koeien zorgt. Hun zomers vullen zich met eindeloze wandelingen door de bergen en zoektochten door verlaten huizen en oude molens en er bloeit een ogenschijnlijk onverwoestbare vriendschap op.

Win met Zin

Wij mogen 2×2 kaarten weggeven voor deze bijzondere film, die op donderdag 22 december in premiere gaat. Kans maken? Deel in de comments jouw favoriete bergen en vertel waarom jij dit gebied zo mooi vindt!

Interview Paolo Cognetti

In 2020 voltooide Paolo Cognetti zijn bergentrilogie met Zonder de top te bereiken. Wij interviewden hem destijds over wat de bergen en de natuur precies met hem doen. Wil je het interview nog eens nalezen? Dat kan via deze link.

Bekijk de trailer

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Het beste van 2022

door Reageer

De tijd van lijstjes en jaaroverzichten is aangebroken. Een goed moment om eens in de statistieken te duiken en uit te zoeken welke blogs afgelopen jaar het meest zijn gelezen. Dit is de top 7 van 2022. Voor het geval je een of meer van deze zogenaamde ‘evergreens’ hebt gemist.

1.

Koffieprut recyclen? 7 verrassende tips

2.

Heb jij altijd koude vingers?

3.

Met deze 8 tips verlaag je het risico op een hartaanval

4.

Vier oude vrienden en maak nieuwe!

5.

Zo herken je een beroerte

6.

Zo kweek je geduld

7.

Zo val je binnen 1 minuut in slaap (plus 35 slaapweetjes)

Hanneke verliest haar beste vriend

door 1 Reactie

Hanneke Groenteman (1939) is programmaker, journalist en schrijver. In Zin schrijft ze over waar ze tegenaan loopt. Hanneke heeft één zoon, Gijs. Hij heeft vier kinderen (twee dochters en twee zonen). Zij zijn Hannekes Grote Liefde. Deze keer: Hanneke liet haar beste vriend na de scheiding niet los.

Vorige week (als ik dit schrijf) is mijn beste vriend overleden. Een vriendschap van meer dan zestig jaar is voorbij. Dat gaat zo als je de 80 gepasseerd bent. Alleen: beste vrienden zijn zeldzaam en het missen zal pijn doen. De vraag blijft: hoe doe je dat, zo lang innig bevriend blijven? Kort antwoord: trouw er eerst mee, als 22-jarige, en laat elkaar na de scheiding niet los. Zo hebben wij het gedaan. Het echtelijk verbond hebben we na tien jaar opgeheven, het vertrouwelijke fundament hebben we in stand gehouden. Zo werden we familie tot de dood ons scheidde. Ons huwelijk, in de zestiger jaren, was kinderspel. Studentenvereniging, verliefd, het leven een feest, we vonden een leuk huis, hadden zin in een leuk huwelijksfeest, dus waarom niet? Hij studeerde psychologie, ik begon te werken in de journalistiek (bij Het Parool), we hadden een mooie vriendenkring en beleefden fijne avonturen. Zagen The Beatles in Blokker, gingen met Ajax naar Praag, zagen de eerste maanlanding op 20 juli 1969 (mijn 30ste verjaardag) op onze kleine televisie.

Ons huwelijk doofde uit en we besloten elkaar niet langer bezet te houden. Maar… we lieten elkaar niet los

We stonden vooraan bij de happenings bij het Lieverdje en gingen met vakantie met de scooter door heel Europa, wilden pas kinderen als hij was afgestudeerd en dat studeren ging niet heel snel want in die jaren stond geen tijdsdruk op de studieduur. Wat een tijd, wat een leven. Maar toch, ons huwelijk doofde uit, er waren geen kinderen en we besloten elkaar niet langer bezet te houden. Maar… we lieten elkaar niet los. Er kwamen nieuwe liefdes, carrières, wel kinderen, nieuwe verdrieten en nieuwe vreugdes. En we konden altijd, op basis van die oude vertrouwdheid, bij elkaar terecht. We kenden elkaar door en door, probeerden niet meer elkaar te veranderen, maar steunden elkaar met onze levenservaring. En hij was een goede psycholoog, daar heb ik veel plezier van gehad. Tja, en toen greep het noodlot in. We wilden tot in lengte van jaren zo doorgaan, ouder, wijzer, strammer, maar toch nog fit. Het mocht niet zo zijn. Een jaar geleden kreeg hij kanker, dat heeft hij manmoedig gedragen, maar uiteindelijk heeft hij in een liefdevol hospice de ogen moeten sluiten. We hebben nog een mooi afrondend gesprek kunnen voeren. Dat we weliswaar als kinderen getrouwd waren en uit elkaar gingen, maar als volwassenen bij elkaar zijn gebleven. Dat we dat uiteindelijk goed hebben gedaan. Dat we elkaar nooit los hebben gelaten en dat we daar blij om waren. Het leven zal heel ongezellig voor mij worden, zei ik tegen hem. Zo’n goede vriend krijg ik nooit meer. Want trouwen heb ik maar één keer gewild, en wel met jou, Erik.

Nooit meer Hanneke missen?

Neem via deze link een voordelig abonnement op Zin en je mist nooit meer haar soms scherpe, maar vooral geestige pen!

Gespot door Misja: Hanneke en Lisa

door Reageer

Hanneke Kramers (1959) en Lisa Augustijn (1993), moeder en dochter, wonen in Amsterdam. Ze zijn allebei zelfstandig ondernemer, handig en creatief. Na hun ‘werkoverleg’ zijn ze onderweg naar Liever Hier, voor een welverdiend vegan taartje.

Moeder en dochter vinden het leuk om samen gefotografeerd te worden. Hanneke: “Mijn man was fotograaf en hij maakte ook duizenden foto’s van ons gezin. Sinds zijn overlijden twaalf jaar geleden is er een gat ontstaan in de verzameling. Het was een verdrietige periode, maar gelukkig werd ik door onze dochters op de wereld gehouden. En er is ook iets moois uit ontstaan. Ik werkte als zelfstandig couturier voor verschillende modehuizen. Ik ben opnieuw gaan studeren en mijn eigen vakschool gestart met als specialisatie leerverwerking in mode en accessoires.” (Leather Fashion Academy). Ook dochter Lisa is – net zoals haar oudere zus – sinds kort zelfstandig. Ze runt een praktijk in coaching- en lichaamswerk. Lisa: “Mijn moeder is mijn grote voorbeeld. Het is heel fijn dat ze er altijd voor mij is.” Hanneke: “Ik heb er alle vertrouwen in dat het goed komt.”

Hun beider creativiteit kwam goed van pas toen Lisa een eigen huis kreeg. Lisa: “We hebben samen een plan gemaakt voor een nieuwe indeling, ook van de keuken en de badkamer. Mijn moeder heeft daar een goed inzicht in.” Hanneke: “We hebben zoveel mogelijk zelf gedaan en dat was af en toe best zwaar, zoals het slopen van muren. Maar we hebben er veel plezier aan beleefd.” Samen maakten ze een inloopkast van louvredeurtjes die aan rails werden bevestigd. Lisa: “We vinden het erg leuk om spullen te gebruiken die we in kringloopwinkels of bij het grofvuil vinden.” Hanneke: “Als ik een leuk kastje zie, stuur ik een foto naar Lisa met de vraag: ‘wel of niet meenemen’. Bij ‘ja’ sleep ik het mee naar mijn garage zodat we het kunnen opknappen.” Ze hebben net ‘werkoverleg’ gehad en vinden dat ze wel iets lekkers hebben verdiend. Lisa: “We gaan naar Liever Hier, daar hebben ze de beste vegan taartjes.”

Tekst en beeld: Misja Beijers

Meer lezen?

Fijne shop- en eettips van Hanneke en Lisa? Lees meer in Zin Magazine nr. 01. Nú in de winkel. Of bestel em hier online!

Een dode mus

door 77 Reacties

Illustrator Meike Lieve Bos (1984) vroeg voor haar boek Een dode mus bekende cabaretiers een verhaal te schrijven over een dode vogel. Zij maakte hier vervolgens prachtige illustraties bij, en geeft middels grappige weetjes elke vogel een eigen karakter. ‘Wij zijn bezig met de dood. Bij dieren gebéurt de dood gewoon.’

Hoe kwam je op het idee om een boek over dode vogels te maken?
“Dat ontstond tijdens een wandeling met mijn hond. We hebben meer vogels dan mensen in ons land en toch zie je zelden een dode vogel liggen. Ik vroeg mij af: waar blijven ze dan? Het bleef mij bezighouden en ik nam daarom contact op met een bioloog. Hij vond het allemaal niet zo interessant, de natuur ruimt zo’n dode vogel blijkbaar binnen een paar dagen op. Dat is gewoon the circle of life. Toch bleef het door mijn hoofd spoken. Die ingeving tijdens mijn wandeling was ongeveer acht jaar geleden en al die tijd heb ik het laten broeden in mijn hoofd, om maar even in vogeltermen te blijven.”

De verhalen in Een dode mus zijn heel verschillend, ze hebben allemaal hun eigen vorm en insteek.

“Klopt. Daar heb ik de auteurs helemaal vrij in gelaten. Het enige gegeven was dat het over een vogel moest gaan en dat deze in principe doodgaat. Maar dood is natuurlijk een heel ruim concept. Je kunt het hebben over de dood zelf, de periode voor de dood, na de dood, of hoe mensen met de dood omgaan. Iedere auteur gaf er zelf een invulling aan, dat was zo mooi om te zien. Steeds was ik verrast als er een nieuw verhaal binnenkwam: weer een ander thema en andere invalshoek. Van klimaatverandering tot het verlies van schoonheid, zo divers is dit onderwerp voor mensen.”

En jij maakte vervolgens de illustraties bij het verhaal?
“Hoe ik dit aanpakte, verschilde ook per auteur. Soms maakte ik de illustratie passend bij het verhaal en vullen beeld en tekst elkaar dus aan. Bij andere verhalen tekende ik de vogel zoals ik hem wilde maken, helemaal los van de tekst. Een goede illustratie vertelt eigenlijk zijn eigen verhaal.”    

Elk verhaal begint met een bidprentje. Waarom?
“Bidprentjes horen natuurlijk bij de dood, maar ik vind ze ook mooi omdat ze vaak het leven van de overledene eren. Het leek mij leuk om bij elke vogel een paar grappige weetjes te zetten. Toen ik mij hier meer in ging verdiepen, bleken vogels stuk voor stuk hele gekke beesten te zijn, met allemaal unieke eigenaardigheden. Een roodborstje is bijvoorbeeld helemaal niet zo schattig. Dat getik tegen het raam doet hij omdat hij agressief wordt van de kleur rood. Ik vond het ook fascinerend om te ontdekken hoeveel spreekwoorden er bijvoorbeeld zijn waarin vogels voorkomen. Vogels zijn alom aanwezig en iedereen heeft er op een bepaalde manier wel iets mee.”

Was ‘de dood’ een lastig onderwerp voor de auteurs?
“Nee, want iedereen gaf er een eigen draai aan die passend voor hem of haar was. Er staan verhalen in die gaan over iets wat de auteur zelf heeft meegemaakt, zoals de stervende duif in de tuin bij Christine de Boer. Andere auteurs, zoals Micha Wertheim, gebruikten het verhaal meer als een metafoor voor de dood. Sommige verhalen zijn hoopvol, andere troostend. En een paar natuurlijk gewoon heel grappig. Dat hoort allemaal bij de dood.”

In hoeverre speelde het onderwerp een rol in jouw eigen leven?
“Onbewust een grote rol. Ik ben bijna 39 jaar; mijn moeder is op haar 38ste overleden. Dat ik haar nu heb overleefd, vind ik een gek idee. Borstkanker zit in mijn familie en ik weet dat ik ook erfelijk belast ben. Gelukkig krijg ik daardoor elk jaar controle maar het houdt mij natuurlijk wel bezig. Daarnaast heb ik een aantal andere dierbaren verloren, onder wie mijn bonusmoeder het afgelopen jaar. Op haar sterfbed luisterden we samen naar een favoriet nummer van haar, het prachtiges De troostvogel van Herman van Veen. Daar verwijs ik naar in het begin van het boek. Dus ja, ik ben zelf wel veel met de dood bezig. Dus vind ik het mooi om te kijken naar het dierenrijk.

Wij zijn ons bewust van onze sterfelijkheid en bezig met de dood maar bij dieren gebéurt de dood gewoon. Overigens ontdekte ik wel dat kraaien komen kijken als er een vogel is overleden: om te observeren wat zij hiervan kunnen leren. Het boek is een manier voor mij geworden om mijn angst voor de dood te verwerken. Tegelijkertijd vind ik dat de dood iets lichts mag hebben. Vaak wordt er hard gelachen na een begrafenis, dat is niet voor niks. Het boek heeft mij in die zin geholpen om te bevestigen dat de dood niet alleen maar zwaar is. En hoe belangrijk humor erbij is. We zijn maar zo kort hier, laten we er wat leuks van maken!”

Win met Zin

We geven 3 boeken weg van Meike Lieve. Kans maken? Deel in de comments wat jij met vogels hebt!

Over het boek

Prachtige illustraties in combinatie met humoristische en ontroerende verhalen van o.a. Hans Dorrestijn, Wim Helsen, Kirsten van Teijn en Katinka Polderman. Op subtiele wijze zet Een dode mus de lezer aan het denken en tovert tegelijkertijd een glimlach tevoorschijn. Een boek voor vogelaars, literatuur-en natuurliefhebbers. Of om gewoon cadeau te doen voor iemand die wat troost en humor kan gebruiken. 
(Een dode mus, Signatuur, € 22,99)  

Foto: Marie Kolmschot

Over de maker


Illustrator Meike Lieve Bos (1984) maakte eerder illustraties voor het boek Adempauze uit de Kakkerlakjes-reeks, het kinderboek Slaapkoppie en de LeesLiever scheurkalender. Meike werkt in haar tekeningen met verschillende materialen om zo texturen te creëren en bewerkt deze vervolgens in Photoshop. Soms bestaan haar illustraties wel uit honderden laagjes. Het resultaat zijn sprankelende tekeningen met veel sterke contrasten en kleuren. Meike is getrouwd en heeft een dochter.

‘Ik kan slecht tegen dingen die voorbij gaan’

door Reageer

Splinter Chabot is 26 jaar maar heeft het cv van een succesvolle vijftiger. Op zijn 21ste werd hij voorzitter van de JOVD. Zijn literaire debuut Confettiregen werd een bestseller en maakte hem tot boegbeeld van de lhbtq+-scene. In de talkshow SPLNTR! ontpopte hij zich als hartelijke interviewer van fris talent. Chabot: “We vragen vaak aan kinderen: wat wil je later worden? Dan moeten ze één antwoord geven. Verpleger, politieman, noem maar op. Maar waarom zou je maar één ding worden?”

Wie Chabot vandaag gehaast over de Amsterdamse grachten ziet fietsen, ziet misschien gewoon een blozende twintiger, de haren nog nat van de kapper. Maar zodra de geboren Hagenaar het Ambassade Hotel binnenstapt en zijn canvas jack afpelt, is hij onmiddellijk de charismatische persoonlijkheid die we kennen van het scherm, in lilamet-zilver brokaten maatpak, even beleefd als ad rem, met dezelfde razende woordenstroom als vader Bart. Een glas water graag, geen ontbijt. Lachend: “Ik ben op dieet, lang verhaal.”

Hoe is je dag begonnen?

“Vanochtend heb ik 521 woorden geschreven aan een nieuw boek. Het is fijn om vroeg op te staan, want je loopt stiekem voor op de rest van de dag. Er zijn periodes dat ik obsessief schrijf, dan ga ik in quarantaine. Gordijnen dicht, weg van de wereld, om helemaal in mijn gevoelswereld te duiken. Om 13 uur komt vaak de dip en voel ik dat mijn hersenen in een hangmat gaan liggen. Soms ga ik wandelen of muziek luisteren, om mijn fantasie te voeden. Bij mijn laatste boek, Als de hemel genoeg ruimte heeft heb ik veel filmmuziek beluisterd. De soundtrack van Finding Neverland. Zo komen er nieuwe beelden op en houd ik de dromerigheid in mijn verhaal. Ik schrijf vanuit gevoel, en het heftige is dat je ook alles herbeleeft. Confettiregen is autobiografisch, dus werd ik bij het schrijven opnieuw verliefd en opnieuw onzeker, verlegen en verdrietig. Als de hemel genoeg ruimte heeft gaat over depressies, daar kwam ik mezelf ook weer tegen. Toen ik het manuscript had ingeleverd was ik zó leeg en verdrietig.”

Het boek volgt de intense reis van twee verliefde vrienden, die dramatisch eindigt.

“Elias is het rustige, afwachtende en onzekere type. Magnus lijkt met zonlicht te zijn omgeven maar er zit een diepe duisternis in zijn hoofd. Elias ontdekt dat hoe dicht je ook bij iemand staat, zelfs als je iemand altijd knuffelt en vasthoudt, je nooit helemaal bij iemands gevoelens en gedachten kunt komen. Iedereen is uiteindelijk met zichzelf een beetje eenzaam. Het eind van het boek is een pleidooi om het gesprek meer open te gooien. Niet alleen over hoe je wilt leven maar ook over hoe je stopt met het leven. Als je die worsteling bespreekt, kun je elkaar minder eenzaam maken. Maar je hoeft niet te veroordelen dat sommige mensen zeggen: dit is niet mijn wereld, ik stap eruit.”

Je zei net dat het verhaal deels autobiografisch is.

 “Magnus is gebaseerd op een aantal jongeren in mijn omgeving die rond hun 20ste kozen voor zelfdoding. Iedereen zei: maar het ging zo goed met sport en met school, waarom? Maar er is niet zo letterlijk een reden toe. Zelf worstel ik soms ook met donkere gedachten. Op sommige dagen voel ik me extreem onzeker en denk ik: ik wil hier niet zijn. Dat kan gaan over hoe ik ben. Ik kan niet zo goed dingen in mijn eentje. Als ik bijvoorbeeld verhuis en ik moet daar voor de eerste keer naar de supermarkt, vind ik dat spannend. Als ik iets niet kan vinden, kan het zomaar zijn dat ik gewoon naar buiten loop zonder het product. Terwijl iemand anders even zal vragen waar dat artikel ligt. Dat durf ik niet. Ik moet dan echt denken: iedereen komt hier, dus ik mag hier ook komen. En als ik iets niet kan vinden, kan ik gerust drie keer door hetzelfde gangpad lopen, dat is niet erg.”

Zit die angst in de nieuwe omgeving, of in het contact met mensen?

 “Het is de angst dat de ander misschien denkt: wat is die gozer aan het doen? Dat is ook geworteld in dat ik op de middelbare school opeens ‘anders’ was. Daardoor kon ik met jongens moeilijker contact maken. Omdat ik bang was dat ze me vervelend, raar of vies zouden vinden. Dat is vergroeid met wie ik ben. Op de middelbare school dacht ik: ik moet er een eind aan maken want dan ben ik geen teleurstelling voor mijn ouders en mijn broers. Als je die gedachte ademruimte geeft in je jeugd, laat het je nooit meer helemaal los omdat het een rustgevende gedachte kan zijn. Ik wist toen niet dat ik op jongens viel, maar er gebeurde wel iets in mijn lichaam. Ik begreep mijn gevoelens niet en dat gaf onzekerheid en twijfel. Ik wilde de regie terug. Ik dacht: als ik er niet meer ben, heb ik een antwoord op al die gevoelens. Eindelijk bevrijding. Rust.

Veel jongeren uit de roze hoek hebben dat ook gehad. Alleen is de dood een schijnantwoord, want je stopt alles.” Kun je tegenwoordig probleemloos een man kussen op straat? “Nee. Nee. Als ik een romantische wandeling met een jongen maak langs de Amstel en we willen hand in hand lopen, merk ik dat we om ons heen kijken: kan het hier, zijn er groepjes ergens, is er een onverwachte hoek waarin we iemand niet zien? Je weet dat je hand-inhand-moment een politiek statement is, terwijl je het uit liefde doet. Als ik op een bankje een jongen zoen, heb ik mijn oren openstaan. Ineens hoor je een fiets achter je en weet je en voel je: o, de ander heeft ook al gekeken. Even stoppen. Mijn broers hebben vriendinnen en hoeven daar nooit over na te denken.”

Tekst: Minou op den Velde. Beeldconcept & Fotografie: Jacqueline de Haas

Verder lezen?

Wil je het het interview met Splinter Chabot verder lezen? Dat kan in Zin 1. Nu in de winkel, of bestel ‘em hier online.

Winter in Antwerpen

door Reageer

Ben je ook zo gek op Antwerpen? Morgen wordt de stad nog leuker. Want dan begint Winter in Antwerpen. Tijdens dit evenement, dat een maand duurt, krijgen de 5 belangrijkste pleinen in het toch al zo fijne historische centrum hun geheel eigen winterse sfeer.

Wintertopia: winterpret op de Groenplaats
​Hier staat sportieve winterpret centraal met de overdekte ijspiste van 1000 m² ​ rond het standbeeld van Rubens. Wie even wil uitrusten, kan terecht in de ernaast gelegen winterbar, Den Après, of lekker snuffelen op de kerstmarkt. 

©Gianni_Camilleri

Symphonia: een moment van verwondering op de Handschoenmarkt
​Hier vinden bezoekers de traditionele kerststal, de mooi uitgelichte Quinten Matsijsput en het standbeeld van Nello & Patrasche. Op de Handschoenmarkt staat ook de indrukwekkende kerstboom die geschonken is door het Consulaat van Noorwegen. Aan de ‘Singing Christmas Tree’-tribune kunnen bezoekers een leuke foto maken. De Onze-Lieve-Vrouwekathedraal is bovendien de perfecte achtergrond voor enkele verrassende optredens: musical-acts van Deep Bridge en voorstellingen van Koor en Stem.

Plaza Historia: Nostalgische kerstsfeer op de Grote Markt

Op de Grote Markt staat authenticiteit centraal met de traditionele kerstmarkt en het Joe Christmas House. Deze klassiekers staan garant voor warme gezelligheid. Het Joe Christmas House is eens te meer het decor voor verschillende verrassingsoptredens. Nieuw is de authentieke ronddraaiende toren uit Duitsland, met handgemaakt houtsnijwerk, traditionele beelden en sfeerverlichting. Onder in de toren hangt een maretak, voor iedereen die graag kusjes uitdeelt.

Lichtjeslaan:  Suikerrui als decoratieve verbinding
​Een feeërieke meterslange lichttunnel brengt de bezoekers van de Grote Markt naar het Steenplein. Twinkelende guirlandes laten heel de Suikerrui stralen. Waan je er een sprookjesfiguur in een wereld vol licht. De lichttunnel verbindt de nostalgische wereld op de Grote Markt met Het Bevroren Rijk op het Steenplein.

©Sigrid_Spinnox

Het Bevroren Rijk: Winterse ijswereld op het Steenplein
​Het Steenplein krijgt een ijskoude winterlook, een sneeuwkoningin waardig. Bar Den met speeltuin, de kerstmarkt en het reuzenrad bieden voor ieder wat wils. Van eten in een stemmige houten schuur over spelen in een doolhof tot de stad bewonderen van op 55 meter hoogte in het reuzenrad aan de wandelbrug. De Winterfoor op de Jordaenskaai brengt typische kermisattracties in een gezellige wintersfeer.

Vuurwerk op oudejaarsnacht
​Op oudjaarsavond verlicht het traditionele eindejaarsvuurwerk de hemel, afgevuurd vanaf twee pontons op de Schelde. Zo hebben feestvierders op rechteroever over de volledige Scheldekaaien – van aan de Belvédère in het Droogdokkenpark tot helemaal aan het Nieuw Zuid – een mooi zicht op het spektakel.

Tip! Het mooiste zicht heb je misschien wel vanop Linkeroever. Van daaruit kijk je naar het vuurwerk met de rede van de stad als achtergrond. Op Radio Minerva zal de bijhorende muziek live synchroon te beluisteren zijn, zodat iedereen dit magische moment mee kan beleven.

Openingsdagen en -uren

Winter in Antwerpen, 9 december t/m 8 januari 2023

  • van maandag tot donderdag: van 12 tot 22 uur – winterbars tot middernacht
  • vrijdag en zaterdag: van 12 uur tot middernacht – winterbars tot 2 uur
  • zondag: van 12 tot 22 uur – winterbars tot middernacht
  • uitzonderingen:
  • openingsdag vrijdag 9 december: van 16 uur tot middernacht – winterbars van 16 tot 2 uur ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​
  • op 24 en 31 december en op 8 januari: van 12 tot 18 uur
  • op 1 januari: van 15 uur tot middernacht

Alle info over Winter in Antwerpen en meer details over de specifieke attracties en belevingen staan op www.winterinantwerpen.be.

Milieubewust? 7 tips om de feestdagen te verduurzamen

door Reageer

Samen de kerstboom versieren, lampjes ophangen, samen koken, lekker eten en bergen cadeautjes uitpakken. December is voor velen een supergezellige maand, maar niet de meest duurzame periode van het jaar. Gelukkig zijn er genoeg alternatieven om de feestdagen een stukje duurzamer te maken. 

Make Christmas count

Dat december de duurste maand van het jaar is, komt niet als een verrassing. Sinterklaas, Kerstmis en Oudjaarsavond zorgen ervoor dat er niet alleen veel eten, maar ook leeg gaan op cadeaus, kerstbomen en versieringen. Wist je dat we in Nederland gemiddeld € 230 uitgeven aan kerstcadeaus, waarvan 55% nog voor de jaarwisseling wordt geruild? Bovendien gooien we de laatste weken van het jaar ook 25% meer afval weg. 7 tips om de feestdagen op een duurzame manier te vieren.

  1. Cadeaus met een verhaal
    Ben je op zoek naar originele cadeaus met een verhaal? Dat houten vintage hobbelpaard van de kringloop vindt jouw kleinzoon vast veel mooier dan een plastic variant.  En kijk nou toch hoe mooi dat antieke vaasje.
  • 2. Kerstoutfit
    Natuurlijk willen we allemaal stylish gekleed aan het kerstdiner verschijnen. Waarom nieuwe kleding kopen, als je ook kan huren. Of ruil voor de gelegenheid je mooiste outfit voor de favoriete jurk van je beste vriendin. lena-library.com
  • 3. Weer een stropdas voor je man? Ooit nagedacht over of jouw cadeau iets goeds doet voor onze planeet, of in ieder geval niet zorgt voor extra verspilling. Kies voor producten van gerecycled materiaal.
  • 4. Adopteer een kerstboom
    Miljoenen kerstbomen verdwijnen elk jaar in de verbrandingsoven. Niet nodig vinden ze bij Adopteer Een Kerstboom. Je huurt een boom, die in januari weer wordt teruggeplant. Zo gaat een kerstboom meerdere jaren mee. Elke boom heeft een uniek nummer. Door jouw boom met dit nummer te registreren, kun je volgend jaar je eigen boom opnieuw adopteren. Zo krijgt je kerstboom een eigen ’thuis’. adopteereenkerstboom.nl/
  • 5. Kerstdecoratie
    Ook kerstdecoratie ontsnapt niet aan de trends. Afwisseling is leuk maar doet zowel het milieu als onze portemonnee fronsen. Elk jaar een ander thema met nieuwe ballen, slingers en andere decoratie, aan de keuze in de winkel zal het ‘m niet ontbreken. Wil je toch wat verandering? Ruil met familieleden of vrienden. Ook in kringloopwinkels vind je de mooiste kerstdecoratie voor een prikkie. Zelf kerstfröbelen kan natuurlijk ook!
  • 6. Kerstmenu
    Wij Nederlanders bezuinigen liever niet op onze boodschappen tijdens de kerstdagen. Dat hoeft ook niet. Maar je kunt met een aantal kleine aanpassingen wel veel winst halen, voor je portemonnee én het klimaat.  Kook met lokale seizoen producten, serveer meer groente en minder vlees, borrel met biologische wijnen.

    Tweede kerstdag-tip: ‘Left-over-dag! Maak een rijk buffet door alle gasten zijn of haar left-overs te laten meenemen. Want meestal heeft iedereen heel wat over na die bourgondische dagen. Zelf deed ik dit jarenlang en vaak was dit het lekkerste diner van de drie!
  • 7. Cadeaupapier
    Meer pakjes, meer plezier. Toch? Meer papier, ja! Alleen in Nederland verspillen we zoveel inpakpakpapier in december dat we met gemak de wereld zouden kunnen inpakken. Bovendien is het produceren van papier verre van ecologisch. Een duurzame én stijlvolle oplossing? Gezellige geschenkdozen vind je in alle kleuren en groottes. Praktisch zijn ze ook, want je kan ze elk jaar opnieuw gebruiken. Daarnaast bespaar je jezelf inpakstress.

Een liefdesverhaal

door Reageer

Behalve echtgenote en moeder is Zuster Ronda (1963) gediplomeerd wijkverpleegkundige. In Zin Magazine gidst ze ons langs bekende zorgthema’s: van werkdruk en te weinig personeel tot klotsende bedpannen. Maar ook en vooral de liefde voor het vak. Dagelijkse beslommeringen, huwelijksperikelen, zorg en zelftwijfel: bij zuster Ronda komt alles voorbij. ‘Ik ga naar Elly,’ zei Rinus met tranen in zijn ogen en trillende stem.’

De Amerikaanse president Barack Obama bracht in maart 2014 een bezoek aan Nederland. Op het moment dat Obama met de Air Force One naar Schiphol vloog, vertrok onze toen nog toekomstige thuiszorgcliënt Rinus, met zijn kleine rode autootje dat niet harder kon dan 45 km per uur, voor zijn eerste date naar Elly. Rinus raakte hopeloos verdwaald langs de afzettingen in het land, croste over fietspaden en kwam uiteindelijk op wonderbaarlijke wijze terecht op een stuk rijksweg dat speciaal voor Obama was afgezet. Rinus werd aangehouden door de marechaussee. Rinus, die mij deed denken aan de grote, vriendelijke reus, lief onbeholpen met een onhandigheid die ontroert. Zeker geen staatsgevaarlijke terrorist of een crimineel met een triple-A-status.

Verdwalen

Op barse toon werd hem gevraagd wat hij hier deed, rampspoed, een terreuraanslag, dat kon natuurlijk niet tijdens het bezoek van de president. “Ik ga naar Elly,” zei Rinus met tranen in zijn ogen en trillende stem. Rinus werd uitgebreid gefouilleerd – wat een beetje kietelde, vertelde hij achteraf – zijn voertuig werd onderzocht op verboden wapenbezit. En na nog wat stevige vragen geloofden ze in zijn onschuld. Echter, doorrijden met het kleine rode autootje, dat mocht niet. Het autootje werd op een oplegger geplaatst en samen met Rinus vervoerd naar een parkeerplaats. Eenmaal daar aangekomen, kon Rinus zijn weg vervolgen. Laat die avond kwam hij aan bij Elly, totaal verfrommeld zag hij eruit, maar de meegebrachte bloemen waren nog in prima staat. De warme soep van Elly was zijn redding. Uren zaten ze nog samen na te praten in het knusse huisje. “Ach jongen, blijf toch slapen,” zei Elly ten slotte. “Het is nu toch veel te laat, als je nu nog terug naar huis moet, verdwaal je vast wéér.” Rinus bleef slapen, en het bleef niet bij die nacht. Het jaar erop zijn ze getrouwd. Afgelopen jaar werd Rinus ziek, hij dacht zelf aan een stevige griep. Maar na de zoveelste ziekenhuisopname werd wel duidelijk dat het geen griep was. Hij had uiteindelijk een beetje hulp nodig van de thuiszorg. We wisten allemaal hoe het ervoor stond met Rinus maar als hij zei: “Ik blijf bij Elly,” gaven wij Elly een knipoog en dan zei zij: “Dat is goed, jongen.”

Laatste reis

In een houten wagen is Rinus aan zijn laatste reis begonnen. En nu is het bijna kerst. Ik moet werken, en dat is meer dan goed. Maar als ik straks klaar ben, ga ik nog even langs Elly. Gaan we samen herinneringen ophalen, en de leukste is toch wel dat Rinus na zijn avontuur tegen Elly had gezegd: “Misschien dacht president Obama wel toen hij uit het raampje van de Air Force One keek: wat rijden die Hollanders toch in leuke, kleine rode autootjes rond.” Elly gaat dan vast nog zijn favoriete deuntje op de piano spelen. Daarna drinken we een glaasje en toasten op Rinus, en op al die mensen die voorbijgaan maar wel in ons hart blijven. Op Rinus en Elly, en op al die avonturen achter de voordeur, die ons raken en ontroeren.

Reageren?

Stuur een mailtje naar redactie@zin.nl of laat een bericht achter in de comments!

Meer zuster Ronda?

Nooit meer de verhalen van zuster Ronda missen? Bekijk via deze link onze voordelige abonnementen.

Columns teruglezen? Zin.nl/tag/zusterronda

Home is where you park it

door Reageer

ROADTRIPPER Sandra Nieweg (1960) maakt al ruim dertig jaar tv-programma’s. Ze is moeder van Claudia (35) en na twee huwelijken en een lange relatie weer happy single. Ze verkocht haar huis in Muiderberg en gaat samen met hond Bobby reizen in camperbus Luce. Europa door, op weg naar een nieuwe toekomst in Portugal. Aflevering 7: Op koers naar Noord-Spanje, weg uit het vertrouwde Frankrijk.

Afscheid

Het afscheid van mijn vrienden in de Tarn valt mij zwaar. Drie heerlijke dagen hebben wij bij hen gelogeerd in hun schattige maison en pierre. Als ze ons uitzwaaien, realiseer ik me dat ik er vanaf nu echt alleen voor sta. Na hun adres staat er geen bestemming meer in de navigatie. Ja, Portugal. Via Noord-Spanje… Ik weet het, dáár is het vanlifers nou juist allemaal om te doen: gaan en staan waar jíj wilt. Home is where you park it, tenslotte. Kennelijk moet deze controlfreak nog heel erg wennen aan het principe van vrijheid, blijheid. Ik weet graag van tevoren wat het volgende reisdoel is, hoe ik daar kom, dat er gegarandeerd een staplaats is voor Luce de bus, met een bos of park vlakbij voor Bobby, en dat ik warm kan douchen. Wildkamperen zit er voor deze avonturier voorlopig nog niet in. Alles op z’n tijd.

Tegeltjeswijsheid, mocht ik het ooit vergeten!

Het moment dat ik bij mijn vrienden wegrijd, laat ik als het ware alle zekerheden díe ik nog had, achter mij. Niet alleen hún veilige haven, maar ook Frankrijk zelf. Ik weet er de weg, spreek de taal, vermijd gerechten als tripes of tête de veau en geef les amis twee zoenen in plaats van drie. Met het land dat tussen Frankrijk (zeer bekend terrein) en Portugal (redelijk bekend terrein) in ligt, heb ik niets. Ik spreek behalve ‘olé’ geen woord Spaans, laat staan Baskisch, en behalve paella en tapas herken ik niets op een Spaanse menukaart. En zo zet ik een beetje emotioneel en een tikkie onzeker koers naar het zuiden, naar Noord-Spanje. Op dit soort momenten ben ik extra blij met mijn viervoetige reisgenoot. Bobby vlijt zich tegen me aan, zacht en vol overgave. Kijkt mij met zijn trouwe hondenogen aan, waarin ik lees: samen kunnen we de hele wereld aan.

Onvervalste positivo

Slenteren op de boulevard van Biaritz

Dankzij Bobby’s liefde en steun barst ik in no time van de oxytocines. Dan komt de onvervalste positivo in mij weer naar boven. Leve het avontuur! Olé! Heel avontuurlijk (not) speur ik op de twee apps die een must zijn voor iedere camperaar – Campercontact en Park4Night – naar een plek voor de volgende overnachting. Er valt nogal wat te kiezen: je hebt campings met een aquaparadijs voor de kinderen en animatie (nope), natuur- of boerencampings (leuk socializen met andere gasten rondom het kampvuur), camperplaatsen met voorzieningen (stroom, water en als je geluk hebt zelfs – schone – wc’s en douches) en camperplaatsen zonder voorzieningen. Meestal een kale betonvlakte. Niets mis mee hoor, want je staat er legaal – dus geen gendarmes die je midden in de nacht wegbonjouren – en vaak ook nog eens bewaakt. Prima voor één gratis nachtje. Iedere dag douchen is sowieso voor amateurs. In Biarritz, niet ver van de Spaanse grens, staan we op zo’n camperplaats. MiLady heet hij. Niets glamoureus aan, gewoon een parkeerplaats met vakken en een slagboom. Maar aan de overkant van de weg lonkt het strand, er is een park met veel gras (dat vindt Bobby fijn) en het mondaine stadscentrum is vlakbij.

Camperplaatsen

Stroom, water, WC-legen… Alles kan langs de Franse autoroutes.

Een camperplaats zonder voorzieningen vraagt om een volle huishoudaccu én watertank. Water is vrij essentieel in het leven van een vanlifer. Het was op één van mijn eerste campings. Ik wil mijn handen wassen en thee zetten. Keukenkraan open… niets. Nog een keer… weer niets. Ik duik via de achterdeuren de garage in, het gedeelte onder het bed waar watertank, boiler, zekeringskastje en dozen met spullen (schoenen!) staan. Ik draai de grote zwarte schroefdop open en kijk in de watertank. Echo. Ik steek mijn hand erin en voel een héél klein beetje water. En ik hoor iets lopen. Water. Ik kijk onder de bus: verrek, het water loopt gewoon de tank uit, hoe dan?!

Watertank

Als ik eindelijk de handleiding van de watertank heb gevonden en bestudeerd, blijk je vóór het vullen een klein geel hendeltje op standje ‘dicht’ te moeten zetten. Hoezo weet ik dat niet?! Oké, wáár is dat hendeltje precies? Dertien minuten en twee bulten op mijn hoofd later, rijd ik mijn met veel bloed, zweet en tranen geparkeerde bus terug naar de ingang van de camping. Watertank voor de tweede keer die middag vullen met de tuinslang en rechtsomkeert naar mijn zorgvuldig uitgezochte plekje. Waar ik de bus weer met veel bloed, zweet en tranen moet zien in te wurmen. Dit tot grote hilariteit van de buren die denken in een aflevering van We zijn er bijna! van Martine van Os te zijn beland. Nee, deze beginnersfout bega ik nóóit meer. Mijn watertank ís en blíjft deze keer vol. Dus Bobby, hoeveel dagen wil je precies in Biarritz bivakkeren?

Volg Sandra en Bobby ook op Instagram: Bobby.goesplaces

Dit is deel 7 van Sandra’s avontuurlijke column Roadtrippen. Volg haar met ons? Haar introductieverhaal en columns verzamelen we op de pagina Zin.nl/tag/roadtrippen/

Mis niets van Sandra’s reizend solobestaan

Geen aflevering meer missen van de avonturen van Sandra en haar hondje Bobby. Bekijk via deze link zeer aantrekkelijk abonnementsaanbiedingen.

DIY Feest

door Reageer

In Zin 01 vind je een culiproductie met 16 slimme food- & deco ideeën voor relaxte feestdagen. In deze blog delen we een instructiefilmpje voor het vouwen van kerstboom servetten, plus een uitleg en schetsjes voor het maken van de geborduurde kaartjes op pagina 94. Want met een beetje styling maak je je feest intiem én helemaal af.

Meer food & deco ideeën voor de feestdagen?

Je leest het in Zin 1. Vandaag bij de abonnees, donderdag in de winkel. Of bestel ‘em meteen via deze link!

De verfijnde figuren van Frode Bolhuis

door Reageer

Frode Bolhuis is een Nederlandse beeldhouwer. Hij houdt van mensen, het leven, verbindingen, het onbekende, kleur en patronen. De kunstenaar is vooral bekend om zijn verfijnde figuren in ongebruikelijke kleurencombinaties, beïnvloed door oude culturen, surrealisme en design. Hij werkt intuïtief met een grote verscheidenheid aan materialen zoals polymeerklei, textiel, plastic, papier, brons en goud. Wij zijn fan!

Magisch atelier

Als kind voelde Frode zich altijd aangetrokken tot de beeldhouwstudio van zijn vader, waar het maken van het werk hem als magie leek. En toen hij op 16-jarige leeftijd de kans kreeg om in de leer te gaan bij twee Engelse beeldhouwers met een net zo magisch atelier, greep hij die kans met beide handen aan. Hij bleef daar voor een vormingsperiode van twee jaar. Hierna voltooide hij zijn studie aan de kunstacademie Minerva in Nederland waar hij in 2002 afstudeerde.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Bron: Frode Bolhuis