Schrijven is haar overkomen. Jet van Vuuren (1956), beeldend kunstenaar, debuteerde pas op haar 54ste. En hoe. Zojuist verscheen haar 17^de thriller Obsessie en nummer 18 ligt al in wording op haar schrijftafel: het begin van een spannend drieluik. Wat Jet betreft, zou dat zomaar iets voor Netflix kunnen zijn.

Je bent pas later als schrijver gedebuteerd. Waar kwam die schrijfbehoefte vandaan? En wat deed je hiervoor?

“Schrijven is me overkomen. Naast mijn werk in de boekhandel was ik beeldend kunstenaar; ik gaf les in tekenen en schilderen en tijdens een van die cursussen ontstond bij mij het idee om samen met een cursist een correspondentie op te zetten in ‘beelden’: illustraties van ons leven. Die bespiegelingen, waarbij ook korte verhaaltjes stonden, stuurden wij elkaar een jaar lang via de post. Het resultaat – iets meer dan 200 illustraties – werd tentoongesteld in een galerie in Amsterdam. Ook verscheen er een prachtig boek over met de titel: Nazomeren, waarom het leven leuker is als je geen twintig meer bent. Iemand merkte toen op dat de stukjes die ik had geschreven zo leuk waren. Waarom ik niet wat meer met schrijven ging doen. Ik heb toen – om te kijken of ik écht kon schrijven – meegedaan aan verhalenwedstrijden. Nadat ik die een aantal keren won, ben ik maar eens aan een groter verhaal begonnen, dat werd mijn debuut. Tja, en daarna werd schrijven mijn vak.”

‘Geef mij een snippertje en mijn misdadige schrijversbrein komt al op gang’

Waarom schrijf je eigenlijk onder pseudoniem?

“Op het moment dat ik debuteerde in 2011, overleed de schrijver Paul Goeken. Hij schreef onder het pseudoniem: Suzanne Vermeer. Toen zijn lezers – voornamelijk vrouwen – vernamen dat er een man achter deze boeken zat, voelden ze zich bekocht. Hoe kon een man nou zulke typische vrouwenverhalen schrijven? Mijn toenmalige uitgever wilde voorkomen dat zoiets mij ook zou overkomen als ik onder mijn eigen naam – Hennie, wat ook de naam van een man kan zijn – zou publiceren. Hij stelde voor een pseudoniem te nemen. Inmiddels ben ik daar helemaal mee vertrouwd, net als mijn lezers. En wat wel weer leuk is: ooit was er een tijd dat vrouwen een mannelijk pseudoniem namen om serieus genomen te worden als schrijver, denk aan George Sand. Tegenwoordig is het dus andersom.”

Je schrijft thrillers met exclusief vrouwen in de hoofdrol. Waarom? En op welke manier maakt dat een thriller anders dan met mannelijke hoofdpersonages?

“Nouja, aan de ene kant omdat ik me als vrouw het beste kan identificeren met vrouwen en aan de andere kant wil laten zien dat vrouwen ook in staat zijn om te moorden. In de meeste thrillers zijn de psychopaten en moordenaars mannen. Mannen doen het anders, zij gebruiken hun kracht en geweld terwijl vrouwen het van minder fysieke eigenschappen moeten hebben. Vrouwen gebruiken gif, insuline, een kussen, of lokken hun slachtoffer in een val door ze te drogeren en daarna te vermoorden en in stukken te zagen voor in de vriezer. Gruwelijk, hè?”

Schrijf je ook met een vrouwelijke lezer voor ogen?

“Toch wel ja, hoewel er ook steeds meer mannen zijn die mijn boeken lezen. Maar die vinden het vaak leuk om over wijnen te lezen, over roeien of het studentenkorps. Of zoals in mijn nieuwste, Obsessie, over vliegtuigen en vogelaars.”

Waar haal je steeds opnieuw je inspiratie voor plot en personages vandaan (zoals nu voor Obsessie: een vlieginstructeur die verongelukt en een enorme schuldenlast blijkt te hebben)?

“Inspiratie doe ik op via het nieuws, een stukje uit de krant, of een verhaal dat iemand mij vertelt. Ik hoef maar een snippertje over een onderwerp te horen of te lezen en mijn misdadige schrijversbrein komt op gang.

Voordat ik aan Obsessie begon, kreeg ik contact met een piloot die mij verhalen vertelde over vliegen in eenmotorige vliegtuigjes. Ik raakte gefascineerd en vroeg hem wat het gevaar was om daarin te vliegen. Bij elk nieuw te schrijven boek vraag ik me namelijk altijd af: waar ontspoort het? De piloot die verongelukt in het verhaal laat een weduwe achter. Hoe is het met die vrouw, wie kent zij, waarom is de man verongelukt, wat zit daarachter? Is het een ongeluk of niet? Dat soort vragen stel ik mezelf. Dan komt er uiteindelijk een foute broer in het verhaal die een vriend heeft die al jaren verliefd is op de hoofdpersoon. En dan blijkt er ook nog een andere verhaallijn te zijn uit het leven van de hoofdpersoon en de oude vriend. Laat dat nou mooi samenvallen met de dood van de vlieger… Leuk hè?”

Wat hebben al jouw vrouwen in de hoofdrol met elkaar gemeen? Hoe komt het dat je ondanks hun moordlust sympathie voor ze gaat voelen?

“Alle vrouwen waarover ik schrijf – hoe verknipt ook – hebben ooit iets traumatisch meegemaakt in hun leven. Bovendien lijken ze op gewone mensen, iemand die je kent van nabij. Het zou je buurvrouw, een zusje, een geliefde kunnen zijn. Je vergeeft ze dat ze een moord plegen. Eigenlijk begrijp je ze wel.”

Is het belangrijk dat een thriller antwoord geeft op alle vragen?

“Ja, dat hoort bij een thriller. Je wilt dat de puzzel wordt opgelost en de dader wordt gepakt. Geen losse eindjes.”

Schrijft een verhaal zich vanzelf?

“Het begint met een idee en een onderwerp waar personages bij horen. Ik schrijf het liefste over dingen die ik nog niet ken. Dan kan ik lekker research doen. Bijvoorbeeld over een wijngaard voor mijn boek Bed & Breakfast, over een roeiclub voor Papadag, het korps voor Liegbeest, giftige planten voor Gifspoor, een begrafenisonderneming voor Misstap en nu een piloot en een vogelaar voor Obsessie. Vanuit dat onderwerp ontstaat een decor en binnen dat decor begeven zich de personages in het verhaal. Ik knip mijn personages uit tijdschriften en maak dan een knipselmap met aantekeningen. Hoe oud ze zijn, hun uiterlijke kenmerken, hun geschiedenis, trauma’s, hun wrok. Vandaaruit begin ik te schrijven. Associatief. Ik weet ongeveer hoe het verhaal gaat lopen, meestal niet hoe het afloopt maar altijd laat ik me sturen door de personages. Zij vertellen het verhaal. Zo blijft het voor mij ook spannend.”

En, alweer bezig aan de volgende?

“Ja, heerlijk, mijn achttiende! Ik ben al een flink eind op weg. Ditmaal wordt het een serie van drie waarbij je de boeken los van elkaar kunt lezen. Alles draait om een vrouwelijke rechercheur. Zij heeft natuurlijk weer het nodige in haar leven meegemaakt. Daardoor heeft ze niets te verliezen en durft ze in haar aanpak verder te gaan dan een gewone vrouw. Maar of dat nou zo slim is? Het wordt een spannende serie. Geschikt voor Netflix.” (lacht)

Win met Zin

Wij mogen 3 boeken weggeven. Kans maken? Vermeld in de comments waarom je de nieuwe thriller van Jet wil lezen. Wie weet ben jij een van de gelukkigen.

Over het boek

Over het boek

Na een turbulente jeugd en veel gedoe in de liefde heeft Laura eindelijk de ware gevonden in Kees, een avontuurlijke vlieginstructeur die vreugde en invulling aan haar leven geeft. Tot hij op een dag verongelukt bij een vliegongeval. Laura stort in. Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Na Kees’ dood stapelen de problemen zich op. De liefde van Laura’s leven blijkt niet alleen maar een leuke kerel te zijn geweest, hij heeft haar met een schuldenlast achtergelaten. Noodgedwongen doet ze een beroep op haar oude huisgenoten uit haar studententijd. Ze trekt tijdelijk in bij een van hen in de hoop daar even rust te vinden, maar al snel sleuren onverwerkte zaken uit het verleden haar nog dieper de ellende in. Zal het Laura lukken hierdoorheen te komen? Obsessie is een spannende thriller over een obsessieve liefde en waartoe die kan leiden.

(Obsessie, Ambo | Anthos, € 17,50)

Over de schrijver

Jet van Vuuren is het pseudoniem van de Nederlandse thrillerauteur Hennie de Groot (1956). Ze debuteerde in 2011 als Jet van Vuuren met de thriller Zomerdruk. Jet schrijft oer-Hollandse thrillers waarin vrouwen de hoofdrol spelen. Vrouwen met een bepaalde achtergrond, een tikkeltje verknipt, moordlustig, maar toch herkenbaar. Ze schreef een pocket voor Margriet en er verscheen een speciale Bookazine van haar boek Bed & Breakfast voor Libelle. Jet schrijft stevig door en heeft inmiddels zeventien succesvolle titels op haar naam staan.