Zin 16 dagen rondreis Polen & de Baltische Staten
Aanbieding: 16 dagen v.a. € 949 p.p.
Het veelbezongen licht van de Baltische zee, de Letse hoofdstad Riga met haar middeleeuwse straten [Lees meer…] overReis Polen & de Baltische Staten
door Zin
Aanbieding: 16 dagen v.a. € 949 p.p.
Het veelbezongen licht van de Baltische zee, de Letse hoofdstad Riga met haar middeleeuwse straten [Lees meer…] overReis Polen & de Baltische Staten
door Zin
De Trans-Siberië spoorlijn is zonder twijfel ’s werelds beroemdste treintraject. Stap nu zélf aan boord van de Golden Eagle Trans-Siberian Express [Lees meer…] overTrans-Siberië Express
door Zin
De boer met jicht en hooivork en couturier Valentino lopen hier gebroederlijk naast elkaar door de dorpsstraat. Met deze aanbieding logeert u vijf nachten in het luxe Hotel Alpine Lodge. [Lees meer…] overZin aanbieding Gstaad
door Zin
Op 10 januari komt de film Hyde Park on Hudson uit. De film is geregisseerd door Roger Michell (bekend van o.a. Notting Hill). De hoofdrollen zijn voor Bill Murray, Olivia Colman, Laura Linney, Elizabeth Marvel, Samuel West, Olivia Williams en Elizabeth Wilson. [Lees meer…] overHyde Park on Hudson
door Zin
Alles wat u nodig heeft voor een volgende fietstocht of -vakantie, vindt u op de Fiets en Wandelbeurs, 9 en 10 februari in de Amsterdam RAI. Met ruim 400 exposanten, meer dan 100 lezingen en diverse informatiemarkten is het evenement de grootste beurs in Europa voor fietsers en wandelaars.
[Lees meer…] overMaak kans op 2 kaarten voor de Fiets en Wandelbeurs
door Zin
Les Misérables is de verfilming van de succesvolle musical die wereldwijd al door meer dan 60 miljoen mensen is gezien. De film is geregisseerd door Tom Hooper (Academy Award® winnaar voor The King’s Speech).
door Zin
Begin het nieuwe jaar goed en plan dit voorjaar een heerlijke midweek, week of weekend met familie of vrienden op Hof van Saksen. U kunt onbekommerd genieten van alle faciliteiten die Hof van Saksen biedt, profiteer nu van dit aanbod. Als lezer van Zin ontvangt u: € 30,- korting op de reguliere brochureprijzen voor een weekend, midweek of weekverblijf.
door Zin
Het Tropenmuseum is een reis door de tijd en de wereld. Duizenden verhalen, fascinerende kunstwerken en intrigerende voorwerpen brengen uiteenlopende culturen tot leven. Ontdek een wereld van kunst en cultuur in de verschillende zalen met uitzicht op de imposante Lichthal. Van de vele gezichten van de Afrikaanse cultuur tot Boliviaans carnaval, van een zonsondergang in een oosterse stad tot een muzikale wereldreis. Het museum is gevestigd in een van de mooiste historische gebouwen van Amsterdam. [Lees meer…] overTropenmuseum: een wereld vol verhalen
door Zin
23-2-2013
Over een paar weken wordt mijn oudste dochter 18 jaar. Mijn taak zit er bijna op. Voor de wet is ze dan volwassen. Ik kan hier en daar nog wat bijsturen. Meer zit er beslist niet in. Ze rookt. Niet veel. Maar als ik eerlijk ben kan ik haar dus niet dat felbegeerde dure rijbewijs als cadeau gaan geven. Dat zou tegenover mijn jongste dochter niet fair zijn. Dat is een sportieve meid die absoluut niets met tabak en drank heeft. Dilemma? Ja. Is er een compromis mogelijk? Zoiets als; “wij betalen de eerste 10 lessen als ouders en als je in de tussentijd stopt, dan volgt de rest”! Daarentegen zie je steeds meer jongeren die helemaal geen auto willen leren rijden. Ze vinden het OV prima. Voor het milieu en om lekker met je laptop of I-Phone op schoot te kunnen spelen of werken. Hun lichaamshouding is naar binnen gericht en niet naar buiten. Er is geen ruimte voor de beweging die zich op de weg afspeelt. Het drukke verkeer, de lichtjes, files, de borden, tom-tom. Er is plaats voor datgene wat ze zelf in de hand hebben en elk moment kunnen sturen zoals ze dat zelf willen of van dromen. Maar voor ieder mens geldt dat de werkelijkheid zich onverwachts aan je opdringt en onoverkomelijk kan zijn. Vooral in tegenslagen. Leren omgaan met datgene wat je niet gewenst had. Dat is bijna een levenslang leerproces. Mijn oudste dochter doet eindexamen gymnasium. Nog een krappe drie maanden en dan heeft ze hopelijk dat papiertje in haar zak. De wereld staat volledig voor haar open. Keuzes te over. Talloze studie mogelijkheden, cursussen, reizen, baantjes, niks doen, vrijwilligerswerk, noem maar op. Het zal een “tussenjaar” worden. Ik zal er hoogstwaarschijnlijk niet meer zijn. De dood zal dit jaar voor het eerst in haar leven komen. Ik was 21 toen mijn vader aan kanker stierf en kon dat toen nauwelijks aan. De dood. Dat stopte je zo snel mogelijk heel ver weg. Dat werd niet bewust gedeeld. Ook niet met je broers en zussen. En zeker niet met je moeder. Als je naar haar gezicht keek, zag je zo veel verdriet en angst en spanning. Dat was eng. Je keek de andere kant op en hoopte dat het snel voorbij zou gaan. Maar dat was niet zo. Acht kinderen zwermden om haar heen. Ze zochten allemaal genegenheid en een beetje sturing. Maar moeders lichaamshouding was niet goed te peilen. Ze moest leren omgaan met iets groots dat ze niet had durven en kunnen voorzien. De dood van haar man en de eenzaamheid van de mens hoe daar mee om te gaan. Na een paar maanden trok ze haar zwarte mantelpakje uit en gingen de gordijnen overdag weer open in de huiskamer. Ik zag het als een teken. Durfde weer te glimlachen. Een grapje te maken. Zo stuurde ik mijn moeder beetje bij beetje weer het gewone leven in.
door Zin
10-2-2013
Oei, het is niet makkelijk om positief te blijven. Ik ben 57 jaar geworden. De kanker woekert voort. Ik ga maar niet meer op de weegschaal staan. Het is zo ook wel duidelijk te zien hoe het mijn lichaam sloopt. De film Brozer wordt op dit moment gemonteerd en het ziet er meer dan veelbelovend uit. Het nalaten van zo’n indringend en persoonlijk document geeft me rust en vertrouwen.
Ik scharrel zachtjes door het huis of laat me in de rolstoel voortduwen. Dat valt overigens nog niet mee. Stoepranden die te hoog zijn. Ineens klem komen te zitten in een winkel. Over elke inspanning moet ik nadenken. Kan ik dit wel. Moet ik dit wel zelf willen. Alles kost energie. Handelingen die voorheen vanzelfsprekend waren zijn dat nu niet meer. Mijn sokken en schoenen kan ik niet meer zelf aantrekken. Dat beneemt me zoveel adem en hersteltijd dat de handeling zonde is om zelf te doen. Een vreemde gewaarwording. Kleding moet zacht en soepel om het lijf zitten. Ik weiger trainingspakken te gaan dragen. Wel sloffen. Zo nu en dan. Eten doe ik mondjesmaat. Telkens kleine beetjes en heel, heel voorzichtig. Ik verslik me snel. En dat ervaar ik als bijna stikken en dat is eng. Af en toe laat ik wat vocht aftanken voor meer lucht in de longen. Zachtgele vla komt er door een slangetje uit mijn rug. Ik heb het voortdurend koud. Mijn elektrische deken staat op 3. Dit is geen klaagstand, maar de realiteit. De kinderen zwermen om me heen. Ze gaan hun gang. Leven hun eigen leven. Vragen wat raad, aandacht, trekken conclusies. Ik ben vooral heel erg moe en vraag me af wat ik nog wil en wat ik nog kan. George, mijn man, is de komende 3 maanden vrij. We moeten zaken regelen en bespreken. En genieten! Althans dat roept iedereen. Pak de mooie momenten. Ook die mooie momenten moet je zelf organiseren. We hebben veel lieve mensen om ons heen. Die ons helpen met praktische zaken. Dat is veel waard als gewone zaken ongewoon worden. En ongewone zaken gewoon.
door Zin
21 -1- 2013
Blue Monday, de meest deprimerende dag van het jaar, is al enkele jaren een terugkerend fenomeen. Dit jaar is het maandag 21 januari.
De winter heeft zijn zin. Het vriest behoorlijk en sneeuw bedekt de wereld. De dieren zoeken naar voedsel en de mens waagt zich op glibberige wegen. Trams en treinen rijden niet of nauwelijks en zieken en ouderen onder ons zitten opgesloten achter de ramen. Sportievelingen rijden grote afstanden om over flinterdun krakend ijs te kunnen schaatsen waar ze op onbereikbare plekken in wakken rijden om vervolgens onderkoeld, maar net op tijd in een ziekenhuis te belanden. Maar wat een mooie ervaring. Ik heb het niet op zo kou. Het ontwricht. Daar heb ik al genoeg van. Mijn leven is een en al ontwrichting. Op dit moment lopen mijn longen en buik vol vocht en ben ik heel benauwd. Elke beweging die ik maak moet ik bekopen. Als ik me met veel moeite heb aangekleed wil ik weer naar bed. Er staat een rolstoel in de kamer. Te koud voor buiten. Maar het is vooral de afhankelijkheid die ik( nog) niet aan wil. “Zeg, wil jij wat te drinken voor me pakken. Goh, als je toch de trap oploopt, kun je dan dat boek voor me meenemen”? Ik sta in de vraag stand. Van binnen heb ik nog het oude ritme in me, maar als ik dat volg komt mijn lichaam in opstand. Mijn levenstempo moet drastisch naar beneden. Ik schuifel en draal. Dan is het goed. Eten en drinken moet vanuit beheersing anders verslik ik me. Kleine beetjes. Kleine initiatieven. Kleine wensen. Kleine gedachten en kleine aanrakingen. En dat op Blue Monday. Mijn motto: “positief blijven”!
door Zin
Leonoor blogt
Tien minuten geleden stond er ineens een vrouw met een glimmende jas aan naast mijn bed. Ze heeft een koffertje bij zich. Ik was het totaal vergeten maar er zou inderdaad iemand langs komen om bloed af te nemen. Afgelopen week ben ik flink beroerd geweest. Vooral misselijkheid deed me de das om. Meer dan een paar slokjes bouillon of thee ging er niet in. En een lichaam is ook een machine. Er moet gewoon eten en drinken in om het zaakje draaiende te houden. De telefoon gaat. Ik neem niet op. Sorry, maar dat doe ik steeds vaker. Niet opnemen. Er zijn dagen dat ik alleen maar aan het uitleggen ben hoe het met me gaat. En dat wil ik niet. Het gaat goddomme niet goed. En het zal goddomme niet veel beter gaan. Pijn is de grootste kwelling. “Mam, ik ga nog even buitenspelen, ik hou van je”. Mijn jongste dochter steekt haar hoofd om de hoek van de slaapkamerdeur. Wat een lief kind. Hoe ga ik afscheid nemen van zo’n lief meisje. Gisteren aan tafel zei ze: “mam, ik reken op mei”! Ze doelt erop dat ik in mei er niet meer zal zijn. Wat speelt zich allemaal af in dat mooie koppie van haar. De klisma heeft niet veel geholpen. Sinds ik meer morfine naast de pleisters moet nemen heb ik last van verstopping. Geen pretje. Ik lig natuurlijk ook veel te veel in bed. Meer bewegen zou me goed doen. Als ik slaap is er niets. Geen pijn. Geen zorg. Geen vragen. De vrouw met de dikke jas drukt het watje aan en neemt 3 buisjes bloed mee. Door de Prednison heb ik verhoogd suiker gekregen. Nu gaan ze bekijken of er niet te veel aan kalk in mijn bloed zit. Dat zou een reden voor de aanhoudende misselijkheid kunnen zijn. De afgelopen week heb ik wel 4 verschillende artsen aan mijn bed gehad. Dus vier verschillende meningen. Vreemd dat geuren zo tegen kunnen staan. Er wordt beneden een ei gebakken en de droger staat aan. De lucht doet me bijna kokken. Het bloemig zoetige van de droger en het zoute van het spek op de eieren. De hond blaft. Luid. Er staat iemand voor de deur. Ik kan niet open doen. Bij opstaan moet ik overgeven. De hond blijft blaffen. Het doet pijn aan je oren. Ik roep naar beneden. Men hoort me niet. Er worden bloemen gebracht. Telkens als George iets op facebook heeft gezet over mijn staat van zijn vallen er kaartjes in de bus en worden er weer bloemen gebracht. Het is zijn wijze om troost te vinden in deze troosteloze situatie. Zijn schrik is groot als hij me zo bleekjes ziet liggen zonder toekomst. Of ik een boodschappenlijstje wil maken? Hij rent van hot naar her. De laatste dagen hebben mijn “real” zussen het huishouden versterkt. Was opvouwen, koken, opruimen, de hond uitlaten. Ik probeer een paar uurtjes uit bed te komen. Het bed moet verschoond en ik wil mijn haar wassen. De Buurtzorg klopt aan de deur maar ik wil dit stadium nog niet aan. Wat ik zelf kan doen, DOE ik zelf. Lekker Puh! De huisarts aan de lijn. Ze belt bijna om de dag. Het bloed ziet er goed uit. Om wat meer energie te krijgen gaan we ritalin uitproberen. Ik stem toe. Vanmorgen een stukje buiten gelopen. Ik schuifel over straat als een oude dame. Om de zo veel meter halt en rust en op adem komen. Een broze dame met een rode jas aan. Ik heb dan geen nieuwe winterlaarzen meer nodig maar een nieuwe agenda voor 2013 ga ik toch nog aanschaffen. Vooruit!
Het autootje van eurocare stopt voor de deur. Shit! Vergeten! Had die agenda toch eerder moeten aanschaffen. 1x per maand krijg ik een infuus thuis. Zometa. Om de botten te versterken. Gelukkig ben ik er. Dit keer zijn ze met twee “verzorgers”. In drie kwartier zit het spul erin. Ik ben misselijk en ga even naar bed. Buiten is het grijs en nat. Iedereen rent vandaag in en uit. Iedereen is onderweg. Ik niet. Gisteren liep ik naar de psycholoog die ik af en toe spreek om beter greep te krijgen op mijn situatie. De situatie dat ik moet dealen met het feit dat ik dood ga. Halverwege de straat kon ik niet meer. Mijn adem stokte. Het was happen naar zuurstof. Mijn conditie heeft weer wat moeten inleveren. Misschien is dit het moment om aan een rolstoel te gaan denken.
De rolstoel staat in de kamer. Zo’n zwart ding wat je in- en uit kan klappen. Huur 60 euro per maand. Nu maar genoeg mensen vinden die me willen en kunnen duwen. Mijn jongste dochter stelt voor om lekker naar buiten te gaan omdat het zonnetje schijnt. Het is kouder dan ik dacht. Na drie meter wil ze toch liever niet. Schaamte? Is het duwen te zwaar? Ze wil en kan er geen antwoord op geven. George neemt het over en sjouwt me door het park met een plaid op mijn schoot. Mijn jongste dochter loopt er met de hond zo’n vijf meter achteraan. Heerlijk die frisse lucht. Ik ga het van de week gewoon nog een keer met haar proberen. Alles op zijn of haar tijd.
door Zin
Zin in lezen? Win een boekenbon! Op de cover van Zin 1 van 2013 (21 december 2012 in de winkel) zit een kraskaart met een unieke code. Met deze code maakt u kans op een boekenbon van € 5 tot € 50. Klik hier om de code in te vullen en u ziet meteen of u heeft gewonnen!
Deze actie is afgelopen.
door Zin
21-12-2012
Vandaag zou de wereld vergaan en vandaag zouden wij naar een warm land zijn vertrokken in de dichte mist. Maar vandaag 21 december 2012 ben ik thuis en geniet ik van huis en haard. Mijn kinderen hebben bijna Kerstvakantie en daar zijn ze ook hard aan toe. Ik ben weer overeind gekrabbeld van een behoorlijke lichamelijke dip. Ongelooflijk waartoe een mens in staat is. Ik doe niet meer aan voorspellingen en het moet artsen verboden worden om aan voorspellingen te doen. Ik leef immers nu. Er staat een heuse kerstboom in de kamer. Met ballen en lichtjes en cadeautjes. Het moet raar lopen maar 2013 ga ik overtuigend inluiden met stiekeme plannetjes en bergen van hoop op geleende tijd die me wordt gegund door een “almacht” waar ik niets van begrijp.
door Zin
Grandioos geluk, bitterzoete herinneringen en wijze levenslessen. De beste films laten je anders naar het leven kijken. Sommige films doen dat zo goed dat je bij het verlaten van de bioscoop niet meer dezelfde persoon bent als toen je binnenkwam. Tien films om inspiratie bij op te doen. [Lees meer…] overTien films die je leven veranderen
door Zin
V.a. € 109 p.p. (normaal € 152,50) Zin-aanbieding Hampshire Moselhotel Nitteler Hof. Ontdek de prachtige omgeving van het schilderachtige dorp Nittel, vlak bij de grens van Luxemburg en bezoek de historische, door de romeinen gestichte stad Trier. Nittel ligt direct aan de Moezel te midden van 300 hectare wijnvelden. Het hotel ligt in het centrum van het wijndorpje en kent uitstekende gastronomie en een dito wijnkelder. Onderdeel van het arrangement is een kleine wijnproeverij. [Lees meer…] overStedentrip Trier en omgeving
door Zin
Meezing Matthäus-Passion € 20 p.p. (normaal € 30)
De Matthäus-Passion van Johann Sebastian Bach is de ultieme passiemuziek. Zelfs wie niet jaarlijks een uitvoering bezoekt kan al vele koralen – een beetje – meezingen. Op 21 maart 2013 mag het voluit! Exclusief voor Zin-lezers heeft Het Concertgebouw het volgende arrangement samengesteld: voorafgaand aan de meezing Matthäus-Passion vertelt Hans Veldhuizen, cursusleider Zing en Beleef, u van alles over de Passion en de koralen die u mag meezingen. U krijgt de tekst en de muziek van de koralen tijdens de inleiding uitgereikt…
door Zin
Terugkijkend op de afgelopen weken is het ook voor mij bijna niet voor te stellen dat ik zo ziek was dat de omgeving er niet meer toe deed. Ik heb alles moeten inzetten om de dag door te komen. Om te overleven. Net als bij een zware chemokuur. Ik kijk weer om me heen. Heb trek in eten. Zie het roodborstje op mijn dakterras, lees de krant, luister naar muziek, naar het verhaal van de ander, ben nieuwsgierig en waakzaam. Waakzaam, omdat ik vermoed dat mijn lichaam hoogstwaarschijnlijk opnieuw een aanval op de kanker zal gaan doen. Bijzonder om te ervaren wat energie doet en waar energie zich op kan richten.
Ik heb rust gekregen. De nachten zijn stil en warm. Urenlang lig ik in vrede te liggen. Hand in hand met George. Golven van liefde glijden door mijn lijf. Dan lig ik een hele nacht te luisteren naar de wind en de regen die tegen de ramen aan spelen. Als je voorheen een nacht niet kon slapen en je moest weer vroeg uit de veren om naar je werk te gaan, raakte ik in paniek van het tekort aan slaap en energie om de naderende dag aan te kunnen. Nu gaan de uren aan me voorbij in een soort vrije stroom van denken en associatie over talloze onderwerpen, personen, fantasieën.
Ik ervaar zo’n diepe ontspanning dat je bijna boven jezelf zweeft. Alsof je het lijf kunt laten liggen en jij er zelf even uit mag gaan. Ik denk dat dit allemaal te maken heeft met het proces dat zich heeft ingezet om het leven op een goed moment daadwerkelijk los te gaan laten. Geef liefde een plek en leer om te gaan met verdriet. Het verbaasd me enorm dat ik tot dergelijke uitspraken kom. Ik ben een nuchter mens die zich nauwelijks heeft bezig gehouden met de wereld van yoga, meditatie of mindfulness.
Interview met Lucretia van der Vloot | Eerlijk over het lege nest | Vega vol smaak | 5 vragen aan Janine Abbring | En nog heel veel meer Bestel de nieuwste Zin Word abonnee